Νεοαποικιοκρατικός κυβερνήτης στη Γάζα ο Μπλέρ!

Σύμφωνα με ισραηλινές και δυτικές αναφορές, το υπό 20 σημείων σχέδιο του Τραμπ προβλέπει ότι ο έλεγχος της Γάζας θα περνούσε σε μια προσωρινή μεταβατική αρχή, περιγραφόμενη ως «τεχνοκρατική και μη-πολιτική παλαιστινιακή επιτροπή». Αυτή θα λειτουργούσε υπό την επίβλεψη ενός διεθνούς «Διοικητικού Συμβουλίου Ειρήνης», με πρόεδρο τον Ντόναλντ Τραμπ και μέλη άλλους παγκόσμιους ηγέτες, μεταξύ των οποίων ο πρώην Βρετανός πρωθυπουργός Τόνι Μπλερ.

Ο ίδιος, που ακολούθησε τον Τζορτζ Μπους στον πόλεμο του Ιράκ βασιζόμενος στην φανταστική ύπαρξη όπλων μαζικής καταστροφής και άφησε τη χώρα βαριά πληγωμένη, προτείνεται τώρα για να καθοδηγήσει το… μέλλον της Γάζας. Η ειρωνεία είναι προφανής: όπως το Ιράκ υπέφερε από τη λανθασμένη λογική Μπους/Μπλερ, έτσι και το σχέδιο Τραμπ/Μπλερ υιοθετεί τις ίδιες ιδέες που καθόρισαν προηγούμενα σχήματα, όπως οι Συμφωνίες του Όσλο, παρουσιάζοντας τους Ισραηλινούς ως δικαιούχους και τους Παλαιστίνιους ως υπόχρεους.

Η επιλογή Μπλερ προκαλεί αμηχανία

Η θητεία του Μπλερ ως απεσταλμένου του Quartet (ΗΠΑ-ΕΕ-ΟΗΕ-Ρωσία) από το 2007 έως το 2015 άφησε τους Παλαιστίνιους με οικονομικά προγράμματα, χωρίς όμως προστασία από την επέκταση των εποικισμών και χωρίς πραγματική πρόοδο προς την κρατική υπόσταση. Τώρα, δύο δεκαετίες μετά τον πόλεμο στο Ιράκ, επανεμφανίζεται ως «ικανός» να καθοδηγήσει την ανασυγκρότηση της Γάζας με ένα σχέδιο που βασίζεται στην αποτυχημένη διοικητική λογική της US-run Coalition Provisional Authority (CPA) του 2003. Αυτό το σώμα άντεξε μόνο ένα χρόνο αλλά κατάφερε να χάσει οκτώ δισεκατομμύρια δολάρια από χρήματα ανασυγκρότησης. Το Πεντάγωνο ακόμα δεν μπορεί να λογοδοτήσει για το 95% αυτών των χρημάτων.

Στη Βρετανία, ο Μπλερ παραμένει τοξικό πρόσωπο και φήμη του σημαδεμένη από το Ιράκ. Το γεγονός ότι προτείνεται ξανά για ρόλο στην παλαιστινιακή διακυβέρνηση έχει προκαλέσει δυσπιστία. Η Μέση Ανατολή, φαίνεται, δεν είναι ποτέ ελεύθερη από την επανάληψη του ίδιου έργου με (σχεδόν) τους ίδιους ηθοποιούς.

Η πρόταση μυρίζει αποικιοκρατία: ένας αμερικανός «κυβερνήτης», ένας βρετανός «αντι-κυβερνήτης» να διοικούν τη Γάζα, σαν να γυρίσαμε έναν αιώνα πίσω. Το 1917, η Διακήρυξη Μπάλφουρ υποσχόταν ένα “εθνικό σπίτι για τον εβραϊκό λαό”, αφήνοντας τους Παλαιστίνιους σε κατάσταση μειονότητας με περιορισμένα δικαιώματα — η αφετηρία της παλαιστινιακής τραγωδίας, όπως την περιέγραψε ο George Antonius. Η συνέχεια αυτής της λογικής φαίνεται να ανακυκλώνεται σήμερα με…παραμορφωμένο τρόπο.

Το τέλος της ιστορίας

Ο Φουκουγιάμα, αρχιτέκτονας της θεωρίας του “τέλους της ιστορίας” και δια βίου υποστηρικτής του φιλελευθερισμού, παραδέχτηκε πρόσφατα ότι τα δύο πλήγματα πίσω από την παρακμή της φιλελεύθερης εμπιστοσύνης και την άνοδο του Τραμπ και των ομοίων του ήταν ο πόλεμος στο Ιράκ του 2003 και η χρηματοπιστωτική κρίση του 2008. Το μάθημα, σύμφωνα με τη θεωρία του, ήταν απλό: ρυθμίστε ξανά τις χρηματοπιστωτικές αγορές και αποφύγετε να ξεκινάτε ηλίθιους πολέμους βασισμένους σε ψέματα. Τίποτα από αυτά δεν γίνεται. Αντίθετα, η Δύση συνεχίζει να εμπλέκεται σε «σχέδια της επόμενης μέρας» που αγνοούν την ιστορία και την κοινή λογική.

Τα πιο σημαντικά: Δεν υπάρχει έστω ένας Παλαιστίνιος που θα μπορούσε να ηγηθεί αυτού του τεχνοκρατικού σώματος; Πώς μπορούμε να εμπιστευθούμε ότι ο Νετανιάχου θα σεβαστεί οποιοδήποτε σχέδιο, όταν πρόσφατα προσπάθησε να σκοτώσει τον επικεφαλής διαπραγματευτή της Χαμάς στο Κατάρ; Η ιστορία φαίνεται να επαναλαμβάνεται, με τους ίδιους ηθοποιούς και τα ίδια λάθη, ενώ η Γάζα παραμένει παγιδευμένη στην ίδια τραγωδία.