Ο Ερντογάν θιασώτης της ναζιστικής θεωρίας του “Lebensraum”

Η Τουρκία δεν έχει κρυφή ατζέντα. Ο Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος κινείται για να οικοδομήσει τη νέο-οθωμανική Τουρκία, προωθεί ένα μεγαλεπήβολο σχέδιο, το οποίο στηρίζεται στη θεωρία του «ζωτικού χώρου», των επεκτατικών πολέμων, παραπέμποντας στους Ναζί, στον Χίτλερ («Lebensraum»). Οι συγκρίσεις επιβεβαιώνουν σε πολλές περιπτώσεις κοινούς βηματισμούς. Και πρέπει να γίνουν συγκρίσεις για να αξιολογηθεί και η πορεία που ακολουθείται από την Τουρκία. Χωρίς φοβίες ή προσεγγίσεις για καλόπιασμα του θηρίου.

Οι λογικές αυτές είχαν ως αποτέλεσμα να αποθρασύνουν, να εξαγριώσουν το θηρίο. Μόνο κοντόφθαλμοι, φοβικοί δεν μπορούν ή δεν θέλουν να δουν τούτο. Τι είπε προ διημέρου ο Ερντογάν; Είπε πως κάποιοι θέλουν «να φυλακίσουν την Τουρκία στα χερσαία σύνορά της». Και το λέγει αυτό για να στηρίξει τη λογική -και στην πράξη- της διεκδίκησης «ζωτικού χώρου».

Προετοίμασε το έδαφος με την αμφισβήτηση Συνθηκών και βαθμηδόν προχωρεί με την υλοποίηση του σχεδιασμού επέκτασης της επικράτειας και επιρροής της Τουρκίας.
Ο σχεδιασμός αυτός στηρίζεται στον Νταβούτογλου, που διαμόρφωσε τη θεωρία και ανέλαβε να την υλοποιήσει ο Ερντογάν.

Η επιθετικότητα της Τουρκίας συνδέεται με την υλοποίηση των επεκτατικών της σχεδιασμών. Δεν μπλοφάρει κι αυτό πρέπει να το συνειδητοποιήσουν όλοι. Θα έπρεπε να το είχαν συνειδοτοποιήσει όλοι εξαρχής, όταν ο ισλαμοφασίστας Ερντογάν κατάφερε να πλασαριστεί στην Ευρώπη και αλλού ως ισλαμοδημοκράτης, «μοντέλο» για όλους τους μουσουλμάνους. Στην Ελλάδα και την Κύπρο δεν χρειάζονται πολλά κάποιοι για να βυθιστούν στις ψευδαισθήσεις τους αναδεικνύοντας ως ίνδαλμα τον Ταγίπ! Και το έκαναν…

Τι πρέπει να γίνει;

Η Κύπρος δεν έχει από μόνη της πολλές αποτρεπτικές δυνατότητες. Η Ελλάδα, που έχει, κυριαρχείται από φοβικά σύνδρομα. Γίνεται συχνά-πυκνά αναφορά στις τριμερείς συνεργασίες (αυτές στις οποίες παρέσυρε δήθεν η Λευκωσία την Αθήνα, σύμφωνα με το μπλοκ μητσοτακισμού και σημιτικών). Για να έχουν αξία αυτές οι τριμερείς πρέπει να δημιουργήσουν κοινά οικονομικά συμφέροντα, τα οποία θα διαμορφώσουν και συνεργασίες στο πεδίο της ασφάλειας.

Η υπογραφή, για παράδειγμα, για τον EastMed έχει πολιτική σημασία και μόνο. Πρακτικά σήμερα δεν έχει σημασία. Εκτός κι εάν βρεθεί φυσικό αέριο (από το Ισραήλ για παράδειγμα) και ξεκινήσει να διοχετεύεται με αγωγό στην Ευρώπη. Αλλά αυτό φαντάζει απομακρυσμένο και δεν θα γίνει αμέσως. Χρειάζονται μέτρα αποτροπής που θα έχουν απόδοση αμέσως.

Υπάρχουν, ως γνωστόν, δυο σχέδια για τη μεταφορά ηλεκτρισμού, από Ισραήλ και Αίγυπτο. Η προστασία των καλωδίων, για παράδειγμα, του ηλεκτρισμού, θα αποτελεί υπόθεση όλων των εμπλεκομένων μερών. Συνεπώς τα οικονομικά συμφέροντα δημιουργούν και την ανάγκη προστασίας τους. Αυτό θα προσδώσει πρακτική διάσταση στις συνεργασίες και η τουρκική επιθετικότητα δεν θα είναι υπόθεση μόνο της Κύπρου, που παραμένει ο αδύναμος κρίκος, η πιο ευάλωτη. Χρειάζονται κινήσεις επιβολής τετελεσμένων και εδραίωσης σχεδιασμών. Είναι σαφές πως χρειάζεται η διαμόρφωση ενός πλαισίου αποτελεσματικών κινήσεων.

Η Τουρκία φαίνεται πως είναι αποφασισμένη να προελάσει στην περιοχή. Εισέβαλε στη Συρία με τη συναίνεση των ισχυρών, σχεδιάζει να στείλει στρατεύματα στη Λιβύη, οργιάζει στην κυπριακή ΑΟΖ, καλοβλέπει τη θαλάσσια περιοχή Καστελόριζου και Κρήτης και ζυγίζει τα δεδομένα, για το πού θα… εκδράμει προσεχώς.

Το δίλημμα που έχουμε ενώπιόν μας τίθεται όσο περνά ο καιρός πιο πιεστικά: Είτε θα εκχωρήσουμε κυριαρχία στην κατοχική Τουρκία (να της παραδοθεί ο “ζωτικός χώρος”, που αξιώνει) είτε θα αναζητηθούν τρόποι αποτροπής των επεκτατικών της σχεδιασμών. Το πρώτο σενάριο, με το οποίο φλερτάρουν οι αιθεροβάμονες της όποιας λύσης, εάν επιλεγεί δεν θα έχουν τέλος οι υποχωρήσεις. Το δεύτερο σενάριο δημιουργεί τουλάχιστον προοπτικές. Υπάρχει, άραγε, κάποιος λόγος να μη δοκιμάσουμε;