Επίδειξη ισχύος Τσίπρα οι αλλαγές τομεαρχών – Εντός ο Παππάς, εκτός ο Τσακαλώτος

Επίδειξη ισχύος θέλησε να κάνει με τον ανασχηματισμό των τομεαρχών ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας, στέλνοντας καθαρά το μήνυμα στην εσωκομματικής αντιπολίτευση και κυρίως στους “53” ότι δεν προτίθεται να δεχθεί κινήσεις αμφισβήτησης της πολιτικής του.

Μήνυμα εντός και εκτός κόμματος μπορεί να θεωρηθεί ότι ενισχυμένος από το ανακάτεμα της εσωκομματικής τράπουλας βγαίνει ο Νίκος Παππάς, ο οποίος το τελευταίο διάστημα είχε δεχθεί έντονες επιθέσεις από τους συντρόφους του. Παραμένει τομεάρχης, αναλαμβάνοντας τη θέση του Χρήστου Σπίρτζη. Ας σημειωθεί ότι οι περισσότεροι τομεάρχες είναι προεδρικοί και βουλευτές, με τους οποίους ο Τσίπρας έχει προσωπική σχέση. Ορισμένοι δε του χρωστούν την εσωκομματική τους άνοδο.

Η πλέον συμβολική κίνηση ήταν αναμφίβολα η απομάκρυνση του Ευκλείδη Τσακαλώτου, ο οποίος τους τελευταίους δύο μήνες είχε εμφανιστεί ως επικεφαλής της εσωτερικής αντιπολίτευσης. Ως τέτοιος εξέφρασε, όχι μόνο στα οικονομικά αλλά και στα ελληνοτουρκικά, θέση στήριξης του Μητσοτάκη για διαπραγματεύσεις με τον Ερντογάν. Το αποτέλεσμα ήταν η διαμόρφωση ενός εσωτερικού συσχετισμού με τους παλιούς σημιτικούς, όπως ο Νίκος Μπίστης και εθνομηδενιστές όπως ο Νίκος Φίλης. Αυτός ο συσχετισμός οδήγησε στο “παρόν” στην ψηφοφορία στην Βουλή για την Συμφωνία με την Αίγυπτο και την επέκταση των χωρικών υδάτων μόνο στο Ιόνιο.

Ως συμβολική κίνηση και μήνυμα εντός και εκτός κόμματος μπορεί να εκληφθεί και η τοποθέτηση σε θέση τομεάρχη του Παύλου Πολάκη και μάλιστα στον τομέα της διαφάνειας. Ορισμένοι σχολίασαν ότι ο πρόεδρος έχει χιούμορ! Εν ολίγοις, όχι μόνο δεν αποδοκιμάζει τον Πολάκη, αλλά αντίθετα τον ενισχύει για να είναι στην πρώτη γραμμή της πολιτικής αντιπαράθεσης με την κυβέρνηση και τα συστημικά ΜΜΕ στον τομέα των σκανδάλων, που αργά ή γρήγορα θα κυριαρχήσουν στην πολιτική ζωή.

Εσωκομματικές καντρίλιες

Ενδιαφέρον έχει το παρασκήνιο που προηγήθηκε. Σύμφωνα με ορισμένες πληροφορίες ο Τσίπρας ήταν δυσαρεστημένος με τους “53” και με τον Τσακαλώτο που είχε ανοίξει περπατησιά. Ο Τσίπρας δεχόταν καθημερινά πιέσεις από τις υπόλοιπες πτέρυγες να απομακρύνει τον Παππά, ο οποίος φέρονταν αποφασισμένος να αποχωρήσει από το σχήμα των τομεαρχών, δείχνοντας την δυσαρέσκειά του προς τον πρόεδρο. Θα ήταν κίνηση που θα σίγουρα θα έδινε την εντύπωση ρήξης. Άλλαξε όμως άποψη όταν ενημερώθηκε ότι ο κύριος εσωκομματικός του αντίπαλος, ο Τσακαλώτος, θα μείνει δίχως τομέα.

Στους κερδισμένους είναι η Έφη Αχτσιόγλου, η οποία έχει την στήριξη της ηγεσίας και την σχετική προβολή για να ξεχαστεί πιο γρήγορα ο “γεωμέτρης”, όπως αποκαλούν τον Τσακαλώτο οι άσπονδοι φίλοι του. Στους κερδισμένους και ο Γιάννης Ραγκούσης, στον οποίο αναγνωρίζεται η καλή αντιπολιτευτική δουλειά που έκανε στον τομέα της δημόσιας τάξης. Ωστόσο, καθώς ο Ραγκούσης είναι ένας από τους τρεις κοινοβουλευτικούς εκπροσώπους, θα έχει δύσκολη δουλειά απέναντι στον Τσακαλώτο και τον Πάνο Σκουρλέτη καίτοι από άποψη αρμοδιοτήτων είναι ενισχυμένος.

Η αμφιθυμία του Τσίπρα όσον αφορά στα ελληνοτουρκικά και γενικότερα τα ζητήματα Εξωτερικών και Άμυνας φαίνεται από την παραμονή των δύο βασικών τομεαρχών, του Γιώργου Κατρούγκαλου και του Θοδωρή Δρίτσα στους αντίστοιχους τομείς. Οι αλλαγές, πάντως, ήταν για να δείξει ότι εκείνος έχει τον έλεγχο του κόμματος και να διασκεδάσει τις εντυπώσεις περί αμφισβήτησης, όχι τόσο του ιδίου, όσο της πολιτικής του και της αντιπολίτευσης που ασκεί.

Η αρχή έγινε με την έξωση του Σκουρλέτη από την γραμματεία του κόμματος και η αντικατάστασή του με τον Δημήτρη Τζανακόπουλο, πρόσωπο της απολύτου εμπιστοσύνης του προέδρου, που χρωστά την πολιτική του πορεία στον Τσίπρα. Κάπως έτσι ξεδόντιασε την τριάδα των εσωκομματικών του επικριτών το περασμένο διάστημα. Ο τρίτος, ο Φίλης, διασώθηκε, αλλά ήδη άρχισε να κάνει κινήσεις νομιμοφροσύνης.

Χρειάζεται και πολιτική

Ενώ όμως καθάρισε τα εσωκομματικά ο Τσίπρας δεν έχει ξεκαθαρίσει την πολιτική που θα ακολουθήσει. Γιατί φυσικά για το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να είναι 20 μονάδες πίσω δεν φταίνε μόνο τα ΜΜΕ, που φυσικά στηρίζουν σκανδαλωδώς των Έλληνα “Μωυσή” Κυριάκο Μητσοτάκη, αλλά και η έλλειψη ξεκάθαρων θέσεων που να αγγίζουν τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα και τη μεσαία τάξη.

Ενδεικτικό είναι, όπως προαναφέραμε, το “παρών” του ΣΥΡΙΖΑ στην συζήτηση για την Συμφωνία του Καΐρου που δυσαρέστησε τους πάντες. Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε πάει στο “όχι”, κανένα επικοινωνιακό τοπίο δεν θα εμπόδιζε την θέση του και τα επιχειρήματά του να φθάσουν στις ευρύτερες μάζες. Παρομοίως ισχύει για την οικονομία, όπου όλο και περισσότερο θυμίζει το ΚΚΕ, διεκδικώντας τα πάντα για τους πάντες, ωσάν να μην κυβέρνησε σε συνθήκες μνημονίου, ή ωσάν να είμαστε στην περίοδο του “λεφτά υπάρχουν”.

Οι παροικούντες την Κουμουνδούρου λένε ότι ο Τσίπρας δεν βιάζεται. Ξέρει ότι ο Μητσοτάκης έχει χρόνο μπροστά του. Είναι, όμως, βέβαιος ότι θα φθαρεί και μάλιστα ραγδαία από ένα σημείο καμπής και μετά. Κάτι σαν την πολιτική του ώριμου φρούτου. Μέχρι τότε θα έχει διαμορφώσει και τις βασικές πολιτικές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Εν τω μεταξύ θα ολοκληρώσει και την κυριαρχία του στο κόμμα με το συνέδριο, που λόγω κορονοϊού έχει καθυστερήσει.

Ο Τσίπρας δεν επιθυμεί ψηφιακό συνέδριο. Θέλει ζωντανή παρουσία παλιών και νέων μελών που θα τον αποθεώσουν, θα επιβεβαιώσουν την ηγεσία του και ίσως να επιδιώξει και εκλογή του από την βάση. Εν ολίγοις βλέπει την πορεία της επιστροφής του στην εξουσία ως μαραθώνιο που έχει και τους εσωκομματικούς σταθμούς. Αρκεί βέβαια, όπως λένε φίλοι και αντίπαλοι, να θυμηθεί ότι οι θέσεις του 3% για την οικονομία, για τα εξωτερικά, για το μεταναστευτικό και τα ζητήματα μειονοτήτων, δεν αγγίζουν τις ευρύτερες μάζες των ψηφοφόρων.

Θα πρέπει να αντιμετωπίσει την στάση σημαντικού τμήματος της κοινωνίας (παράδειγμα για τα ελληνοτουρκικά) ότι «η κυβέρνηση δεν πηγαίνει καλά, αλλά με τον ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν χειρότερα». Η στάση του ΣΥΡΙΖΑ ότι σε κάθε πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα (οικονομικό, ελληνοτουρκικά, μεταναστευτικό κ.α.) πως πρέπει η Ελλάδα να προσφεύγει στην Ευρώπη, σε λίγο θα γίνει ανέκδοτο.