Η χρονιά άλλαξε, αλλά η Ελλάδα προτεκτοράτο και το 2021

Δεν θα νυστάξουμε από πλήξη το νέο έτος, αλλά πραγματικές εκπλήξεις θα νιώσουν στη χώρα μας μόνο όσοι τρέφουν χρόνιες αυταπάτες. Ας πούμε, απλουστεύοντας, ότι και στο νέο έτος θα συνεχιστεί η ρουτίνα, που κλείνει πλέον δύο αιώνες, να φταίνε για όλα όποιοι κυβερνούν, αλλά να μένουν ακλόνητοι στα πράγματα, να είναι δακτυλοδεικτούμενοι διάφοροι μπαγάσηδες που καταχράστηκαν χρήματα του Δημοσίου, των φορολογούμενων ή των εξαπατημένων επενδυτών, αλλά να βρίσκουν τρόπο να ξεφύγουν και να κυκλοφορούν σαν κύριοι στα καφενεία της επικράτειας.

Τους σώζει, για να μην κρυβόμαστε, ότι “κόρακας του κόρακα μάτι δεν βγάζει“. Τέλος πάντων πότε φταίνε οι ξένοι, πότε οι κομμουνιστές (όταν υπήρχαν), με δυο λόγια έφταιγε, φταίει και θα έχει το παντοτινό φταίξιμο η κατσίκα του γείτονα. Εμείς είμαστε ο γείτονας του γείτονα που φταίει ακόμα και χωρίς κατσίκα.

Στα παραπάνω κρύβεται το μυστικό της μιζέριας δυο αιώνων. Ξεκίνησε το 1821 ένας αγώνας ανεξαρτησίας, είχε ηρωισμούς, θύματα, προδοσίες και στο τέλος ιδρύθηκε κράτος. Αλλά όχι ανεξάρτητο κράτος. Ιδρύθηκε προτεκτοράτο με επικυρίαρχους τη Γαλλία, τη Ρωσία και την Αγγλία που τελικά έδιωξε τους άλλους ώσπου παραχώρησε την κυριαρχία στους Αμερικάνους. Οι εκάστοτε ιθύνοντες αποποιήθηκαν αυτό που όφειλαν να απαιτήσουν, δηλαδή την ανεξαρτησία της χώρας, επειδή το καθεστώς προτεκτοράτου ευνοεί τη διατήρησή τους στη διακυβέρνηση.

Μοιραία, λοιπόν, κατεβαίνουμε σιγά-σιγά του κακού τη σκάλα: Τρώγονται ο βασιλιάς με τον Βενιζέλο και κλαίμε για την καταστροφή της Σμύρνης. Το 1940, Όχι και Αντίσταση στους Γερμανούς αλλά πέφτουμε στον εμφύλιο. Αργότερα αποστασία του 1965, τα Ιουλιανά και η Χούντα. Μόλις προχθές ο Τσίπρας υπογράφει τις Πρέσπες, και τώρα κατηγορούμενος ο Μητσοτάκης ότι σιωπηρά ολοκληρώνει την πολιτική Σημίτη και παραχωρεί στους Τούρκους κομμάτια του Αιγαίου. Ο Σημίτης στο απυρόβλητο.

Επί σκηνής και ο Λαφαζάνης με τις βαθιές υποκλίσεις του στον Πούτιν, λες και είδε τον ο Αη Γιώργη. Και τώρα ετοιμάζεται, λέει, να (ξανά)ζητήσει την ψήφο μας. Θυμίζω ότι ο Μπάιντεν, όταν ο Τσίπρας ζήτησε να τον δει ως αρχηγός, τότε, της αντιπολίτευσης είχε πει πως όσοι έρχονται από την Αθήνα να τον δουν, του “γλείφουν τα παπούτσια”. Άμα ο ένας γλείφει παπούτσια κι άλλος κάνει γονυκλισίες σαν σε εικόνισμα, γιατί να ελπίζουμε ότι θα πάψουμε να είμαστε κλωτσοσκούφι και περίγελος; Τοιούτος μας πρέπει ηγεμών, έλεγαν παλιά. Οι σοφοί αναλυτές και δημοσιολόγοι δεν βλέπουν τον βασιλιά γυμνό.

Τελικά, όμως, δεν γίνεται να παριστάνουμε ότι η Ελλάδα δεν είναι προτεκτοράτο, ένα εξάρτημα στη θεριστική μηχανή της Δύσης, και ταυτόχρονα να μην παράγουμε ούτε βίδα για την αμυντική μας βιομηχανία –το λέω ως παράδειγμα– επειδή οι “ξένοι”, οι Γερμανοί, οι Αμερικάνοι ή δεν ξέρω ποιος άλλος, δεν το επιτρέπουν. Γιατί, σ’ αυτές τις συνθήκες, να μη ζητούν και οι Τούρκοι ότι τους κατέβει στο κεφάλι;

Η ελίτ, οι απόστρατοι και οι εθνικοί κίνδυνοι

Όταν οι εκάστοτε κυβερνώντες επικαλούνται τα διάφορα “απαγορεύεται” των ξένων και ποικίλους εθνικούς κινδύνους αν δεν υποκύψουμε, δεν εννοούν ότι κινδυνεύει η χώρα αλλά ότι κινδυνεύουν οι ίδιοι να χάσουν τη θέση τους από άλλους ακόμα πιο πρόθυμους. Έτσι πάμε από το κακό στο χειρότερο. Και στο τέλος-τέλος αν δεν είμαστε αποφασισμένοι να αντέξουμε τις πιέσεις γιατί ωρυόμαστε περί εθνικής, δήθεν ανεξάρτητης, πολιτικής; Για να λέμε του στραβού το δίκιο, οι Τούρκοι αντέχουν χρόνια τώρα, την οικονομική κρίση παρά τις “τρελίτσες” του σουλτάνου.

Μπορεί το όραμα που τους προσφέρει να είναι υπερφίαλο, μπορεί να είναι (και είναι) γεμάτο παρανομίες και ανομίες, αλλά δεν διαφέρει από όσα κάνουν πολλοί άλλοι, αν όχι όλοι, σε Δύση κι Ανατολή για το συμφέρον τους. Τελικά άλλοι αμύνονται άλλοι σκύβουν το κεφάλι, αλλά τότε δεν παριστάνουν ταυτόχρονα και τους ακατάβλητους ήρωες, επικαλούμενοι όχι τις δικές τους πράξεις αλλά τα ανδραγαθήματα των προγόνων τους – και διηγώντας τα να κλαις! Δεν ξέρω, αλλά μάλλον είμαστε μοναδικό παράδειγμα υποκρισίας απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό.

Εντάξει, η ελίτ της χώρας έχει παραδοθεί στους ξένους και κάνει ό,τι θέλουν για να κρατήσει τα προνόμια της. Γιατί, όμως, δήθεν δεν καταλαβαίνουμε, εμείς, ο υποτίθεται “ανίκητος λαός”, ποια σημασία έχουν π.χ. οι υπογραφές στις Πρέσπες και επιτρέπουμε στους υποστηρικτές να εμφανίζονται σαν σωτήρες; Γιατί αντιστέκονται οι Βούλγαροι κι εμείς όχι; Γιατί κυνηγήθηκε όσο λίγοι ο σπουδαιότερος σύγχρονος Έλληνας διανοούμενος, ο Παναγιώτης Κονδύλης, και ουδείς τον υπερασπίστηκε, όταν, τριάντα χρόνια πριν, μίλησε, πρώτος και μόνος, για την ανάγκη “πρώτου προληπτικού πλήγματος” ως ύστατο όπλο αντίδρασης;

Γιατί οι απόστρατοι αξιωματικοί δεν αναπτύσσουν απόψεις (έχουν;) για τους τρόπους αντιμετώπισης της Τουρκίας, όπως γίνεται σε όλες τις χώρες του κόσμου, αφού οι εκτός στρατεύματος μπορούν να πουν τις απόψεις τους, χωρίς να δεσμεύουν κανέναν και χωρίς να αποτελούν απειλή, ως συνταξιούχοι, για την έννομη τάξη, τον πολιτικό κόσμο, τη Δημοκρατία;

Κλείνοντας: Φαίνεται ότι όσοι φοβόντουσαν τώρα επίθεση της Τουρκίας θα διαψευστούν. Μας καθησυχάζουν Τούρκοι αξιωματούχοι ότι δεν θα παραβιάσουν τα έξι μίλια. Εννοώντας –για όσους δήθεν δεν καταλαβαίνουν– ότι εμείς δεν θα διεκδικήσουμε ποτέ τα 12 μίλια όπως προβλέπει το Διεθνές Δίκαιο για το οποίο, υποτίθεται, σκίζουμε τα ρούχα μας. Ένας Τούρκος αξιωματούχος που έλεγε ότι πρέπει να περιοριστούμε στα τρία μίλια είναι, λέει, ακραίος. Εκτός αν είναι προφήτης…