Η Τουρκία πήρε το άλλοθι που αναζητούσε

Δύο παράλληλες διαδικασίες, μια για το Κυπριακό και η δεύτερη στα ελληνοτουρκικά, δρομολογούνται με τις ευλογίες της λεγόμενης διεθνούς κοινότητας. Οι τρίτοι θέλουν να απαλλαγούν από τον «πονοκέφαλο» των συνεχών εντάσεων, η Τουρκία χρειάζεται ένα άλλοθι χωρίς να εγκαταλείπει τους επεκτατικούς της σχεδιασμούς. Η Αθήνα και η Λευκωσία; Ακολουθούν μοιρολατρικά τις διαδικασίες και θα μεταβούν στη λογική «βλέποντας και κάνοντας»; Θα προσέλθουν για να μην κατηγορηθούν ότι αρνούνται τον διάλογο;

Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης φοβάται μήπως φορτωθεί την ευθύνη ενώ θεωρεί πως χωρίς διαδικασία η Τουρκία θα σταματήσει την επιβολή νέων τετελεσμένων. Αυτό, βέβαια, ουδέποτε διαχρονικά έχει επιβεβαιωθεί και είναι σαφές πως η Άγκυρα συνεχίζει την υλοποίηση του σχεδιασμού της. Ενόψει του γεγονότος ότι θα προσέλθει ο Πρόεδρος στην άτυπη Πενταμερή Διάσκεψη, τουλάχιστον να θέσει το πλαίσιο των συζητήσεων. Να μην αποδεχθεί τους τουρκικούς όρους, τα «όλα στο τραπέζι». Είναι αργά; Ποτέ δεν είναι αργά εάν υπάρχει αποφασιστικότητα και ξεκάθαροι στόχοι.

Ο Έλληνας Πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης, σε συνέντευξή του στον “Αντένα”, παρουσιάσθηκε να θέτει όρους για τις συνομιλίες με την Άγκυρα: «Να μην υπάρχει καμία δραστηριότητα εντός ελληνικής ΑΟΖ και με αντικείμενο συζήτησης την οριοθέτηση θαλασσίων ζωνών σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο. Καλύτερα να συζητούμε εντός συγκεκριμένου πλαισίου, παρά να μη συζητάμε». Απαντώντας σε ερώτηση αναφορικά με το πλαίσιο των συζητήσεων, ο Κυριάκος Μητσοτάκης τόνισε ότι καμία ελληνική κυβέρνηση δεν θα συζητήσει περί γκρίζων ζωνών ή αποστρατιωτικοποίηση των νησιών. Το τι θα γίνει θα κριθεί εκ του αποτελέσματος.

Το τουρκικό σκάφος “Ορους Ρέις” δεν βρίσκεται στη θαλάσσια περιοχή της Ελλάδος. Έχει διενεργήσει, ωστόσο, τις σεισμικές έρευνες. Με τον πρώτο “στραβοπάτημα” των διερευνητικών επαφών, θα ξαναστείλει το ερευνητικό σκάφος, ενδεχομένως και γεωτρύπανο. Έτσι λειτουργεί, έτσι θα λειτουργήσει και σε αυτή την περίπτωση. Είναι σαφές πως στο Κυπριακό και τα ελληνοτουρκικά η Άγκυρα κερδίζει χρόνο.

Κυρίως θέλει να διευκολύνει το τουρκικό λόμπι στην Ε.Ε. για να αποφευχθεί εντός Μαρτίου η συζήτηση για κυρώσεις στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο. Το θέμα θα παγώσει καθώς όλοι θα επικαλεστούν τις εξελίξεις και το διάλογο. Ήδη, χώρες όπως η Γερμανία, η Ιταλία, η Ισπανία έχουν βοηθήσει την κατοχική Τουρκία για να μην έχει κόστος από τη συμπεριφορά της έναντι της Ελλάδος και της Κύπρου. Η Άγκυρα, θέλοντας να αποφύγει πιθανή σύγκρουση με την Ε.Ε., επιλέγει τις διαδικασίες, επιχειρώντας να έχει κέρδη και σίγουρα να αποφύγει το κόστος.

Ελλάδα και Κύπρος, θα πρέπει να απαλλαγούν από τα φοβικά σύνδρομα και να αντιμετωπίσουν τις εξελίξεις, στη βάση των δικών τους συμφερόντων και αποτρέποντας τους επεκτατικούς επιθετικούς σχεδιασμούς της κατοχικής Τουρκίας.

Ευθύνες στον Μακάριο

ΣΗΜ: Ο ευρωβουλευτής του ΑΚΕΛ, Νιαζί Κιζίλγιουρεκ με άρθρο του απαντά στον αναπληρωτή Πρόεδρο του ΔΗΣΥ, Χάρη Γεωργιάδη για το αφήγημα του για τον «νέο ρεαλισμό». Πέραν από το γεγονός ότι εκθειάζει τον Γλαύκο Κληρίδη, φορτώνει ευθύνες στον Μακάριο. Αναφέρει πως «ένα από τα συστατικά στοιχεία του Κυπριακού ζητήματος είναι η άρνηση της πολιτικής ισότητας μεταξύ των δύο κοινοτήτων και του δικοινοτικού χαρακτήρα του κράτους. Αυτή ήταν η πολιτική του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου στη δεκαετία του 1960, που αγνοούσε την πολιτική ισότητα».

Χαρακτηρίζει δε το Κυπριακό, ένα πρόβλημα εισβολής, ιμπεριαλιστικής επιδρομής της Τουρκίας και συνεχιζόμενης κατοχής, ως εθνοτική διένεξη. Στη σκέψη του κ. Γεωργιάδη, αναφέρει ο κ. Κιζίλγιουρεκ στο άρθρο του, κυριαρχεί μάλλον το πνεύμα του Μακάριου, παρά ο ρεαλισμός του Γλαύκου Κληρίδη.

ΣΗΜ1: Για την ιστορία, που επαναλαμβάνεται σημειώνεται πως στις 14 Ιανουαρίου 1964 ο «Φιλελεύθερος» έγραφε ότι όλη η Κύπρος είχε στραμμένα τα βλέμματα στο Λονδίνο, όπου πραγματοποιούνταν προκαταρκτικές διαβουλεύσεις, αφού την επόμενη μέρα, 15 Ιανουαρίου 1964, θα άρχιζε η πενταμερής διάσκεψη για την κατάσταση στο νησί.

Μεγάλο ερωτηματικό αποτελούσε η στάση της υπηρεσιακής ελληνικής κυβέρνησης. Η κυπριακή αντιπροσωπεία είχε επαφές με τον υπουργό Εξωτερικών της Ελλάδας, Χρήστο Ξανθόπουλο – Παλαμά, για να εξασφαλιστεί η υποστήριξη της Ελλάδας στο αίτημα για πλήρες ανεξάρτητο κράτος, χωρίς έξωθεν κηδεμονίες, με εγγυήσεις και επεμβατικά δικαιώματα. Η ελληνική υπηρεσιακή κυβέρνηση τελούσε υπό τις πιέσεις των ηγετών του ΝΑΤΟ.