Τα τανκς του Μουσολίνι… “Κακής ποιότητας… χάλυβας” (ΦΩΤΟ)

Ο ιταλικός στρατός δεν διακρίθηκε στο πεδίο των τεθωρακισμένων κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Για αυτό ευθύνονται οι ελλείψεις σε πρώτες ύλες, η απειρία, η σχεδιαστική ανεπάρκεια και οι αδυναμίες του καθεστώτος. Παρόλα αυτά ο ιταλικός στρατός παρέταξε πολλές χιλιάδες άρματα μάχης και τεθωρακισμένα κατά τη διάρκεια του πολέμου.

Fiat 3000

Το Fiat 3000 ήταν το βασικό άρμα μάχης του Ιταλικού στρατού στον Μεσοπόλεμο. Αποτελούσε αντίγραφο του γαλλικού Renault FT. Μόνο 100 τέθηκαν σε υπηρεσία το 1921 με την ονομασία «άρματα εφόδου Fiat 3000 Modelo 21». Τα άρματα ήταν οπλισμένα είτε με πολυβόλο ή δύο πολυβόλα των 6,5mm, είτε με πυροβόλο των 37mm. Τα τελευταία έλαβαν την ονομασία Μod. 30. Από τα τελευταία κατασκευάστηκαν 52. Μικρός αριθμός αρμάτων Mod.21 εξήχθη.

Κατά τη διάρκεια του πολέμου τα άρματα έλαβαν την ονομασία L5/21 και L5/30.αντίστοιχα. Το άρμα έδρασε για πρώτη φορά στη Λιβύη το 1926. Χρησιμοποιήθηκε κατά των Αιθιόπων το 1935-36. Λίγα χρησιμοποιήθηκαν στο Βορειοηπειρωτικό μέτωπο σε βοηθητικούς ρόλους. Τα τελευταία χρησιμοποιήθηκαν στην Σικελία το 1943 κατά των Συμμάχων.

Το άρμα ζύγιζε 6 τόνους. Είχε πλήρωμα δύο ανδρών. Η μέγιστη θωράκιση είχε πάχος μόλις 16mm. Η μέγιστη ταχύτητα σε οδό ήταν 21 χ.α.ω. και η αυτονομία του περί τα 100 χλμ.

Fiat L6/40

To L6/40 ήταν ένα ελαφρύ άρμα με διμελές πλήρωμα, οπλισμένο με ένα πυροβόλο των 20mm και ένα πολυβόλο των 8mm. Ορισμένα άρματα από τα συνολικά 283 που παρήχθησαν εξοπλίστηκαν με φλογοβόλο. Είχε βάρος 6,8 τόνους και ανέπτυσσε μέγιστη ταχύτητα 42 χ.α.ω. Το μέγιστο πάχος της θωράκισής του έφτανε τα 40mm. και η αυτονομία τους τα 200 χλμ.

Από το άρμα αυτό προήλθε ο κυνηγός αρμάτων Samovente 47/32. Τα άρματα χρησιμοποιήθηκαν στα Βαλκάνια, τη Βόρειο Αφρική και την Σοβιετική Ένωση με πενιχρά αποτελέσματα. Μικρός αριθμός χρησιμοποιήθηκε από τους Γερμανούς και τους Κροάτες.

L3/33 – L3/35

Οι εν λόγω τανκέτες χρησιμοποιήθηκαν εκτεταμένα από τους Ιταλούς στην Αιθιοπία, τον Ισπανικό Εμφύλιο, τα Βαλκάνια, τη Βόρεια Αφρική, το Ιράκ, τη Κίνα και την ΕΣΣΔ. Είχε διμελές πλήρωμα και βάρος 2,7 και 3,2 τόνους αντίστοιχα.

Το μέγιστο πάχος της θωράκισης έφτανε τα 12 και 14mm αντίστοιχα, ενώ τα πρώτα έφεραν ένα πολυβόλο των 6,5mm και τα δεύτερα δύο πολυβόλα των 8mm. Πολλά μετατράπηκαν για να μεταφέρουν φλογοβόλο ή αντιαρματικό Solothurn των 20mm. Μεγάλος αριθμός εξήχθη. Κατασκευάστηκαν 2-2.500 συνολικά. Ορισμένα κυριεύτηκαν από τον Ελληνικό στρατό και χρησιμοποιήθηκαν το 1941.

M11/39

Το εν λόγω άρμα αποτέλεσε την πρώτη προσπάθεια των Ιταλών να δημιουργήσουν ένα άρμα μάχης. Απέτυχαν. Το άρμα ήταν κακής κατασκευής, ελαφρά θωρακισμένο και έφερε τον κύριο οπλισμό – ένα πυροβόλο των 37mm – στο σκάφος και όχι στον πύργο. Στον πύργο έφερε δύο πολυβόλα των 8mm.

Το μέγιστο πάχος της θωράκισης ήταν 30mm, το βάρος 11 τόνοι και η μέγιστη ταχύτητα μόλις 32 χ.α.ω. Είχε τριμελές πλήρωμα. Παρήχθησαν μόλις 100 εκ των οποίων τα 96 πολέμησαν και χάθηκαν στη βόρεια και την ανατολική Αφρική.

Μ13/40

Τα εν λόγω άρματα αποτέλεσαν μια πιο αξιοσημείωτη προσπάθεια στην κατεύθυνση ανάπτυξης και παραγωγής ενός πραγματικού άρματος μάχης. Συνολικά κατασκευάστηκαν πάνω από 2.000 άρματα του τύπου, αυτοκινούμενα πυροβόλα και λοιπά οχήματα.

Το άρμα είχε τετραμελές πλήρωμα, βάρος 14 τόνων και ήταν οπλισμένο με ένα πυροβόλο των 47mm στον πύργο και 3-4 πολυβόλα των 8mm (δύο στο σκάφος, ένα ομοαξονικό με το πυροβόλο και ενίοτε ένα σε αντιαεροπορικό ρόλο στην οροφή του πύργου).

Η μέγιστη θωράκιση έφτασε σε πάχος τα 42mm, η μέγιστη ταχύτητα τα 32 χ.α.ω. και η αυτονομία του τα 200 χλμ. Η ηλωτού τύπου θωράκισή του όμως δεν ήταν ανθεκτική και το πυροβόλο του δεν μπορούσε να διαπεράσει τη θωράκιση των κύριων βρετανικών αρμάτων.

Από αυτό προήλθαν το Μ14/41 και το Μ15/42 αλλά και το αυτοκινούμενο πυροβόλο Samovente 75/18 και το άρμα διοίκησης Μ40. Τα άρματα έδρασαν στα Βαλκάνια και τη βόρεια Αφρική. Ορισμένα χρησιμοποιήθηκαν από τους Αιγύπτιους κατά των Ισραηλινών το 1948, ενώ στον ιταλικό στρατό λίγα έμειναν σε υπηρεσία μέχρι τη δεκαετία του 1950.

Το Μ14/41 διέθετε κινητήρα ντίζελ και ελαφρά βελτιωμένη μέγιστη ταχύτητα, ενώ είχε βάρος 14,5 τόνων. Κατασκευάστηκαν περί τα 800 και αρκετά χρησιμοποιήθηκαν και μετά τον πόλεμο. Το σκάφος τους χρησιμοποιήθηκε για την κατασκευή του καλύτερου ιταλικού τεθωρακισμένου του Β’ Παγκοσμίου, του Samovente 90/53 με το εξαιρετικό πυροβόλο των 90mm.

Τα Μ15/42 έφεραν πυροβόλο των 47mm αλλά των 50 διαμετρημάτων, αντί των 32 που έφεραν τα Μ13/40 και Μ14/41. Επίσης είχε αυξημένη μέγιστη θωράκιση (50mm) και αυξημένη μέγιστη ταχύτητα (38 χ.α.ω.). Είχε τετραμελές πλήρωμα, βάρος 15,5 τόνων και βενζινοκινητήρα.

Συνολικά κατασκευάστηκαν 118 άρματα εκ των οποίων τα 28 χρησιμοποιήθηκαν από τους Γερμανούς. Το άρμα αποτέλεσε τη βάση για τα αυτοκινούμενα πυροβόλα Samovente 75/34 και Samovente 105/25 και για τον κυνηγό αρμάτων Samovente 75/46. Επίσης δημιουργήθηκε ένα αντιαεροπορικό άρμα (Semovente 20/70 με τετράδυμα πυροβόλα των 20mm) και ένα άρμα διοίκησης.

Μ16/43

Το άρμα αυτό ξέφευγε εντελώς από τα σχεδιαστικά πρότυπα των ιταλικών αρμάτων και αποτελούσε αντίγραφο, τρόπο τινά, των βρετανικών Cruiser. Έφερε πυροβόλο 47mm, 40 διαμετρημάτων, είχε μέγιστη θωράκιση 30mm και μέγιστη ταχύτητα 55 χ.α.ω. Το βάρος του έφτανε τους 16 τόνους και είχε τετραμελές πλήρωμα. Ωστόσο μόνο ένα πρωτότυπο κατασκευάστηκε το 1943, πολύ αργά για να έχει την όποια επίπτωση στον αγώνα αφού έως τότε ήταν ήδη παρωχημένο.

P 26/40

Το εν λόγω άρμα ήταν το καλύτερο που κατασκεύασε η Ιταλία στον Β’ ΠΠ. Μόλις 100 όμως κατασκευάστηκαν το 1943-44. Είχε τετραμελές πλήρωμα, βάρος 26 τόνους και μέγιστο πάχος θωράκισης 60mm. Ήταν οπλισμένο με ένα πυροβόλο των 75mm, 34 διαμετρημάτων και 1-2 πολυβόλα των 8mm. Τα άρματα δεν χρησιμοποιήθηκαν από τους Ιταλούς αλλά από τους Γερμανούς μετά την ιταλική συνθηκολόγηση.

Ρ43

Το άρμα αυτό θα ήταν ότι βαρύτερο είχε να επιδείξει η Ιταλία εάν κατασκευαζόταν. Θα είχε βάρος 29 τόνους, πενταμελές πλήρωμα, μέγιστη ταχύτητα 40 χ.α.ω. και μέγιστο πάχος θωράκισης 100mm. Θα ήταν οπλισμένο είτε με πυροβόλο των 90mm (42 ή 53 διαμετρημάτων) ή των 105mm, των 25 όμως διαμετρημάτων. Η σχεδίασή του βασιζόταν στο γερμανικό Panther, αλλά παρέμεινε σχεδίαση.