Αρνήθηκαν σε μητέρα αγνοουμένου του ’74 ένα μικρό επίδομα!

Όταν το όνομα στην αίτηση είναι… ανώνυμο, δεν έχει υποσημείωση, αντιμετωπίζεται αυτοματοποιημένα. «Δεν δικαιούται επίδομα επειδή έχει αποταμιεύσεις». Σύμφωνα με το γράμμα του νόμου λειτούργησε ο υπάλληλος, ο οποίος κατά την αξιολόγηση του από προϊστάμενους του, προφανώς και χαρακτηρίστηκε “εξαίρετος”. Όπως όλοι, άλλωστε, οι δημόσιοι υπάλληλοι. Ο πόνος και η προσμονή δεν μετρούνται με τη στενή έννοια του νόμου. Κουβαλά τις πληγές μιας ζωής.

Ο γιός που χάθηκε στην εισβολή. Δεν βρέθηκαν ούτε μερικά οστά για να χωρέσουν σε ένα μικρό κασόνι, για τις ανάγκες της κηδείας. Της κηδείας που τελείται δημοσία δαπάνη, με στρατιωτικές τιμές. Για τους συγγενείς ο χρόνος δεν επουλώνει τον πόνο. Είναι ως να σκοτώθηκε ο δικός τους άνθρωπος την προηγούμενη μέρα. Δεν είναι βεβαίως το ίδιο για τους… επίσημους. Αυτοί έρχονται για το ένα λεπτό δημοσιότητας για να τους δουν οι ιθαγενείς.

Προ ημερών, ενώπιον της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Προσφύγων, αναφέρθηκε από τη βουλευτή Σκεύη Κουκουμά, πως μητέρα αγνοουμένου υπέβαλε αίτηση για να λαμβάνει «επίδομα φροντίδας», αλλά το αίτημα απερρίφθη επειδή βρέθηκαν επ’ ονόματί της αποταμιεύσεις. «Μα προέρχονται από το επίδομα που δικαιούμαι ως μάνα αγνοουμένου και του φυλάω τα λεφτά όταν επιστρέψει, τον περιμένω ακόμα να επιστρέψει, δεν είναι δικά μου», είπε η μάνα.

Το αίτημα απερρίφθη επειδή δεν τηρούσε τους κανονισμούς. Καμία εξήγηση, καμία περαιτέρω εξέταση. Είχε αποταμιεύσεις περισσότερες από εκείνες που προβλέπονται. Το θέμα, ούτως ή άλλως, δεν έχει σημασία πλέον. Δεν πρόκειται να υποβληθεί εκ νέου. «Η μάνα απεβίωσε αναμένοντας το παιδί της και το επίδομα φροντίδας της Πολιτείας». Ειπώθηκαν πολλά στην ίδια συνεδρίαση, καθώς σ’ αυτή τη χώρα με τις ανοικτές πληγές, κάποιοι ανεβαίνουν καθημερινά τον Γολγοθά τους κι άλλοι απολαμβάνουν τα προνόμια τους. Οι προνομιούχοι δεν μπορούν να αντιληφθούν γιατί να μπαίνει κάθε μέρα ένα ακόμη πιάτο στο τραπέζι μπροστά από την άδεια καρέκλα.

Ο πόνος για τον αγνοούμενο;

Γι’ αυτούς, δεν είναι εύκολο να γίνει αντιληπτό, γιατί προφανώς η καρέκλα ενίοτε συνδέεται με ανέλιξη και ύψος απολαβών. Για τους συγγενείς, η άδεια καρέκλα, το πιάτο με το φαγητό εκφράζει την ελπίδα, την αναμονή. Είναι δύσκολο να συνειδητοποιήσουν όλοι πως μια μάνα φύλαγε το επίδομα για τον αγνοούμενο γιο, για να έχει χρήματα όταν επιστρέψει. Κανείς δεν είδε πως στις αποταμιεύσεις, το έμβασμα επαναλαμβανόταν κάθε μήνα. Για χρόνια το ίδιο ποσό. Τόσο απλό, αλλά και τόσο περίπλοκο για τη γραφειοκρατία του βαθέως κράτους. Πέρασαν 45 χρόνια και είναι πολλά. Τόσα πολλά, που οι συναισθηματισμοί νικήθηκαν από τη «νέα τάξη πραγμάτων».

Οι συναισθηματισμοί έμειναν στα αποκαΐδια του πολέμου. Και είναι πλέον προσωπική υπόθεση του καθενός χωριστά. Οι αγνοούμενοι είναι ο μεγάλος πόνος που κουβαλούν οι συγγενείς. Για τον πόθο του πρόσφυγα να επιστρέψει αποφάνθηκαν προ πολλού οι ειδήμονες. «Δεν θα επιστρέψουν πολλοί γιατί έφτιαξαν τη ζωή τους στις ελεύθερες περιοχές». Αυτό καλλιεργείται χρόνια. Όπως εκείνος ο συμφοιτητής που επέμενε στο αμφιθέατρο να φύγει από την απόφαση η επιστροφή «όλων των προσφύγων» και να υιοθετηθεί η «εθελοντική».

Μια θέση δήθεν αθώα, που νόθευε το δικαίωμα. Όπως είναι και οι συζητήσεις που γίνονται για τον «συναισθηματικό δεσμό» που έχει ένας άνθρωπος με την περιουσία του. Όποιος ήταν πριν το 1974 κάτω των δέκα χρονών δεν θα μπορεί να επιστρέψει και θα έχουν περισσότερα δικαιώματα στις περιουσίες οι σφετεριστές. Απέκτησαν οι διαχειριστές της τύχης μας και μηχάνημα μέτρησης συναισθημάτων. Ο μετρητής συναισθημάτων, τα επιδόματα της μάνας του αγνοουμένου και το γράμμα του νόμου που ισχύει μόνο για τους… ανώνυμους.