Η Λευκωσία βλέπει μόνο τη Χαμάς, τη βία του Ισραήλ όχι!

Είμαστε πολύ κοντά σε ένα νέο θέατρο του πολέμου. Είναι στη γειτονιά μας που εκτυλίσσονται οι συγκρούσεις και εκ των πραγμάτων μας επηρεάζουν, καθώς εξαρτάται ευρύτερα η σταθερότητα στην περιοχή. Κανείς δεν θέλει τον πόλεμο, ο οποίος είναι αποτέλεσμα πολλών παραγόντων και συμφερόντων, αλλά πρωτίστως αποτελεί πεδίο στο οποίο χάνονται ανθρώπινες ζωές, επιφέρει πολλές καταστροφές.

Το Τελ Αβίβ βομβαρδίζει, σκοτώνει αμάχους επικαλούμενο την «ασφάλεια του κράτους του Ισραήλ». Εποικίζει παλαιστινιακές περιοχές, εκδιώκοντας τους νόμιμους κατοίκους. Διαχρονικά προτάσσεται το αφήγημα ότι απειλείται, κινδυνεύει, αλλά μόνιμος στόχος είναι να υλοποιήσει τα επεκτατικά, ιμπεριαλιστικά σχέδιά του. Αυτή η τακτική, σκοπίμως, ενισχύει ακραίες ομάδες εντός των Παλαιστινίων, όπως η Χαμάς. Η τελευταία αξιοποιεί πλήρως την επιθετικότητα του Ισραήλ για να συντηρείται ως δύναμη αποτροπής και να αυξάνει την επιρροή της.

Οι τελευταίες συγκρούσεις, όπως και οι προηγούμενες, δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν εξισώνοντας το θύμα με τον θύτη, την αντίσταση κατά των κατακτητών και επιδρομέων και τις επιθέσεις της κατοχικής δύναμης. Ο Νετανιάχου, χαμένος στο εσωτερικό πολιτικό παιχνίδι, φημισμένος όμως ότι είναι ο ικανότερος όλων των αντιπάλων στους πολέμους, δεν απέφυγε τον πειρασμό να αναλάβει δράση.

Οι Παλαιστίνιοι είναι εκείνοι που πληρώνουν τον λογαριασμό. Αυτοί που έχουν τους νεκρούς και μετρούν τις καταστροφές. Είναι ο εύκολος στόχος, ο οποίος είναι απροστάτευτος. Ακόμη και ο Αραβικός Κόσμος δεν παρέχει ουσιαστική στήριξη και αναλώνεται σε ρητορικές αλληλεγγύης. Τους Παλαιστίνιους δεν τους “πέταξε” η μοίρα σε ένα κομμάτι γης περικυκλωμένο από τον εχθρό. Είναι η γη τους και την υπερασπίζονται. Οι Παλαιστίνιοι είναι εγκαταλειμμένοι και αφημένοι σε πρώτη ζήτηση, θύματα των συμφερόντων και των ανταγωνισμών για την ανακατανομή ισχύος. Η λεγόμενη διεθνής κοινότητα ενίοτε δυσκίνητη και αιχμάλωτη των μεγάλων συμφερόντων, επιλέγει για μια ακόμη φορά τα “μασημένα λόγια”.

Ακατανόητη η στάση της Κύπρου

Τα όσα διαδραματίζονται στην περιοχή θα πρέπει να τα αξιολογήσουμε ευρύτερα. Και σε σχέση με τα συμφέροντα των χωρών της γειτονιάς όσο και στην ανακατανομή ισχύος, που βρίσκεται σε εξέλιξη. Ποιος ο ρόλος της Τουρκίας; Υποδαυλίζει τις συγκρούσεις για να “σπάσει” τις συνεργασίες, να αυξήσει την επιρροή της. Ήδη κάνει κινήσεις επί τούτου. Τα ανοίγματα προς την Αίγυπτο (που επί του παρόντος δεν απέδωσαν), τη Σαουδική Αραβία όπως και η αυτόκλητη παρουσία της σαν προστάτης των μουσουλμάνων, επιβεβαιώνει τις μεθοδεύσεις της. Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, η νέα κυβέρνηση των ΗΠΑ, επιχειρεί να κρατήσει –επί του παρόντος– μια πιο ισορροπημένη στάση σε σχέση με τους προκατόχους της, τη διοίκηση Τραμπ. Οι επόμενες ημέρες, με τις αναμενόμενες παρεμβάσεις του εβραϊκού λόμπι. ενδεχομένως να κρίνουν και την οριστική της στάση.

Και η Κυπριακή Δημοκρατία; Έχει αναπτύξει συνεργασίες στην περιοχή κι έχει, ασφαλώς, περιθώριο δράσης και πρωτοβουλιών. Πέραν αυτών, υπάρχουν και τα θέματα αρχής. Οι Έλληνες στην Κύπρο διαχρονικά αισθάνονται να είναι πιο κοντά στους Παλαιστίνιους γιατί τα βιώματα τους είναι πολύ παρόμοια. Βιώνουν την κατοχή και τις πιέσεις των δυνατών για να προσαρμοστούν στους σχεδιασμούς των ισχυρών, των κατοχικών δυνάμεων.

Είναι γι’ αυτό που δεν μπορεί να γίνει κατανοητή η στάση της κυπριακής κυβέρνησης. Η τοποθέτηση της Λευκωσίας, διά του εκπροσώπου της, αποτελεί επιβεβαίωση πως η κυβέρνηση είναι εκτός τόπου και χρόνου. Δεν κράτησε τα προσχήματα, τις λεγόμενες ίσες αποστάσεις. Έπαθαν αμνησία; Το Ισραήλ είναι κατοχική δύναμη, εποικίζει και πράττει ό,τι και η Τουρκία στην Κύπρο. Επέλεξε να καταδικάσει μόνο τη Χαμάς. «Καταδικάζουμε τις επιθέσεις της Χαμάς κατά αθώων πολιτών» ήταν η τοποθέτηση του κ. Κούσιου, που δεν κατάφερε να αρθρώσει λόγο για τα όσα πράττει το Ισραήλ.

Τα τελευταία χρόνια έχουν αναπτυχθεί πολύ καλές σχέσεις με το Τελ Αβίβ. Επί του παρόντος στον μεγαλύτερο βαθμό από αυτήν επωφελείται το Ισραήλ. Αλλά, αυτό, δεν είναι της παρούσης. Σχέσεις αναπτύχθηκαν, πολύ πριν ανοίξουν κανάλια επικοινωνίας με το Ισραήλ και με τον Αραβικό Κόσμο. Είναι σαφές πως η Λευκωσία δεν έχει την πολυτέλεια να παραγνωρίζει την παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τις παραβιάσεις του Διεθνούς Δικαίου. Δεν μπορεί να παραγνωρίζει ότι δύο κατοχικές δυνάμεις, ταραξίες, Ισραήλ και Τουρκία, χρησιμοποιώντας τα ίδια εργαλεία και μεθόδους δίνουν μάχη επικράτησης σε βάρος των αδύναμων λαών. Και στα θύματα είναι και η ίδια η Κυπριακή Δημοκρατία.