Εκτός τόπου και χρόνου το σχέδιο Πισσαρίδη–Μητσοτάκη

Γιατί η κυβέρνηση και ο Κυριάκος Μητσοτάκης ανάθεσαν το σχέδιο διαχείρισης των ευρωπαϊκών κεφαλαίων προστασίας της οικονομίας μετά τις δραματικές επιπτώσεις του κορονοϊού, σε έναν νεοφιλελεύθερο οικονομολόγο; Μα έχει λάβει βραβείο νόμπελ θα απαντούσε κανείς καλοπροαίρετα. Ναι πράγματι.

Ο Χριστόφορος Πισσαρίδης βραβεύτηκε το 2010 μαζί με τους Ντ. Μόρτενσεν και Πίτερ Ντάιμοντ για τη συνεισφορά τους στη “θεωρία της αναζήτησης τριβών και μακροοικονομία”. Και γιατί η κυβέρνηση επέλεξε τον συγκεκριμένο θεωρητικό, με περιορισμένη επαφή με την πραγματική οικονομία για την καλύτερη –υποτίθεται– αξιοποίηση των 32 δισ. που θα λάβουμε από τα ευρωπαϊκά ταμεία;

Επειδή τις ίδιες ακριβώς ιδέες έχει και η ομάδα που κυβερνά και με τις όποιες συμφωνούν απολύτως και οι χορηγοί της. Και γιατί συμφωνούν οι Έλληνες ολιγάρχες, συνέταιροι της πολιτικής εξουσίας; Εύκολη απάντηση. Διότι το σχέδιο αφορά τα προνόμια τους. Εργασία χωρίς κανόνες και προστασία, λιγότεροι φόροι, κατεδάφιση του δημόσιου τομέα σε όλους τους τομείς και μεταφορά έργου από την υγεία, την ασφάλιση, την εκπαίδευση, από οποιαδήποτε δραστηριότητα είναι υποχρέωση και ευθύνη του κράτους, στον ιδιωτικό τομέα.

Υπάρχει όμως στην Ελλάδα ιδιωτικός τομέας με ικανότητες και όραμα ανάπτυξης; Που προετοιμάζεται για τις νέες συνθήκες στις παραγωγικές διαδικασίες που δημιουργεί η τέταρτη βιομηχανική επανάσταση; Τι έκανε αυτός ο τομέας τα τελευταία χρόνια; Από πρόσφατη μελέτη του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ προκύπτει ότι ο εγχώριος ιδιωτικός τομέας στον στρατηγικής σημασίας κλάδο της μεταποίησης και, κατά συνέπεια, των εξαγωγών είναι εξαιρετικά αδύναμος, χωρίς σχέδιο και, κυρίως, χωρίς όραμα. Οι βιομηχανικές ελίτ απέδειξαν πως είναι ανίκανες να ηγηθούν, καθώς μεταξύ 2009 και 2018 η παραγωγή επενδυτικών προϊόντων στη μεταποίηση μειώθηκε κατά 59% (!), με αποτέλεσμα να βρεθεί σε επίπεδο παραγωγής αντίστοιχο του 1966!

Διαχειριστές οι έμπιστοι στο Μαξίμου!

Και για να μην έχετε απορίες για τις πραγματικές τους προθέσεις, επειδή τα λεφτά είναι πολλά, ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν τα εμπιστεύεται στους αρμόδιους υπουργούς. Έστησε δική του ομάδα διαχείρισης, με κεντρικό υπεύθυνο τον εξαίρετο μαθητή και θαυμαστή του Μίλτον Φρίντμαν, τον Θεόδωρο Σκυλακάκη που να αναβαθμίστηκε σε αναπληρωτή υπουργό οικονομικών.

Συνεργάτες του, θα είναι μόνο άνθρωποι του στενού πρωθυπουργικού περιβάλλοντος. Δηλαδή ο υφυπουργός Συντονισμού του Κυβερνητικού Έργου Α. Σκέρτσος, ο γενικός γραμματέας Δημοσίων Επενδύσεων Δ. Σκάλκος, ο προϊστάμενος του οικονομικού γραφείου του πρωθυπουργού Αλ. Πατέλης και ο πρόεδρος του Συμβουλίου Εμπειρογνωμόνων Μ. Αργυρού.

Υπάρχει καμία άλλη χώρα στην Ευρώπη που σχεδιάζει, με ανάλογες θεωρίες και μέσα, να αντιμετωπίσει την θηριώδη ύφεση την παρατεταμένη απειλητική παρουσία του Covid-19 όπως σχεδιάζει να κάνει η κυβέρνηση Μητσοτάκη; Άλλωστε τα κεφάλαια δίδονται για την προστασία των επιχειρήσεων και την διατήρηση των θέσεων εργασίας έτσι ώστε το διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών να κρατήσει σε ικανοποιητικά επίπεδα τη ζήτηση και να σταθεροποιήσει την παραγωγική διαδικασία στην Ευρώπη.

Τι κάνει το νεοφιλελεύθερο σχέδιο των Πισσαρίδη–Μηστοτάκη; Το ακριβώς αντίθετο. Αφαιρεί δωρεάν κρατικές υπηρεσίες και παροχές προς τους πολίτες, ενώ παράλληλα δίνει την άδεια στην εργοδοσία να περιοριστούν οι αμοιβές εργασίας. Πως αντιμετωπίστηκαν με επιτυχία οι ανάλογες κρίσεις στην παγκόσμια οικονομία μετά το κραχ του 1929 και τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο;

Το σχέδιο Πισσαρίδη και το παράδειγμα της Αργεντινής

Με υψηλές δημόσιες δαπάνες σε αναπτυξιακά έργα, υψηλούς φόρους για αναδιανομή εισοδημάτων, για την προστασία της κοινωνίας και των συνθηκών διαβίωσης. Οι οικονομικές θεωρίες του Τζω Μέυναρντ Κέυνς ήταν τελικά η σωτήρια επιλογή σε εκείνες τις συνθήκες, ανάλογες των σημερινών.

Έχει σημασία να θυμίσουμε τι συνέβη στην Αργεντινή όταν ο νεοφιλελεύθερο Μαουρίτσιο Μάκρι ανέτρεψε την κεντροαριστερή κυβέρνηση της Κριστίνα Κίρχνερ. Με τις ίδιες απόψεις και οικονομικό πρόγραμμα, υποσχέθηκε ταχεία ανάπτυξη μέσω της απελευθέρωσης της εργασίας και της μείωσης της φορολογίας των επιχειρήσεων, ώστε αυτές να ανασάνουν και να απογειωθούν. Εργαλεία του για την κατάκτηση της εξουσίας, ο ασφυκτικός έλεγχος των ΜΜΕ και τη δικαιοσύνης.

Το αποτέλεσμα ήταν, νέα χρεοκοπία της χώρας που μόλις είχε απαλλαγεί από την μέγγενη των χρεών και η νέα προσφυγή στο ΔΝΤ. Η εγχώριες επιχειρήσεις παρά τις δραστικές μειώσεις φόρων κατέρρευσαν, οι εξαγωγές συρρικνώθηκαν και οι εισαγωγές κατέκλεισαν την εσωτερική αγορά. Είναι τόσο δογματικοί, που υποτιμούν, αν δεν αγνοούν τελείως τις συνθήκες που διαμορφώνονται με την απειλητική παράταση περιορισμού των ομαλών παραγωγικών διαδικασιών στην παγκόσμια οικονομία.

Την ψυχολογική διάθεση και τον φόβο των ανθρώπων που σε ανάλογες συνθήκες περιορίζουν τις δαπάνες τους στα εντελώς απαραίτητα. Είναι τόσο δογματικοί, που νομίζουν ότι υπάρχει εδώ ιδιωτικός τομέας ικανός να στηρίξει την οικονομική ανάκαμψη, όταν παραμένει τρακαδόρικος και κρατικοδίαιτος, με μια κυβέρνηση η οποία αναθέτει δουλειές απαιτώντας πιστοποιητικά κομματικών φρονημάτων.