Το πολιτικό θέατρο κόβει εισιτήρια!

Ο “κομμουνιστής” Μαμντάνι (κατά Τραμπ) και ο “φασίστας” Τραμπ (κατά Μαμντάνι), μετά τις ύβρεις τους και τις απειλές τους μέσα στις φιλοφρονήσεις τους δίνουν ρέστα. Τραμπ: «Νομίζω ότι θα έχετε, το ελπίζω, έναν εξαιρετικό δήμαρχο. Όσο πιο επιτυχημένος θα είναι αυτός, τόσο πιο ευχαριστημένος θα είμαι εγώ. Θα τον βοηθήσουμε να κάνει το όνειρο όλων πραγματικότητα, να έχουμε μια ισχυρή και πολύ ασφαλή Νέα Υόρκη».

Ενώ ο Μαμντάνι θα πει: «Είχαμε μια πολύ παραγωγική συζήτηση» προσθέτοντας ότι η συνάντηση «επικεντρώθηκε σε έναν τόπο κοινού θαυμασμού και αγάπης, που είναι η Νέα Υόρκη, και στην ανάγκη να προσφέρουμε προσιτές τιμές στους Νεοϋορκέζους». Η προσποιητή καλολογία είναι πάντα στη φαρέτρα της υποκρισίας. «Η υποκρισία είναι η πιο δύσκολη και εξαντλητική κακία που μπορεί κάποιος να εξασκηθεί. Επιπλέον διαθέτει και μια συνεχή εργασία», έλεγε ο William Somerset Maukan.

Υποκρισία, εδώ, υποκρισία εκεί…

Την ίδια στιγμή η υποκρισία κάνει υπερωρίες στην Ευρώπη. Με το σχέδιο του Τραμπ για την Ουκρανία, οι τρεις σωματοφύλακες του Ζελένσκι, Μακρόν, Μερτς, Στάρμερ, καθώς και η προστάτιδα Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν εγκαταλείπουν τους παλικαρισμούς και τους πολιτικούς εμπύρετους “εδώ και τώρα πόλεμος” και πετούν τη μπάλα στον αγαπημένο τους Ζελένσκι. Το αγωνιστικό πάθος τους ταξίδευσε, όπως τα αποδημητικά πουλιά. Ωστόσο συνεχίζουν να καλλιεργούν μια κουλτούρα πολέμου για το μέλλον. Αλήθεια υπάρχει κάποιος προβληματισμός και ανησυχία από τον ΟΗΕ για την ανερχόμενη πολεμολογία;

Την υπολειμματική συντεταγμένη της υποκρισίας την βρίσκουμε όμως και στις νέες σχέσεις μεταξύ Τραμπ και BlackRock. Εξάλλου οι αντιπαλότητες βαίνουν σε μια εξέλιξη συναίνεσης, όταν υπάρχει το “Θείο Συμφέρον”. Όταν ο Τραμπ διεκδικούσε την ανάκτηση του ελέγχου της διώρυγας του Παναμά, ακόμη και με στρατιωτικά μέσα, βρέθηκε ο Λάρι Φινκ, ο Διευθύνων Σύμβουλος της BlackRock, να ικανοποιήσει την επιθυμία του Τραμπ.

Η BlackRock αγόρασε το 90% της PPC (Panama Ports Company), η οποία ανήκε στον όμιλο του Χονγκ Κονγκ CK Hutchison Holdings Limited έναντι 23 δισεκατομμυρίων δολαρίων, χωρίς βέβαια να είναι η BlackRock ιδιοκτήτρια των δυο λιμανιών, αποκτώντας όμως την άδεια λειτουργίας, διαχείρισης και επέκτασης, των δύο λιμένων για λογαριασμό της κυβέρνησης του Παναμά μέχρι το 2046. Να ένας τρόπος για να εξαλειφθεί η κινέζικη παρουσία από τα λιμάνια. Μήπως όλο αυτό θυμίζει και τη σύγχρονη ελληνική περίπτωση με τις απαιτήσεις της άρτι αφηχθείσας Αμερικανής πρέσβειρας για το λιμάνι του Πειραιά;

Και ενώ οι Δημοκρατικοί των ΗΠΑ και οι προοδευτικοί διαχειριστές κεφαλαίων λάτρευαν τον Φινκ, διαισθανόμενος εκείνος την αποτυχία αν μείνει σταθερός στις αρχικές του δεσμεύσεις, έκανε μια δραματική διόρθωση των απόψεων του, που αφορούσαν τα περιβαλλοντολογικά του credo. Έτσι, ο υπέρμαχος της “πράσινης ανάπτυξης” (θεμελιώδης αριστερή πολιτική), ο οποίος ήταν υπέρ των περιβαλλοντικών κοινωνιών (ESG) και μάλιστα με χρηματισμούς, αυτοανακηρύχθηκε “ενεργειακός πραγματιστής”, υποστηρίζοντας ότι πάντα έβλεπε το σημαντικό ρόλο των ορυκτών καυσίμων.

Παράλληλα, επικεντρώθηκε, για να έχει ακόμη περισσότερα κέρδη, σε μια από τις πιο ισχυρές τάσεις της Wall Street: τις υποδομές. Έτσι ο Φινκ ανακοίνωσε την “αυγή των νέων υποδομών” αγοράζοντας την Global Infrastructure Partners (GIP), η οποία είχε κέρδη 170 δισεκατομμυρίων δολαρίων σε ακίνητα υποδομών σε περισσότερες από 100 χώρες.

Τραμπ-Φινκ: Η συνταγή της νεοταξικής πολιτικής

Και οι δύο Τραμπ και Φινκ σύχναζαν στο Midtown Manhattan και εκεί μοιράστηκαν τις απόψεις τους και συνδέθηκαν μ’ ένα βαθύτερο δεσμό. Και οι δύο διαθέτουν μια εκπληκτική ικανότητα να κατανοούν και να εκμεταλλεύονται τις αναπτυσσόμενες ευκαιρίες. Ο μεν Τραμπ είναι “μετρ” στο να μεγιστοποιεί τις ατέλειες των αντιπάλων του, ο δε Φινκ, ο αυτοαποκαλούμενος και ως “ο καλύτερος μαθητής της αγοράς” ή αλλιώς ο “μάγος”, ακόμη και ο “άνθρωπος πίσω από την κουρτίνα”, είναι “εξπέρ” στο να εντοπίζει τις αναδυόμενες τάσεις των μεγάλων επενδύσεων.

Πέραν όμως από τις όποιες ικανότητες που διαθέτουν οι δύο τους, η ειρωνεία των πραγμάτων, η οποία έχει βάλει τη σφραγίδα της παντού, καθιστά τις αντιθέσεις και τους διαφορετικούς πόλους να αμβλύνονται μεταξύ τους σε μια σχέση ή μια συμπερίληψη (englobement du contraire). Αυτή είναι και η συνταγή της νεοταξικής πολιτικής. Έτσι ο εκατομμυριούχος Τραμπ της αμερικανικής πλέμπας, ο πλανητάρχης (αμφιλεγόμενος όρος βέβαια σήμερα στον πολυκεντρικό κόσμο μας) έρχεται κοντά με έναν από τους πιο μεγάλους σκηνοθέτες της παγκοσμιοποιημένης μπίζνας, τον Φινκ (τον πλανητάρχη της παγκοσμιοποιημένης σκιώδους κυβερνήσεως). Όλο αυτό θυμίζει το μύθο των μελισσών του Μπέρναρντ Μάντεβιλ, όπου ο πλούτος και οι υπερβολές γίνονται κοινωνικές ενέργειες νίκης.