Αποχαιρέτα την Εθνική Ελλάδος που χάνει…

Παγωμένοι και χωρίς κίνητρο, αποχαιρέτησαν την Εθνική οι τριαντάρηδες της παλιάς φουρνιάς, Μάνταλος, Κουρμπέλης, Μασούρας,  Σιώπης και, ενδεχομένως ο Μπακασέτας, που δεν έπαιξε λόγο τιμωρίας. Αν και είχαμε 2 δοκάρια, οι Λευκορώσοι έχασαν τις κραυγαλέες ευκαιρίες να μας ταπεινώσουν περαιτέρω, παρότι τους διαλύσαμε με 5-1 στο Καραϊσκάκη στην πρώτη πράξη του Δράματος.

Στην Ουγγαρία, η γείωση της Εθνικής δεν πέρασε ούτε στα ψιλά γράμματα στα ΜΜΕ τους. Πανηγυρίστηκε, όμως, σαν πρώτη είδηση της ημέρας, η αναρρίχηση της Ουγγαρίας πάνω από την Ελλάδα στον προσαρμοσμένο μέσο ετήσιο μισθό στην ΕΕ, αφήνοντας την χώρα μας προτελευταία, πάνω πια μόνο από την Βουλγαρία! Υποχώρηση και στα δύο μέτωπα, όπου διαφημίζεται η πρόοδος της χώρας μας.

Η παρουσία μας στο διευρυμένο Μουντιάλ των 48 Εθνικών στην Βόρεια Αμερική δεν θα έπρεπε να μας δυσκολέψει. Την είχαμε δουλέψει, ανεβάζοντας προσδοκίες. Θλίβεσαι, βλέποντας ανάμεσα στις δεύτερες των προκριματικών ομίλων, που θα διεκδικήσουν με μπαράζ το υπερατλαντικό εισιτήριο τις Αλβανία, Βοσνία, Κόσσοβο, Ιρλανδία, Σλοβακία, Ουαλία και την εμπόλεμη Ουκρανία. Και από την πίσω πόρτα των αδύνατων του Nations League, να έχουν ελπίδες οι Βόρειος Μακεδονία, Βόρεια Ιρλανδία και Ρουμανία. Η Ελλάδα, ξαφνικά, μεταξύ των δυνατών της Ευρώπης, έχασε κι αυτόν τον δρόμο.

Και που πάμε τώρα; Φτου κι απ’ την αρχή. Ο Σέρβος Γιοβάνοβιτς, Έλληνας προπονητικά, πήρε την γενναία πρωτοβουλία να ανανεώσει την Ομάδα με εφήβους και να καλέσει κάθε ανερχόμενο ταλέντο εντός κι εκτός Ελλάδας. Έφτιαξε μια Εθνική με νεανικότατη μέση ηλικία, που θα αποτελεί τον κορμό του μέλλοντός της για τα επόμενα 5 χρόνια, με Ελληνικό κορμό τους 5 παίκτες που προπονούσε στον Παναθηναϊκό. Θα αγωνιστεί στην 1η κατηγορία του Nations League με τους “μεγάλους” και, συνάμα, θα διεκδικήσει την πρόκρισή της στο Ευρωπαϊκό του 2026 και το Παγκόσμιο του 2030.

Ο Γιοβάνοβιτς και η Εθνική Ελλάδος

Στα 62 του, ο Γιοβάνοβιτς έχει κι αυτός χρόνο να ενηλικιωθεί προπονητικά, όπως ο Ρεχάγκελ του θριάμβου του Ευρωπαϊκού 2004. Στα 77 του χρόνια, ο Ντικ Αντβοκατ, τέως προπονητής της Ολλανδίας, κατάφερε το αδιανόητο, να προκριθεί το Κουρασάου, η τέως αποικία της Ολλανδίας στην Καραϊβική των 150.000 κατοίκων, στο Μουντιάλ. Για να μην πούμε για το Πράσινο Ακρωτήρι, την δεύτερη μικρότερη χώρα μετά το Κουρασάο, και την πεινασμένη Αϊτή, που επίσης προκρίθηκαν, και μας πιάσουν τα κλάματα.

Το θέμα με τον Γιοβάνοβιτς μοιάζει να είναι το σύστημα με το οποίο στήνει την ομάδα του στο γήπεδο και τι απαιτεί από τους παίκτες του αγωνιστικά. Δεν διαφέρει από την τακτική του προσέγγιση ως προπονητής με τον Παναθηναϊκό. Η τακτική κατοχής και η ανάπτυξη με ατέρμονες πασούλες από την άμυνα παρέπεμπε στο “τσούκου-τσούκου μπολ” του παρελθόντος. Δεν έφερε κάποια διάκριση στον σύλλογο κατά την θητεία του.

Αντιθέτως, έκανε ιστορικό ρεκόρ 10 ηττών σε 24 παιχνίδια, δηλώνοντας ότι «ο τρόπος που χάνουμε τα ματς είναι απίστευτος»! Η μνήμη μου λέει ότι οι περισσότερες ήττες χαρίστηκαν. Έδειξε όμως υπερβάλλον ήθος, όταν κατέβασε κουτσή ομάδα, χτυπημένη από τον Κορωνοϊό στο ντέρμπι, που έχασε από τον Ολυμπιακό και μαζί το Πρωτάθλημα, αντί να επιμείνει στην αναβολή του αγώνα.

Δυστυχώς, δεν άλλαξε κάτι στο αγωνιστικό του σκεπτικό αναλαμβάνοντας την Εθνική. Το νεανικό μείγμα που κατέβασε πλημμυρίζει από ταλέντο, αλλά του λείπει η κουλτούρα του νικητή, που ανέδειξαν τις ομάδες του Ρεχάγκελ και του Σάντος. Το πυροτέχνημα των θριάμβων στην Αγγλία και την Σκωτία, που μας προβίβασε στο Nations League, το μελέτησαν οι επόμενοι αντίπαλοι και το έσβησαν με συνοπτικές διαδικασίες στα προκριματικά του Παγκοσμίου: Δύο συντριβές εντός-εκτός από την Δανία και από μια νίκη έδρας με την Σκωτία. Απολογισμός των 4 αγώνων, 3 βαθμοί και 5-11 γκολ! Με 5 γκολ σε 4 αγώνες, η Εθνική του κατενάτσιο και της αποτελεσματικότητας του παρελθόντος, ίσως να τους είχε κερδίσει όλους, και μαζί και την πρόκριση.

Η εικόνα αυτών των αγώνων, για όσους τους παρακολούθησαν, ήταν “μαγική”, από την ανάποδη. Χάσαμε άλλα 5 πάρε-βάλε γκολ και χαρίσαμε τουλάχιστον άλλα τόσα, που σερβίρισαν οι αμυντικοί μας -ακόμη κι ο τερματοφύλακας-  στους επιθετικούς των αντιπάλων, με τα πισωγυρίσματα στο αμυντικό 1/3 του γηπέδου. Καλή η θεωρία  αλλά απέχει πολύ από την πράξη.

Η αλλαγή προσέγγισης και τακτικής, που μιμείται τις μεγάλες ομάδες, θέλει ακόμη χρόνο για να εμπεδωθεί ανάμεσα  στους ποιοτικούς παίκτες, που έντυσε με το εθνόσημο, γιατί δεν υπήρξε ποτέ μέρος της ποδοσφαιρικής μας κουλτούρας. Δεν διαφωνώ με την μετάλλαξη που επιχειρείται, αλλά αναρωτιέμαι με τι κόστος σε βάθος χρόνου ενηλικίωσης για παίκτες και προπονητή μπορεί να επιτευχθεί, προτού να της γυρίσει ξανά την πλάτη ο κόσμος, που την έχει τόσο ανάγκη ως διέξοδο στην μιζέρια της καθημερινότητας του…