Το σχέδιο “1453” – Στη γκρίζα ζώνη μεταξύ ειρήνης και πολέμου Ελλάδα και Τουρκία

Τα γεγονότα στον Έβρο και δη στο τρίγωνο του Κάραγατς από τις 28 Φεβρουαρίου μέχρι τώρα που ο Ερντογάν αποφάσισε για δικούς του λόγους να αποσύρει τους “πολιορκητές”, έφεραν νέα δεδομένα σε αυτόν τον ακήρυχτο πόλεμο της Τουρκίας κατά της Ελλάδος. Η ανεπάντεχη, για την Τουρκία, σθεναρή αντίσταση της –μέχρι τώρα– κατευναστικής Ελλάδος ξάφνιασε τον σουλτάνο, που θεωρούσε βέβαιη την επιτυχία του σχεδίου για τη διάλυση της αμυντικής αποτροπής της χώρας.

Οι Τούρκοι θεωρούσαν την Ελλάδα αδύναμο κρίκο για τις έκνομες μαξιμαλιστικές εθνικιστικές τους επιδιώξεις. Και οι εξελίξεις ξάφνιασαν τον σουλτάνο και τα “πρωτοπαλλήκαρά” του σε αυτόν τον πρωτόγνωρο πόλεμο που εξαπέλυσε εναντίον της χώρας μας. Το τελευταίο διάστημα, άλλωστε, παρά τις στομφώδεις βερμπαλιστικές δηλώσεις του προέδρου της, η Τουρκία γνώρισε για πρώτη φορά απανωτές ήττες.

Η πυροδότηση των ηττών ξεκίνησε από την επαρχία της Ιντλίμπ στην Συρία, με μια πραγματική πανωλεθρία. Εκεί για πρώτη φορά ο τουρκικός στρατός αντιμετώπισε έναν κανονικό στρατό, τον συριακό αραβικό στρατό, ταλαιπωρημένο και αποδεκατισμένο από τον πολυετή πόλεμο. Στον πόλεμο αυτό με τη βοήθεια της ρωσικής αεροπορίας, υπέστη απανωτές ήττες με δεκάδες νεκρούς και τραυματίες, ένα πραγματικό σοκ για τον επαρμένο σουλτάνο και την τουρκική κοινωνία.

Και τότε ο Ερντογάν εφάρμοσε το από καιρό οργανωμένο σχέδιό του με την ονομασία “1453”, όπως αποκάλυψε η εφημερίδα Τζουμχουριέτ. Εισβολή στην Ελλάδα, με μετατροπή των μεταναστευτικών ροών σε όπλο. Στόχος η διάσπαση των συνόρων, η μαζική εισροή μεταναστών και η αποσταθεροποίηση της Ελλάδος, αλλά και να απειληθεί και να εκβιαστεί η Ευρώπη. Τελικά, όμως, δεν πέτυχε. Παράλληλα ο σουλτάνος υπέστη στην κυριολεξία διπλωματικές ήττες, αφού το ΝΑΤΟ δεν έδειξε διάθεση να εμπλακεί στον βάλτο της Συρίας, η δε Ευρώπη δεν δέχθηκε τα αιτήματα της Τουρκίας (οικονομική βοήθεια, κατανόηση στη Συρία, βίζα για τους Τούρκους υπηκόους).

Η κυριότερη διπλωματική ήττα που υπέστη η Τουρκία συνέβη στη Μόσχα. Εκεί υποχρεώθηκε από τον Πούτιν και μπροστά από το άγαλμα της Μεγάλης Αικατερίνης (θυμηθείτε τη Συμφωνία Κιουτσούκ Καϊναρτζή, 1774), να υπογράψει μια ταπεινωτική συμφωνία για την Ιντλίμπ, βάζοντας τέλος στις μεγαλοϊδεατικές αναθεωρητικές επιδιώξεις του στην περιοχή. Έτσι το σχέδιο “1453”, με το συμβολικό αυτό όνομα, ήταν το σωσίβιο σωτηρίας του για τις απανωτές ήττες, που έπρεπε να δικαιολογήσει στο εσωτερικό της χώρας του, στην οποία έχουν αρχίσει πλέον να αμφιβάλλουν και να τον αμφισβητούν.

Επιτομή του υβριδικού πολέμου το σχέδιο “1453”

Η επιχείρηση αυτή, που άρχισε την 28η Φεβρουαρίου, είναι η επιτομή του υβριδικού πολέμου. Οργανώθηκε και εκτελέσθηκε από δύο τουρκικές κρατικές δομές: το υπουργείο Εσωτερικών με τη στρατοχωροφυλακή (Τζαντάρμα) και την τουρκική υπηρεσία πληροφοριών (ΜΙΤ). Των δύο αυτών υπηρεσιών ηγούνται τα “πρωτοπαλλήκαρα” του Ερντογάν, ο Σουλεϊμάν Σοϊλού και ο Χακάν Φιντάν αντίστοιχα.

Σκοπός η διάτρηση των ελληνικών συνόρων με το μεταφερόμενο και καθοδηγούμενο από το τουρκικό καθεστώς μεταναστευτικό πλήθος. Ένα πλήθος που έχει συσσωρεύσει σκόπιμα το καθεστώς Ερντογάν στην Τουρκία για ιδιαίτερους σκοπούς και επιδιώξεις. Αναφέρομαι στη σκόπιμη πρόσκληση μεταναστευτικών ροών από το σουνιτικό Ισλάμ για τους επιδιωκόμενους εθνικιστικούς-αναθεωρητικούς σκοπούς του Εθνικού όρκου (Misaak I Mili), που ο “νέος Ατατούρκ”, ο Ερντογάν φιλοδοξεί να υλοποιήσει.

Καταργώντας τη visa και με ένα φθηνό εισιτήριο της Turkish Airlines (35-50 δολάρια), κάθε σουνίτης μουσουλμάνος από το Πακιστάν, Μπαγκλαντές, Αφγανιστάν, τις χώρες του Μαγκρέμπ, μπορούσε να υλοποιήσει το όνειρό του και να έλθει στην Ευρώπη, μέσω του κράτους-στόχου, την Ελλάδα. Δεν θα αναλύσουμε τα τραγικά και ολέθρια λάθη που διέπραξαν οι ελληνικές κυβερνήσεις στην αντιμετώπιση αυτής της μεταναστευτικής απειλής. Απειλής που αποτέλεσε την αρχή του μεγαλύτερου κινδύνου για την Ελλάδα, αφού αφορά την αλλοίωση της εθνοτικής της σύνθεσης, δεδομένου ότι η Ευρώπη έκλεισε τα σύνορα και αυτοί έμειναν εδώ.

Οι Βασιβουζούκοι

Τις πρώτες ημέρες της εισβολής και ιδιαίτερα στην εμπροσθοφυλακή των “επιτιθέμενων” μαζών χρησιμοποιήθηκαν οικογένειες μεταναστών, μαζί με νεαρούς άνδρες, που καθοδηγούσαν τις επιθέσεις και εκτόξευαν καπνογόνα, δακρυγόνα, κροτίδες κλπ. Ευτυχώς η Ελλάδα αντέδρασε όπως όριζαν το Διεθνές Δίκαιο και τα εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα μιας κρατικής οντότητας. Και η Ελλάδα άντεξε και ο Έβρος δεν έπεσε.

Ο Ερντογάν υπέστη μια ακόμη ήττα. Μια ήττα που είναι η χειρότερη για τον σουλτάνο, γιατί δεν την περίμενε και ήταν βέβαιος για την επιτυχία του σχεδίου του. Έτσι αποφάσισε να συνεχίσει την πολιορκία της Ελλάδος, για εσωτερική κατανάλωση, καθόσον εμφανώς πλέον αμφισβητείται η αυθεντία του. Αυτή τη φορά, αποφάσισε να χρησιμοποιήσει αντιπροσώπους (proxy powers), εξτρεμιστές που χρησιμοποιεί χρόνια τώρα.

Το τελευταίο διάστημα οι επιθέσεις στον Έβρο γίνονταν από νεαρά άτομα, δεν υπήρχαν γυναίκες ή οικογένειες. Μάλιστα, όπως καταγράφεται, αλλάζουν συχνά οι φυσιογνωμίες. Καταγράφονται συνεχώς νέα πρόσωπα να πρωταγωνιστούν στα επεισόδια στον φράχτη του τριγώνου Κάραγατς, απόδειξη της μεταφοράς ισλαμιστών εξτρεμιστών και τζιχαντιστών από τη Συρία. Δηλαδή έχουμε τη χρήση μεθοδολογίας από την Οθωμανική Αυτοκρατορία με τους γνωστούς-άγνωστους ιστορικά Βασιβουζούκους.

Η λέξη βασιβουζούκος (πιο σωστά μπασιμποζούκος) προέρχεται από τη σύνθετη τούρκικη λέξη μπας (κεφαλή) και μποζούκ (χαλασμένος), δηλαδή κακoκέφαλος (βλαμμένος) και χρησιμοποιείται για τον ιδιαίτερα απείθαρχο, άγριο, θηριώδη. Κατ΄επέκταση η λέξη βασιβουκισμός υπονοεί πράξη που υπενθυμίζει τις αυθαιρεσίες και τις θηριωδίες των βασιβουζούκων. Η λέξη βασιβουζούκος κατάντησε συνώνυμη προς τον ληστή και τον κακούργο που εμπνέει τρόμο για τις θηριωδίες του.

Οι Βασιβουζούκοι ήταν ασιατική, τουρανική φυλή, που χρησιμοποιήθηκε από τον Μωάμεθ τον Πορθητή σαν προφυλακή κατά την άλωση της Κωνσταντινούπολης. Αργότερα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, τη λέξη μπασή-μποζούκ τη χρησιμοποιούσαν για να υποδηλώσουν κάθε ένα μη στρατιωτικό, δηλαδή κατ΄αντιδιαστολή προς το στρατιώτης. Κατά τον 19ο αιώνα βασιβουζούκοι ονομάζονται οι άτακτοι, που δεν υπόκεινται σε τακτική στρατιωτική πειθαρχία. Οι βασιβουζούκοι αντικαθιστούν την εποχή εκείνη τους ακιντζήδες, που στα πρώτα χρόνια της τούρκικης ιστορίας καταδυναστεύουν τον απλό λαό.

Το παράδειγμα στον Έβρο

Στον Έβρο είχαμε τη μητέρα των μαχών, στον υβριδικό πόλεμο που εξαπέλυσε ο Ερντογάν κατά της Ελλάδος. Ο Έβρος άντεξε, γιατί για πρώτη φορά εισακούσθηκαν οι αρμόδιοι, δηλαδή η πολιτική και η στρατιωτική ηγεσία του υπουργείου Άμυνας και του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη, οι οποίοι πήραν την έγκριση να κάνουν την δουλειά τους.

Ο πόλεμος έχει πολλές φάσεις, μέχρι να φθάσουμε στην ένοπλη σύρραξη. Θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι η Ελλάδα και η Τουρκία ευρισκόμαστε στην “γκρίζα ζώνη” μεταξύ ειρήνης και συμβατικού πολέμου. Δοκιμαζόμαστε και αν αποτύχουμε τότε οι επιπτώσεις θα είναι καταλυτικές για το μέλλον μας. Ο Ερντογάν έκανε λάθος, γιατί θεώρησε δεδομένη την αντίδραση της Ελλάδος, μέχρι τούδε.

Η διαφορετική αντίδραση, το σχέδιο, η ψυχραιμία, η αποφασιστικότητα, η συνεργασία και ομοψυχία ήταν οι κρίσιμες συνιστώσες που έφεραν αυτά τα αποτελέσματα. Οι εξελίξεις στον Έβρο εκτός από την απόδειξη της ικανότητας των Ενόπλών μας Δυνάμεων, αφύπνισε και το εθνικό συναίσθημα των Ελλήνων, διώχνοντας από πάνω μας αυτό το αίσθημα της τουρκοφοβίας που διακατείχε μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού. Μπορούμε να αντιμετωπίσουμε την Τουρκία σε ό,τι σχεδιάζει εναντίον μας. Ο Έβρος μάς έδειξε τον δρόμο.