Τα παιχνίδια διεθνούς διπλωματίας στην Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ

Μάλλον, αυτό που ξεχώρισε περισσότερο από το ταξίδι του κ. Μητσοτάκη είναι ότι έγινε επίχαρμα του Τούρκου προέδρου, ο οποίος επιχείρησε να μειώσει την γεωπολιτική και διπλωματική σημασία της Ελλάδας, διαμέσου της προσβολής που επιφύλαξε στον πρωθυπουργό, ακυρώνοντας την προγραμματισμένη συνάντησή τους την τελευταία στιγμή. Βέβαια, ίσως η εξέλιξη αυτή να φανεί χρήσιμη για την ελληνική πλευρά, δείχνοντας επιτέλους πόσο λάθος είναι η επιμονή της ελληνικής πλευράς να επενδύει σε μια άγονη πολιτική κατευνασμού της Τουρκίας.

Εδώ και δύο χρόνια, η Αθήνα αδυνατεί να ποντίσει ένα ηλεκτρικό καλώδιο έξω από την Κάσο, ενώ δέχεται συνεχώς αμφισβητήσεις των κυριαρχικών δικαιωμάτων, αλλά και αυτής τούτης της κυριαρχίας της, από την αναθεωρητική Άγκυρα. Εις απάντηση της τουρκικής προκλητικότητας, η Αθήνα περιορίζεται να μιλάει γενικά και αόριστα περί δήθεν ελληνοτουρκικής φιλίας, ξεπλένοντας τον διεθνή αυτό ταραξία και χορηγό της ισλαμικής τρομοκρατίας στα διεθνή φόρα. Και έναντι ποιου οφέλους;

Η όποια περίοδος ήρεμων υδάτων σταδιακά λήγει. Παράλληλα, το ίδιο δείχνει να συμβαίνει και με τις εναέριες παραβιάσεις. Έπειτα, τι δουλειά είχε ο πρωθυπουργός να συναντιόταν με τον κ. Ερντογάν στο Τουρκικό Σπίτι στην Νέα Υόρκη; Γιατί δεν προγραμματιζόταν η συνάντησή τους σε κάποιον χώρο του ΟΗΕ, ώστε να διασφαλιστεί η ουδετερότητα; Δεν υπολογίστηκε ο αρνητικός συμβολισμός της εικόνας αυτής;

Από την άλλη, η εικόνα της αναβαθμισμένης παρουσίας του Τούρκου προέδρου πλάι στον Αμερικανό ομόλογό του, σε αντίθεση με την γενικότερη περιφρόνηση που εισέπραξε ο Έλληνας πρωθυπουργός είναι έντονη… ασχέτως εάν ο κ. Ερντογάν πήγε για μαλλί στον Λευκό Οίκο και βγήκε κουρεμένος, ενώ φεσώθηκε άσχημα από τον κ. Τραμπ, μόνο και μόνο για να εξασφαλίσει την πολυπόθητη συνάντηση μαζί του. Ο Μητσοτάκης προσπαθεί εδώ και τρία χρόνια να απολαύσει προεδρικής ξενίας στις ΗΠΑ, χωρίς να τα καταφέρνει. Μάλιστα, τον πρόλαβε, με σαφώς λιγότερο κόπο και παρακάλια, ο Οικουμενικός Πατριάρχης. Ίσως θα έπρεπε ο πρωθυπουργός να ακούει περισσότερα τον π. Αλέξανδρο Καρλούτσο, διοργανωτή της πατριαρχικής επίσκεψης, και λιγότερο το αμφιλεγόμενο ΕΛΙΑΜΕΠ ή τον υπουργό Εξωτερικών…

Το θέμα είναι, ακόμα και εάν η νεοδιορισθείσα και προσφάτως ορκισθείσα πρέσβειρα των ΗΠΑ στην Ελλάδα, κα Γκίλφοϊλ, φανεί αποτελεσματική στην προώθηση του πολυπόθητου πρωθυπουργικού αιτήματος για συνάντηση στην Ουάσιγκτον με τον κ. Τραμπ. Τι συνεργασίες θα προτείνει ο κ. Μητσοτάκης; Άραγε, θα ενεργήσει πάλι ως πλυντήριο της Άγκυρας, βγάζοντας την Τουρκία ασπροπρόσωπη, ενώ κτερίζει παράλληλα την ανεξαρτησία και ακεραιότητα της Ελλάδας; Η θα πάρει επιτέλους μια σαφή και δυναμική θέση, αναλαμβάνοντας την μερίδα των ευθυνών που αναλογεί στην Ελλάδα για την διατήρηση της ειρήνης και σταθερότητας στην περιοχή απέναντι στην νέο-οθωμανική-κεμαλική (δίκοπο μαχαίρι) αναθεωρητική ατζέντα;

Τα διδάγματα από την Γενική Συνέλευση

Ο Πρόεδρος Τραμπ αρέσκεται να καλλιεργεί την φήμη του ως σκληρού διαπραγματευτή. Τώρα έχει ολόκληρη την εργαλειοθήκη της προεδρίας των ΗΠΑ στην διάθεσή του προς επιβεβαίωση της φήμης αυτής. Ο μόνος τρόπος που θα μπορέσει η Αθήνα να αποφύγει ένα σκωτσέζικο ντους σε μια διμερή συνάντηση μαζί του και να αποτρέψει τις ΗΠΑ από τον πειρασμό να επιχειρήσουν να δελεάσουν την Τουρκία να εγκαταλείψει τις συμμαχίες της με την Ρωσία και την Κίνα ή να αποδεχθεί την ίδρυση ενός ανεξάρτητου Κουρδιστάν διαμέσου του δέλεαρ μιας “καζάν-καζάν” διευθέτησης των ελληνοτουρκικών διαφορών στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, είναι να εξασφαλίζει ότι τα συμφέροντά της είναι ευθυγραμμισμένα με αυτά των ΗΠΑ (κάτι όχι και τόσο εύκολο στην σημερινή πολιτική ατμόσφαιρα πόλωσης που επικρατεί στην Αμερική).

Τουλάχιστον, η λαϊκή βάση που στηρίζει τον κ. Τραμπ μοιάζει εκ διαμέτρου αντίθετη με την φημολογούμενη συμπάθειά του για τον κ. Ερντογάν και μια πιθανολογούμενη πολιτική συμμαχία μαζί του. Το ίδιο ισχύει και για το Ισραήλ. Πρόκειται για δύο σημαντικούς συμμάχους, που μπορεί να φανούν πολύ χρήσιμοι στην αποφυγή υφάλων σε συζητήσεις με τον απρόβλεπτο κ. Τραμπ, ειδικά με τις ενδιάμεσες αμερικανικές εκλογές να πλησιάζουν του χρόνου.

Επιπλέον, η Ελλάδα αντιμετωπίζει σημαντικό πρόβλημα με την παράνομη μετανάστευση, ένα θέμα που βρίσκεται ψηλά στις προτεραιότητες της σημερινής ηγεσίας του Λευκού Οίκου, όπου θα μπορούσε να υπάρξει μια ταύτιση απόψεων. Εν τω μεταξύ, η προοπτική της Ελλάδας ως ενεργειακού κόμβου συμβαδίζει και εξυπηρετεί τα αμερικανικά συμφέροντα.

Μια πρόσκληση στον Λευκό Οίκο μπορεί να αποτελέσει παγίδα, εάν ο προσκεκλημένος δεν είναι κατάλληλα προετοιμασμένος, όπως αποδείχθηκε από την πρόσφατη επίσκεψη του κ. Ερντογάν. Η Ελλάδα πρέπει να κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της για να μοχλεύσει την θέση της και να αναμεταδώσει τις φιλικές φωνές συμμάχων του κ. Τραμπ, που τον επηρεάζουν ενώπιον της επόμενης διμερούς συνάντησης κορυφής, όποτε κι αν αυτή έρθει.