“Ο νέος φεμινισμός: Από το transgender στο transhuman”

Έχω δυσκολίες να το κατατάξω, αλλά το σίγουρο είναι ότι όταν το αρχίσει κανείς, δεν το εγκαταλείπει για κανένα λόγο και με καμιά δικαιολογία. Το “Ο νέος φεμινισμός: Από το transgender στο transhuman” του συγγραφέα Ρωμανού Π. Κωνσταντίνου, εκδότης ΛΕΙΜΩΝ, είναι, απλά, ένα συναρπαστικό βιβλίο. Θα ριψοκινδύνευα, παρά ταύτα, να το κατατάξω ως μεταμορφωτικό φακό που μας ξεδιπλώνει το μέλλον της ανθρωπότητας, ορθότερα της καταστροφής του, μέσα από πολλές μεταμφιέσεις, που έχουν ως αφετηρία τους το φεμινισμό.

Από το πρώτο του κεφάλαιο διανοίγονται στον αναγνώστη νέες λεωφόροι στοχασμού, που ουδέποτε μέχρι τώρα είχε υποψιαστεί την ύπαρξή τους. Ο φεμινισμός με τα παρακλάδια του, που ήδη κινείται στα 72 φύλα, έχει πλήρως ξεφύγει από τα αρχικά του πλαίσια, της αντίθεσης δηλαδή, των δύο φύλων, που άλλωστε ουδέποτε ήταν δυνατόν να ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.

Και τούτο, διότι μιας τέτοιας φύσης αντίθεση καταργεί την ουσία του ανθρώπου, αλλά και τη δυνατότητα διαιώνισής του, και οδηγείται σε στάδια εξέλιξης, ασύλληπτης, προς το παρόν, μορφής, τα οποία θα μπορούσαν να οριστούν ως αυτές του μετανθρώπου.

Έχοντας ως αφετηρία του τις εξελίξεις του αρχικού φεμινισμού, ο κ. Ρωμανός ξεναγεί τους αναγνώστες του σε μονοπάτια, μέχρι τώρα, απροσπέλαστα, που όμως διεκδικούν τη δυνατότητα να απαντήσουν σε πλήθος αναπάντητων ερωτημάτων.

Ο φεμινισμός αλλιώς ξεκίνησε, κι αλλού πηγαίνει

Κατά τον συγγραφέα, η έναρξη του φεμινισμού, με στόχο την ισότητα των δύο φύλων, ήταν εσφαλμένη για πλήθος λόγων, που συνοψίζονται στο ότι ο άνθρωπος είναι ένας, αν και διπολικός. Που σημαίνει ότι η επιβίωση, καθώς και η συνέχειά του στον πλανήτη, επιβάλλει τη συνύπαρξή τους. Και όντας μαζί, τους εξασφαλίζεται η αιωνιότητα.

Η επίκληση του επιχειρήματος ότι ο φεμινισμός άρχισε ως άνωθεν οικονομικός στόχος, του οποίου η επιτυχία θα αύξανε την προσφορά εργασίας και θα περιόριζε το ύψος της αμοιβής της, αποτελεί, για μένα τουλάχιστον, πρωτοτυπία. Και θα έλεγα ότι μπορεί να υπαχθεί στις εξαιρετικές διαπιστώσεις και επισημάνσεις του κ. Ρωμανού, σχετικά με το πόσο ευχερής αποδεικνύεται η χειραγώγηση των μαζών, περνώντας μέσα από την ψευδαίσθηση της Δημοκρατίας. Και πόσο (τραγικά) εύκολο είναι να πείθονται τα πλήθη ότι υποστηρίζουν με πάθος δικές τους θέσεις, ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για άνωθεν φυτευτές.

Τα 72 φύλα των τρανς προφανώς δεν είναι ικανοποιημένα με το σώμα τους, δεν το θεωρούν σωστό, και γι’ αυτό επιδιώκουν μετάλλαξη. Οι εξελίξεις των νέων τεχνολογιών, παρέχουν υποσχέσεις ικανοποίησης όλων αυτών των, εν πολλοίς, ομιχλωδών προσδοκιών, καθώς το βιολογικό φύλο εκλαμβάνεται συναισθηματικά ως λανθασμένο. Γίνεται, έτσι, δεκτό ότι η φύση κάνει λάθη, τα οποία αναμένεται να διορθώσει η τεχνολογία.

Η επέκταση των δυσαρεστημένων από το βιολογικό τους φύλο, βεβαιότατα αποτελεί συνέπεια των πολλαπλής φύσης, και από πολλές πλευρές, ενθαρρύνσεων για την επιδίωξη της διόρθωσης των λαθών της φύσης. Η δημιουργία ενός νέου ανθρώπου, που όπως το επισημαίνει ο συγγραφέας, συνδέεται με την τέταρτη βιομηχανική επανάσταση και αναμένεται να δημιουργηθεί μέσα από τις μετα-φεμινιστικές μεταλλάξεις των φύλων. Τα πολλά φύλα εκλαμβάνονται ως ελευθερία, η οποία δεν έχει όρια. Ο άνθρωπος χαμαιλέων, είναι πολύ της μόδας, όπως καταλήγει ο κ. Ρωμανός.

Αλλά, όπως πολύ σωστά υπογραμμίζει ο συγγραφέας, ο φεμινισμός έχει ξεφύγει από τον αρχικό, τον πρωταρχικό του στόχο, και συγκεντρώνει υποτιθέμενες καταπιεσμένες προσωπικότητες σε πολλά επίπεδα.

Σύμπτωμα της παρακμής της Δύσης

Νομίζω, παρότι το συμπέρασμα αυτό δεν είναι απολύτως ξεκάθαρο στο περιεχόμενο του παρουσιαζόμενου βιβλίου, ότι η εκτροπή του φεμινισμού συνυπάρχει με μια ευρύτερης έκτασης παρακμή της Δύσης, η οποία αποτελεί συνέπεια του τέλους του δυτικού πολιτισμού, και η οποία, προς το παρόν, δεν επεκτάθηκε εκτός Δύσης. Συνεπώς, ο Νότος, παραμένει με τα δικά του κλασικά προβλήματα, αλλά πάντως, επίσημα, με δύο φύλα.

Αναμένοντας στην παρηκμασμένη Δύση τον Μετάνθρωπο, που δεν θα είναι άνθρωπος, η έλευσή του προετοιμάζεται με την κατάργηση της ιστορίας, της θρησκείας, των παραδόσεων, των συνόρων, του κράτους-έθνους.

Ωστόσο, αν έτσι είναι, οι ανθρώπινες κοινωνίες ελπίζεται να διασωθούν από τον ολοκληρωμένο Νότο, στον οποίον δεν έχει εισβάλει προς το παρόν η αναζήτηση του Μετανθρώπου.

Αυτά τα λίγα για ένα βιβλίο που θεωρώ ότι είναι ευχάριστα πρωτότυπο, καλογραμμένο, με επιστημονική προσέγγιση και πολλές σημαντικές παραπομπές και που επιβάλλεται να διαβαστεί και να προβληματίσει τον κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο.