Παλιές πολιτικές σε ένα νέο κόσμο

Αυτοκρατορίες καταρρέουν, νέες αναδύονται, πολυπολικός κόσμος στήνεται, η Ευρώπη υποχωρεί, οι πόλεμοι μαίνονται και οι λιμοί και οι γενοκτονίες στη συνήθη περιοχή όπως η Αφρική συνεχίζονται. Κι όμως, μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα εξέλιξης, η πολιτική μας μοιάζει να έχει μείνει κολλημένη σε μια άλλη εποχή.

Η παλιοκαιρισμένη πολιτική συνεχίζει να καθορίζει τον δημόσιο βίο, ντυμένη με καινούργια λόγια αλλά έχοντας την ίδια φθαρμένη ψυχή. Οι ίδιες υποσχέσεις, τα ίδια τεχνάσματα, οι ίδιες “σωτήριες” ρητορείες που υπόσχονται τα πάντα και παραδίδουν το τίποτα. Οι πολίτες έχουν μάθει να αναγνωρίζουν το θέατρο, να διακρίνουν το προσχεδιασμένο πάθος και την επιτηδευμένη αγανάκτηση. Παρ όλα αυτά το δαιμόνιο και μεταλλασσόμενο σύστημα επιμένει, σαν να μην έχει ακούσει το μήνυμα, σαν να μην αντιλαμβάνεται ότι το κοινό έχει κουραστεί να βλέπει την ίδια παράσταση.

Η παλιοκαιρισμένη πολιτική δεν είναι μόνο οι παλιοί πολιτικοί· είναι κυρίως οι παλιές νοοτροπίες. Είναι η λογική του “να βολευτούμε”, του “έτσι γινόταν πάντα”, του “να κοιτάξουμε το δικό μας συμφέρον και την παρέα μας”. Είναι η αδράνεια που εμποδίζει την καινοτομία, η βολική συνήθεια που υπονομεύει την πρόοδο.

Αν θέλουμε πραγματικά να μιλήσουμε για αλλαγή, πρέπει πρώτα να ξεριζώσουμε μέσα μας αυτή την κουρασμένη σκέψη. Να δώσουμε χώρο στους ανθρώπους που έχουν ιδέες και όχι συμφέροντα, που πιστεύουν στη συνεργασία και όχι στη σύγκρουση, που βλέπουν την πολιτική όχι ως επάγγελμα, αλλά ως προσφορά. Η νέα εποχή ζητά νέα πολιτική — ειλικρινή, διαφανή και θαρραλέα. Κι όσο παραμένουμε δεμένοι με την παλιοκαιρισμένη πολιτική και τακτική του παρελθόντος, τόσο θα μένουμε και οι ίδιοι θεατές της στασιμότητας.

Η παλιά σκηνή, οι παλιοί ηθοποιοί, οι παλιές ιστορίες και ατάκες δεν μπορούν να σταθούν στον σύγχρονο κόσμο. Ώρα να αλλάξουμε το σενάριο.