Που άραγε οδηγεί η Οδός Μητσοτάκη;

Οι πολιτικοί αντίπαλοι του Μητσοτάκη, Γεώργιος και Ανδρέας Παπανδρέου, έχουν βαφτίσει την χώρα με δρόμους, πλατείες και πάρκα, που μνημονεύουν την συνδρομή τους στην ανέλιξη της χώρας. Καλύπτουν ονομαστικά και τον νεότερο της οικογένειας, που θυσιάστηκε για να μαζέψει τις γκέλες του Κωνσταντίνου του Β’, που επίσης επικαλύπτεται από τον θείο του.

Και ήλθε ο πολλά υποσχόμενος, Κυριάκος Μητσοτάκης. Κούλης για τους φίλους του και για τους εχθρούς του… Γαλουχημένος στην πολιτική από τότε που άρθρωσε λόγο. Κολλεγιόπαιδο και πολύγλωσσος, όντως φοίτησε στο Χάρβαρντ και στο Στάνφορντ, σε αντίθεση με τον επισκέπτη, που επιχείρησε το rebranding του, αγοράζοντας αναμνηστικό μπλουζάκι από την μπουτίκ του πανεπιστημίου του Χάρβαρντ τον περασμένο Μάρτιο.

Ο Κούλης είναι από τους λίγους γόνους πολιτικών, που εργάστηκε ως μισθωτός, συγκεκριμένα σε κορυφαίες εταιρείες στον χρηματοοικονομικό κλάδο, εκτός κι εντός Ελλάδος, πριν μπει στην πολιτική ως βουλευτής το 2004. Το 2016 κάνει την έκπληξη κερδίζοντας τον προεδρικό θώκο της Νέας Δημοκρατίας. Για τα επόμενα τρία χρόνια εργάστηκε συστηματικά στην αναδιοργάνωση του κόμματος, όσο ο ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έσερνε το βαρύ όχημα του Μνημονίου, που οδηγούσε το μόρφωμα της “πρώτη φορά” Αριστερά στο αδιέξοδο που βρέθηκε στο τέλος της διαδρομής του.

Το όχημα που παρέδωσε ο Τσίπρας στον Μητσοτάκη, το 2019, ήταν γεμάτο βενζίνη από το δημοσιονομικό πλεόνασμα που επέβαλαν οι Θεσμοί, χωρίς τα μπαγκάζια τους να το βαρύνουν στην νέα του διαδρομή. Στον δρόμο του προέκυψε η πυξίδα του Σχεδίου Αναδιάρθρωσης του Νομπελίστα Πισσαρίδη και, ως καύσιμο, το Ταμείο Ανάκαμψης & Ανθεκτικότητας (ΤΑΑ), που επέστρεψε άμεσα το 15% από το χαμένο ΑΕΠ, ώστε να συγκλίνει γρήγορα από το 67% της Ευρωπαϊκής Ευημερίας, όπου βρισκόταν όταν ανέλαβε, κοντά στο 100% που ήταν κάποτε.

Συναλλαγή και σκάνδαλα της κυβέρνησης Μητσοτάκη

Με αυτήν την προίκα, τρία χρόνια προετοιμασίας, την ΕΕ πλάτη και αυτοδυναμία με λαϊκή αποδοχή, είχε την ευκαιρία να ξαναχτίσει την χώρα στα πρότυπα της Ευρωπαϊκής Οικογένειας, όπου ανήκουμε. Ο λαός ήταν έτοιμος να δεχθεί κάθε ορθολογισμό διακυβέρνησης, που θα απέτρεπε την επόμενη χρεοκοπία και θα βελτίωνε την μακροπρόθεσμη προοπτική της χώρας και το βιοτικό επίπεδο των κατοίκων της, που μέσα σε μια νύχτα έχασε το 25% του πλούτου της και τους αξιότερους νέους από τον φθίνοντα πληθυσμό της.

Είχε γίνει κατανοητό πως με την αρπαχτή, την κουτοπονηριά και τον κενό τσαμπουκά, η πατρίδα δεν θα πήγαινε μπροστά. Η πρόοδος δεν είναι ιδεολογία, είναι πράξη. Υπήρχε, όμως, μια ιδεολογική μειοψηφία των άκρων που ήθελε το πισωγύρισμα, αλλά και μία επιχειρηματική ελίτ που ήθελε την πρόοδο να διοχετεύεται αποκλειστικά μέσα από τα δικά της δίκτυα.

Εδώ, ο Μητσοτάκης ο Β’, είχε την ευκαιρία να μνημονευθεί ως ο ηγέτης που οδήγησε την Ελλάδα στην αναγέννηση της, αλλάζοντας το παραγωγικό της μοντέλο και, συνάμα, την γεωπολιτική της βαρύτητα. Θα γέμιζε η χώρα με τοπωνύμια της υστεροφημίας του. Δεν την άδραξε. Προτίμησε την συναλλαγή με τα παλιά και νέα τζάκια, που σμάλτωσαν την Νέα Ολιγαρχία ΕΠΕ για τον πλουτισμό του ίδιου και της παρέας του σε βάρος του λαού που τον πίστεψε. Άλλο τι δείχνεις και άλλο ποιος είσαι, αφού “το ράσο δεν κάνει τον παπά”. Δεν ορίζεται από το τι λες, αλλά από το τι κάνεις. Είναι θέμα χαρακτήρα και παιδείας, όχι μόρφωσης. Διαμορφώνεται στο σπίτι, στο σχολείο και στις παρέες.

Σκάνδαλα και ατιμωρησία 

Μπολιασμένη με Αρίστους της Κεντροαριστεράς και με εξωκοινοβουλευτικούς να ισορροπούν τα βαρίδια της Ακροδεξιάς, συνέταξε το Επιτελικό Κράτος μόνο κατ’ όνομα, αφού υπουργοποίησε 62 συνοδοιπόρους του, δηλαδή το 40% της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της ΝΔ. Οι υπόλοιποι αμείβονται παχυλά για να προστατεύουν την ασυλία του Κάστρου τους, όσο απέχουν από τα έδρανα τους. Οι Άχρηστοι που δεν εκλέχτηκαν, ανέλαβαν τους δήθεν Ανεξάρτητους Θεσμούς που, κατά την αντίληψη του, ξεφορτώθηκε μαζί με το Μνημόνιο.

Υπό τον έλεγχο του Επιτελείου του Μαξίμου έφερε την Πληροφόρηση (ΚΥΠ) την Επικοινωνία (Ομάδα Αλήθειας) και το Επιχειρείν (ΕΣΧΑΣΕ- Εργαλείο παράκαμψης της νομοθεσίας). Οι Υποκλοπές, τα Τέμπη, η Διαφθορά και τα παραμύθια συγκάλυψης των αποτυχιών του αναδεικνύονται στις αρνητικές δημοσκοπήσεις. Περιττεύει η υπενθύμιση τους. Το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ θα χαρακτηρίζει διαχρονικά την διακυβέρνηση της χώρας από κάθε χροιάς κόμμα (βλ. ΚΑΠ επί ΠΑΣΟΚ).

Άλλο να τρώνε επιτήδειοι λεφτά της ΕΕ και άλλο να τα τρώει το επιτήδειο κράτος ως μέρος της διακομματικής εθνικής πολιτικής για την εξαγορά ψήφων με κοινοτικά αναπτυξιακά κονδύλια. Ατιμώρητοι οι κλέφτες λόγω ασυλίας! Ποινές με αναστολή οι κλεπταποδόχοι! Στα κάγκελα και πάλι όσοι αγρότες δεν προσκλήθηκαν στο φαγοπότι! Μούγκα απ΄ τους συνένοχους πολιτικούς για τα πρόστιμα της ΕΕ, που θα πληρώσουν οι αμέτοχοι πολίτες… Έξι χρόνια αφότου ανέλαβε την εξουσία, η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα στην ΕΕ και τον ΟΑΣΑ με αρνητική αποταμίευση και παραμένει στο 67% του Ευρωπαϊκού μ.ο. Ευημερίας, εκτοπίζοντας από την προτελευταία θέση την Ρουμανία. Αυτό θα πει σταθερότητα και συντηρητικότητα της Δεξιάς!

Τελευταίοι στην Ευρωζώνη

Το Παραγωγικό Μοντέλο διαστρεβλώθηκε και πέρασε στα δίχτυα της Νέας Ολιγαρχίας που υπερχρεώνει την κατανάλωση των φτωχοποιημένων εργαζόμενων, που επιδοτούνται από το ΤΑΑ, ώστε να διασφαλίζονται τα κέρδη της ΕΠΕ, αντί να επενδύονται στην αναμόρφωση του. Αποτέλεσμα; Τελευταίοι στην Ευρωζώνη με 50% παραγωγικότητα ανά ώρα εργασίας και η βύθιση στην 50η θέση Ανταγωνιστικότητας μεταξύ των 69 χωρών του ΟΑΣΑ, μετά τον πενταπλασιασμό του εμπορικού ελλείμματος και την αύξηση του κρατικού χρέους που, μαγικά, δείχνει μικρότερο ως % του ΑΕΠ λόγω του ανεξέλεγκτου πληθωρισμού. Στα επιτεύγματα της διακυβέρνησης του, η κατασταλτική ψηφιοποίηση του Δημοσίου κατά την Πανδημία, που αφαίρεσε κίνηση από τους δρόμους που πνίγονται, πλέον, από τα καινούργια αυτοκίνητα χρονομίσθωσης των νεόπλουτων.

Σε ένα κόσμο που αλλάζει γεωπολιτικά, κλιματικά και τεχνολογικά ταχύτερα από την σκέψη μας, δεν χρειαζόμαστε συντήρηση, αλλά τις αλλαγές που θα μας κάνουν συμμέτοχους στις διεργασίες αντιμετώπισης τους. Στο πεδίο αυτό, ο Κούλης Μητσοτάκης απέτυχε παταγωδώς, χωρίς αντίπαλο, οξύνοντας το πρόβλημα του απελπισμένου λαού, που δεν βρίσκει ελπίδα στο πολιτικό έλλειμμα της παρακμάζουσας Πολιτείας. Η εντολή του λήγει το 2027, συγχρόνως με την ολοκλήρωση των χρηματοδοτήσεων του ΤΑΑ. Προφανώς θα λακίσει και θα αφήσει την διάδοχη κατάσταση να αντιμετωπίσει την πενία, που θα αφήσει πίσω του, χωρίς τα δώρα της ΕΕ.

Κι όμως, κάποιοι ανάρτησαν πρόσφατα πινακίδα με το όνομά του στον χωματόδρομο διαφυγής του από το αεροδρόμιο της Αλεξανδρούπολης για να αποφύγει τους αγρότες, που του είχαν στήσει καρτέρι. Το ερώτημα είναι αν αυτός ο δρόμος οδηγεί στις Βρυξέλλες, όπου ο Κούλης οραματίζεται το μέλλον του ή την πλατεία που θα τον κρεμάσουν; Άραγε θα φέρει η πλατεία το όνομα του;