Συνομιλία Μητσοτάκη-Ερντογάν: Ποιοι Έλληνες πυροβολούν τα πόδια της Ελλάδας

Είναι θετικό, αναντίρρητα, ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης και ο Ταγίπ Ερντογάν συνομίλησαν το μεσημέρι της περασμένης Παρασκευής, μετά από μια μακρά περίοδο σιωπής η οποία “εμπλουτίσθηκε” μάλιστα και από τη δήλωση του Τούρκου Προέδρου (6 Μαρτίου) ότι δεν θέλει να συνομιλήσει με τον κ. Μητσοτάκη. ‘Ηταν χολωμένος επειδή η Ελλάδα “έκλεισε” τα σύνορα της, όπως είχε κάθε δικαίωμα, στην προσχεδιασμένη από την τουρκική κυβέρνηση εισβολή χιλιάδων μεταναστών στο ελληνικό έδαφος.

Προφανώς, η ημίωρη συνομιλία τους ούτε λύνει την δύσκολη εξίσωση των ελληνοτουρκικών σχέσεων, ούτε μπορεί να εκληφθεί ως αφετηρία μιας διαδικασίας προς την κατεύθυνση της εξομάλυνσης της κατάστασης, που έχει δημιουργήσει η Τουρκία με τις πρωτοβουλίες της στην περιοχή. Προσφέρεται βέβαια η συνομιλία των δύο ανδρών, ως άλλοθι εκείνων των παραγόντων, εντός κι εκτός της Ελλάδας, που μονότονα επαναλαμβάνουν την συμβουλή και τις πιέσεις, για “μια συνεννόηση των δύο πλευρών”.

Οι ίδιοι παράγοντες παραβλέπουν συστηματικά τις πραγματικότητες που τείνει να διαμορφώσει η αναθεωρητική πολιτική της Άγκυρας. Ως θέση αρχής είναι καλό να συνομιλούν οι υπεύθυνοι ηγέτες και πολύ περισσότερο όταν πρόκειται για γειτονικές χώρες. Αρκεί, όμως, ο διάλογος να είναι απαλλαγμένος από την υστεροβουλία της επιβολής διακηρυγμένων ή όχι σκοπεύσεων της πολιτικής ατζέντας της μίας πλευράς στην άλλη.

Μοναδική διαφοροποίηση

Εάν κάτι προξενεί εντύπωση είναι ο τρόπος με τον οποίον αντιμετώπισαν τα ΜΜΕ σε Αθήνα και Άγκυρα την συνομιλία των δύο ηγετών. Κι αυτό παρά το πανομοιότυπο περιεχόμενο των επίσημων ανακοινώσεων, σύμφωνα με τις οποίες «οι δύο ηγέτες συζήτησαν για τις επιπτώσεις της πανδημίας του κορονοϊού και τις προσπάθειες αντιμετώπισής τους, καθώς και για ζητήματα που συνδέονται με το άνοιγμα των συνόρων και την αποκατάσταση των τουριστικών ροών. Ο κ. Μητσοτάκης και ο κ. Ερντογάν συμφώνησαν να διατηρήσουν ανοικτούς τους διμερείς διαύλους επικοινωνίας».

Μοναδική διαφοροποίηση στην ανακοίνωση της Τουρκικής Προεδρίας, όπως μεταδόθηκε από την Κρατική Ραδιοτηλεόραση είναι η προσθήκη πως «συζήτησαν επίσης και για τις διμερείς σχέσεις». Ανεξαρτήτως αυτής της μικρής, πλην ουσιαστικής, διαφοράς στις επίσημες ανακοινώσεις, αυτό που προκαλεί εντύπωση είναι τα πανομοιότυπα ρεπορτάζ εντύπων και ηλεκτρονικών μέσων ενημέρωσης στην Αθήνα, κατά τα οποία οι δύο ηγέτες «αναφέρθηκαν και στην ένταση που παρατηρείται τον τελευταίο καιρό στο Αιγαίο και συμφώνησαν ότι έχει φθάσει σε απαράδεκτα υψηλά επίπεδα»!

Δηλαδή, κατά τους συντάκτες του ρεπορτάζ (και τις πηγές τους) ο κ. Μητσοτάκης αποδέχεται και θέτει σε ίση μοίρα τις έργω προκλήσεις της Τουρκίας (μνημόνιο Ερντογάν-Σάρατζ, υπερπτήσεις τουρκικών μαχητικών πάνω από ελληνικά νησιά, καθημερινές απειλές Τούρκων αξιωματούχων, δηλώσεις του εδώ Τούρκου πρέσβη, κ.λπ.) με τις αυτονόητες δηλώσεις των Ελλήνων υπουργών Εξωτερικών και Εθνικής Αμύνης, αλλά και του Αρχηγού ΓΕΕΘΑ, που στέκονται στην επισήμανση της υποχρέωσής τους να υπερασπισθούν την εδαφική ακεραιότητα, την κυριαρχία και τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας τους!

ΜΜΕ και φινλανδοποίηση της Ελλάδας

Εδώ και πολλές δεκαετίες η επικοινωνιακή προβολή των ελληνοτουρκικών έχει ατυχήσει, ακριβώς γιατί έγινε αντικείμενο άσκεφτων χειρισμών –και λόγων– από ανθρώπους με συνήθως καλές προθέσεις, αλλά ελάχιστη ή και καθόλου γνώση των παραμέτρων και των δύσκολων πτυχών της ελληνοτουρκικής διένεξης, η οποία, στη σύγχρονη περίοδό της, μετράει σχεδόν μισό αιώνα.

Αίφνης, έχει πυκνώσει η αρθρογραφία διακεκριμένων κατά τα άλλα πανεπιστημιακών, που καλούν τους πολίτες «να κατανοήσουν και τις αλήθειες των άλλων», δηλαδή της Τουρκίας. Ρίχνουν στον μύλο της δικής τους αλήθειας το Καστελλόριζο και το δικαίωμα του σε θαλάσσιες ζώνες, τον εναέριο χώρο και το εύρος του, την επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια, φτάνοντας στο σημείο να υποστηρίξουν πως «η διένεξη της Ελλάδας με την Τουρκία δεν θα λήξει υπέρ ημών με εθνικιστικές κορώνες και επίκληση του Διεθνούς Δικαίου ή σύρραξη»!

Απέναντι σε μιας τέτοιας οξύνοιας επιχειρηματολογία παρέλκει να επισημανθεί π.χ. πως οι πτήσεις των τουρκικών μαχητικών πάνω από ελληνικά νησιά είναι κατάφωρη παραβίαση εθνικής κυριαρχίας, την οποίαν κανένα κράτος με θεσμική αξιοπρέπεια δεν θα αποδεχόταν χωρίς να αντιδράσει. Ίσως γι’ αυτή την συγκεκριμένη σχολή σκέψης η “φινλανδοποίηση” της Ελλάδας δεν είναι αρκετά κατευναστική της τουρκικής επιθετικότητας!