Ας πούμε στη Δύση ότι και η Ελλάδα μπορεί να γίνει δύναμη “αστάθειας”…

Τζαμί λοιπόν η Αγιά Σοφιά! Κλάμα στην Ελλάδα, εκ των υστέρων όπως πάντα. Φταίει ο Οικουμενικός Πατριάρχης διότι ενεπλάκη στα της Ουκρανικής Εκκλησίας και έχασε τη ρωσική στήριξη που όμως δεν είχε ποτέ; Φταίει ο Μητσοτάκης διότι δεν απείλησε με αντίποινα, να κάνει σουβλατζίδικο το σπίτι του Κεμάλ στη Θεσσαλονίκη; Φταίει ο αρχιεπίσκοπος που δεν πήρε το γιαταγάνι ως άλλος Παλαιών Πατρών;

Πάντα όμως κλάμα στην Ελλάδα και δημοσιεύματα και αναφορές σε προφητείες… Μέχρι ανάσταση εκ νεκρών του Μέγα Αλέξανδρου και είσοδό του ως ελευθερωτή στον περιώνυμο της Χριστιανοσύνης Ναό που σπιλώνεται ξανά από τον “προφήτη” και τον Αλλάχ της πολιτικής θεωρίας που λέγεται ισλαμική θρησκεία. Πάντα όμως κλάμα στην Ελλάδα, πάντα εκ των υστέρων! Μεγάλη ευαισθησία μα και συγκίνηση.

Μακάρι η νέα πληγή που οι άρπαγες επιδρομείς Τούρκοι άνοιξαν στην ιστορική μας μνήμη να αφυπνίσει την ωραία ταύτη κοιμωμένη (Ελλάδα), ώστε να δούμε όλοι, ταγοί και λαός, ότι οι Τούρκοι δεν άλλαξαν και δεν πρόκειται να αλλάξουν. Τα ίδια έκαναν, τα ίδια κάνουν, ή με σουλτάνους, ή με Κεμάλ, ή με Ερντογάν. Όσοι εξ ημών προσδοκούσαν ή και προσδοκούν σε κάτι άλλο αποδεικνύονται από τα γεγονότα εκτός πραγματικότητας.

Όσοι θεωρούν ότι ο Ερντογάν θα άκουγε τον Οικουμενικό Πατριάρχη, τον Μητσοτάκη ή τον οποιοδήποτε άλλο, επίσης σφάλλουν. Κι αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με νοοτροπίες. Είμαστε το ένα έθνος δίπλα στο άλλο και ο τουρκικός επεκτατισμός μας καθιστά γεωπολιτικούς ανταγωνιστές. Αυτό δεν αλλάζει. Να σημειώσουμε επίσης ότι τα γεγονότα έχουν ιστορικά δείξει ότι η Τουρκία μόνο μια γλώσσα κατανοεί, την γλώσσα της ισχύος.

Όποιος πιστεύει ότι οι ΗΠΑ, η Ρωσία, η ΕΕ θα πίεζαν τον Ερντογάν σε βαθμό που να το υποχρεώσουν να εγκαταλείψει το όραμά του, σφάλλουν ακόμα πιο πολύ. Η δεύτερη άλωση της Αγιάς Σοφιάς δεν έγινε τυχαία, ούτε αποτελεί μόνο προσπάθεια του Ερντογάν να κερδίσει πόντους στο εσωτερικό του μέτωπο, όπως ορισμένοι εν Ελλάδι θέλουν να πιστεύουν.

Ο Ερντογάν χτυπά την Ελλάδα. Τελεία και παύλα. Την χτυπά παντού, σε κάθε επίπεδο. Δεν είναι θέμα, κατά την ταπεινή άποψη του γράφοντος, μόνο να κερδίσει συνεκμεταλλεύσεις και υδρογονάνθρακες. Ο Ερντογάν θέλει να αναβιώσει με σύγχρονους όρους την Οθωμανική Αυτοκρατορία και αυτό ακριβώς επιχειρεί. Ο Ελληνισμός είναι βασικό εμπόδιο στο σχέδιό του αυτό, γι’ αυτό και στρέφεται εναντίον του.

Τα ευρωπαϊκά οράματα της Αθήνας

Η υπόθεση Λιβύη έχει για την Τουρκία και μια ιστορική παράμετρο που στην Ελλάδα αγνοείται συστηματικά. Για όσους ξεχνούν ή έχουν επιλεκτική μνήμη, λοιπόν, η Οθωμανική Αυτοκρατορία κατέστη πραγματικά μεγάλη μεσογειακή δύναμη όταν έθεσε υπό τον έλεγχό της, επί Σουλεϊμάν του λεγόμενου “μεγαλοπρεπή”, τις βορειοαφρικανικές μεσογειακές ακτές, αλλά και την Ερυθρά Θάλασσα. Τυχαία η σημερινή Τουρκία έχει απλωθεί από την Αδριατική μέχρι τον Περσικό;

Ο Ερντογάν γνωρίζει την τουρκική ιστορία, ενώ οι Έλληνες ταγοί βλέπουν μόνο ευρωπαϊκά οράματα. Η Αγιά Σοφιά είναι ένα ακόμα βήμα στην πορεία αναβίωσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και δεν θα είναι το τελευταίο. Ας ξυπνήσουμε λοιπόν και ας πάψουμε το κλάμα και τις προφητείες… Δεν θα πάψει με τέτοια η Αγιά Σοφιά να είναι τζαμί. Ο μόνος τρόπος να υπάρξουμε ως ανεξάρτητο έθνος-κράτος είναι να μπορούμε να υπερασπίσουμε τον εαυτό μας, να πετάξουμε από πάνω μας βαρίδια τύπου “δεν διεκδικούμε τίποτα” και “είμαστε δύναμη σταθερότητας”!

Καιρός, λοιπόν, να πείσουμε τους Αμερικανούς και Ευρωπαίους εταίρους ότι είμαστε και εμείς, αν χρειαστεί, δύναμη αστάθειας στην περιοχή. Μπορούμε εξίσου καλά με τον Ερντογάν και εμείς να τινάξουμε το ΝΑΤΟ στον αέρα προς έμμεσο όφελος του “ξανθού γένους», που τόσο αντιμάχεται η Δύση, των “σωτήρων” της Αγιάς Σοφιάς, όπως φαντασιώνονταν κάποιοι στην Ελλάδα.

Αντί λοιπόν να κλαίμε, ή να πάμε να ψήσουμε χοιρινές μπριζόλες έξω από το σπίτι του Κεμάλ στη Θεσσαλονίκη, θα ήταν καλύτερα η πολιτική ηγεσία μας να στείλει με καθαρότητα τα μηνύματα και στην Ουάσιγκτον και στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες ότι η Ελλάδα θα πάψει να είναι καρπαζοεισπράκτορας. Αρκετά οι άνευ αντικρίσματος ρητορείες και οι αγκαλίτσες…