Είναι κατάλληλες οι Belharra για την Μεσόγειο;

Μερικές από τις “ειδήσεις” που διοχετεύονται είναι ψευδείς. Δεν είναι η πρώτη φορά, λόγου χάρη, που το ελληνικό πολεμικό ναυτικό αποκτά αεράμυνα περιοχής. Από το 1991 ως το 2004, υπηρέτησαν στον στόλο ανακαινισμένα αντιτορπιλικά τύπου Adams, με εκτοξευτές πυραύλων Standard MR, αεράμυνας περιοχής. Τα πλοία αυτά παραπλήσιου μεγέθους με τις νέες φρεγάτες αποσύρθηκαν από την υπηρεσία στα 2004-2005 λόγω κόστους. Όλως τυχαίως έφεραν τα ίδια ονόματα με τις υπό παραλαβή φρεγάτες.

Προφανώς, η τότε Ελλάδα της ισχυρής οικονομίας και των Ολυμπιακών Αγώνων είχε κρίνει ότι το κόστος ξεπερνούσε τις δυνατότητές της. Η σημερινή, με συρρικνωμένο εθνικό προϊόν σε σχέση με τότε και πλήθος κοινωνικά αδιέξοδα, κρίνει ότι μπορεί να πληρώσει την “αεράμυνα περιοχής”. Θα δούμε….

Διακρίνονται όμως πολύ πιο σοβαρά ζητήματα σε σχέση με τις ικανότητες των φρεγατών. Το πρώτο και βασικό είναι ότι ο πόλεμος έχει αλλάξει μορφή. Σε κλειστές θάλασσες, όπως είναι το Αιγαίο, τα μη επανδρωμένα συστήματα, εναέρια, επιφανείας και υποβρύχια, αποτελούν νέου τύπου απειλές, απέναντι στις οποίες οι νέες φρεγάτες είναι πρακτικά άοπλες. Είναι αδιανόητο να αντιμετωπιστούν οι φτηνοί δρόνοι – που έχουν επιδείξει την αποτελεσματικότητά τους σε πολεμικά θέατρα από την Μαύρη θάλασσα ως την Ερυθρά – με πυραύλους αεράμυνας ASTER30, με κόστος 2-3 εκατομμύρια δολάρια σε κάθε βολή ή έστω με RIM116 του ενός εκατομμυρίου δολαρίων έκαστος. Ας μη συζητήσουμε δε για το πλήθος των λοιπών καινοφανών απειλών.

Την αλλαγή των όρων του πολέμου έχει δεχτεί και η πολιτική ηγεσία με τις διακηρύξεις του αρμόδιου υπουργού για την “θωράκιση” του Αιγαίου με πυραυλικά και μη επανδρωμένα οπλικά συστήματα, που θα το καταστήσουν απροσπέλαστο για τον όποιο εχθρό. Μπορεί κανείς να αναρωτηθεί γιατί τα ίδια αυτά συστήματα χρησιμοποιούμενα από τον πιθανό εχθρό, δεν θα καταστήσουν το Αιγαίο απαγορευμένη ζώνη για πλοία του ενός δισεκατομμυρίου (και λίγα λέμε), όπως οι φρεγάτες της σειράς “Κίμων”.

Οι τελευταίες θα αποτελούσαν ίσως βαρύ επιχείρημα πριν από τους πολέμους στην Ουκρανία και την Μέση Ανατολή. Καθώς όμως οι πόλεμοι αυτοί άλλαξαν δραματικά τους όρους των πολεμικών αναμετρήσεων σε κλειστές ειδικά θάλασσες, τα όσα πριν ήταν σημαντικά, σήμερα ανήκουν απλώς σε μια άλλη εποχή. Διακρίνεται ο κίνδυνος να βρεθούν οι νέες φρεγάτες “εκτός εποχής”, πριν ακόμα παραλειφθούν από το Πολεμικό Ναυτικό.

Τα παραπάνω ερωτήματα με μικρές παραλλαγές ισχύουν και για την Ανατολική Μεσόγειο. Η τελευταία δεν είναι μεν κλειστή θάλασσα, αλλά, ταυτόχρονα, δεν απέχει πολύ από τις – πιθανά εχθρικές – ακτές. Και για να έχουν πολεμική αξία τα ακριβά αυτά πλοία, μάλλον οφείλουν να πλησιάσουν εχθρικές ή απειλούμενες ακτές. Δεν έχει πολύ νόημα να καταφεύγουν σε “ασφαλή” ύδατα (αν υποθέσουμε ότι η κεντρική Μεσόγειος είναι “ασφαλής”), κάθε φορά που τα πράγματα γίνονται “ανασφαλή”.

Οι φρεγάτες και ο “δυτικός μηχανισμός ασφάλειας”

Η λογική εξήγηση για τα παράξενα που εκτέθηκαν πιο πάνω, βρίσκεται στην φράση που συνοδεύει μόνιμα τους διθυράμβους: «Η παραλαβή των Belharra… εντάσσεται σε μια στρατηγική αναβάθμισης της Ελλάδας στον δυτικό μηχανισμό ασφάλειας». Με πιο απλά λόγια, η πολιτική εξοπλισμών της χώρας, και η συνακόλουθη απόκτηση των νέων φρεγατών, ακολουθεί την λογική της στελέχωσης και του εξοπλισμού μιας μονάδας, ενός τμήματος, ενός ευρύτερου στρατιωτικού μηχανισμού, προορισμένου να εξυπηρετεί οικουμενικής διάστασης συμφέροντα ιμπεριαλιστικού χαρακτήρα.

Δεν είναι κάτι το κρυφό ετούτος ο “δυτικός μηχανισμός ασφαλείας”. Λέγεται και επαναλαμβάνεται μέχρι να το εμπεδώσουν οι πάντες: Οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις δεν ανήκουν στην Ελλάδα και δεν εξυπηρετούν τις δικές της αμυντικές ανάγκες. Πρωτίστως χτίζονται, ώστε να εξυπηρετήσουν τον “δυτικό μηχανισμό ασφαλείας”, για λογαριασμό του οποίου εξοπλίζονται και οργανώνονται.

Ο εν λόγω μηχανισμός έχει σε κάθε περίπτωση αποδείξει στο παρελθόν ότι δεν περιλαμβάνει στον προγραμματισμό του την προάσπιση της ακεραιότητας και των νόμιμων κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας. Ο “σύμμαχος”-εχθρός που επιβουλεύεται την μεν και τα δε, ανήκει επίσης στον ίδιο “δυτικό μηχανισμό ασφαλείας”. Και προφανώς προσφέρει πολύ περισσότερα σε αυτόν. Σε αντίθεση με την Ελλάδα και τις αδύναμες “προσφορές” της στην κοινή υπόθεση, ο γειτονικός “σύμμαχος” είναι αναντικατάστατος.

Για όλους αυτούς τους λόγους ακούγεται ότι η πρώτη αποστολή της νέας φρεγάτας θα είναι μακριά, πολύ μακριά. Εκεί όπου το είδος του οπλισμού, τον οποίο μεταφέρει ταιριάζει καλύτερα και μπορεί όντως να προσφέρει σε μια “συμμαχική” μεγαλύτερη δύναμη. Κάτι για τον Ειρηνικό ακούγεται, κάτι για τον Ινδικό ωκεανό. Για το Αιγαίο, την Ανατολική Μεσόγειο και την Κύπρο θα σκεφτούν οι ηγεσίες της χώρας –πολιτικές και στρατιωτικές – κάτι άλλο.

Σε τελευταία ανάλυση δεν είναι αυτοί που πληρώνουν. Έχουν γι’ αυτό το σταθερό υποζύγιο: τον ελληνικό λαό. Θα ήταν δε μάταιο να επισημάνει κανείς στους κυβερνώντες ότι για πολλά χρόνια τώρα η χώρα, οι άνθρωποί της, οι εργαζόμενοί της ζουν χειρότερα, ως πολύ χειρότερα, από ότι ζούσαν είκοσι-τριάντα χρόνια νωρίτερα. Είναι ένα είδος παγκοσμίου ρεκόρ ετούτο το επίτευγμα. Σε άθλημα όπου διαπρέπει η άρχουσα της Ελλάδας τάξη.