Η χρυσόσκονη της Δύσης και η μετά-Ευρώπη

του Μένιου Τασιόπουλου  – 

Ο πρόεδρος της Κίνας μίλησε πριν μερικούς μήνες στην ετήσια συνάντηση του Νταβός για την ανάγκη να μείνει σε ισχύ η παγκοσμιοποίηση των οικονομικών ζωνών και η απουσία συνόρων. Η καγκελάριος της γερμανικής Ευρώπης μίλησε για την προοπτική η Ευρωζώνη να μείνει σταθερή παρά την αλλαγή στρατηγικής των ΗΠΑ επί προεδρίας Τράμπ.

Ο έμπειρος δημοσιογράφος της γαλλικής Λιμπερασιόν Ζαν Καρτεμέρ, χρόνια ανταποκριτής στις Βρυξέλλες, σε άρθρο του έχει υποστηρίξει ότι η Ευρώπη βρίσκεται πιασμένη «σε τανάλια», προσθέτοντας εμφατικά: «Ανάμεσα σε ένα επιθετικό Κρεμλίνο, ένα Λευκό Οίκο που εύχεται να διαλυθεί η ΕΕ και το Brexit που έρχεται σκληρό, οι Ευρωπαίοι αντιμετωπίζουν ένα ιστορικό στοίχημα».

Τί συμβαίνει στον κόσμο;

Αλήθεια, τι συμβαίνει στον κόσμο; Πώς είναι δυνατόν να καταρρέει σαν πύργος από τραπουλόχαρτα η παγκόσμια δομή που ακολούθησε το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, το τέλος του απομονωτισμού της Κίνας, την ένωση των δύο Γερμανιών, τη συγκρότηση μιας νομισματικής ζώνης ευρωμάρκου στην Ευρώπη, την κατάργηση του κανόνα του χρυσού, την υιοθέτηση άυλων τίτλων στην διεθνή τραπεζική και στις χρηματοοικονομικές συναλλαγές, την 11^η Σεπτεμβρίου, την εποχή του πολέμου τρομοκρατίας-αντιτρομοκρατίας, την κυριαρχία του Διαδικτύου στην επικοινωνία, την κατάργηση των δασμών και του οικονομικού προστατευτισμού στις εμπορικές σχέσεις;

Ήταν τόσο φαιδρό και ασταθές το κατασκεύασμα λοιπόν; Ήταν μια φαντασίωση; Ήταν μια μαγική εικόνα που δημιούργησαν τα διεθνή Μίντια της παγκοσμιοποίησης, το Χόλιγουντ και η Google. Ας μιλήσουμε για αλήθειες. Το μετά τον Ψυχρό Πόλεμο τοπίο ορίσθηκε από τον Φουκουγιάμα ως «το τέλος της ιστορίας».

Στα κορυφαία πανεπιστήμια του κόσμου και στα πιο σπουδαία think tanks εμπεδώθηκε ως μονοπολικός κόσμος με απόλυτη κυριαρχία της Δύσης και της δημοκρατίας, του πλουραλισμού και της πολυπολιτισμικής κοινωνίας. Όλα αυτά, όμως, στην πράξη παραπέμπουν επί της ουσίας σε σκοτεινές περιόδους του 20^ου αιώνα.

Το παγκόσμιο “Ράιχ”

Οι συστημικές δυνάμεις των Ρεπουμπλικανών και των Δημοκρατικών στις ΗΠΑ, των χριστιανοδημοκρατών και των σοσιαλδημοκρατών στην Ευρώπη, που συναντιούνται και απέκτησαν συναντίληψη στις λέσχες της παγκοσμιοποίησης, δεν έκαναν τίποτα περισσότερο από τη δημιουργία ενός παγκόσμιου “Ράιχ” με μέσα “ήπιας ισχύος”.

Ενός διεθνούς καθεστώτος με δομή που κατά μία έννοια παραπέμπει στο καθεστώς, στο οποίο προσέβλεπε ο άξονας των ηττημένων του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Μιλώντας συγκεκριμένα για την Ευρώπη του Μάαστριχτ, του ευρώ και του Συμφώνου Σταθερότητας, θα πρέπει να εξηγήσει σοβαρά κάποιος τη δομική διαφορά του σημερινού συστήματος από εκείνο. Δεν αναφερόμαστε στο εποικοδόμημα που κι αυτές συνήθως είναι ένα σύνολο από μαγικές εικόνες ευημερίας, ελευθερίας και επικοινωνίας.

Η περίπτωση της εκλογής Τράμπ, ή της εξόδου της Βρετανίας από τη “γερμανική Ευρώπη” δεν είναι ορφανά συμβάντα. Ούτε οφείλονται σε κάποια μετα-αλήθεια. Αυτά τα λένε τα συστημικά Μίντια σε όλο τον κόσμο ως αιτία για να δικαιολογήσουν την ανεπάρκεια των δογματισμών τους. Για να δικαιολογήσουν τον κοινωνικό ρατσισμό εναντίον των εθνών και του κώδικα αξιοπρέπειας των αστών.

Τα παραπάνω κρίσιμα γεγονότα, αντιθέτως, σηματοδοτούν το τέλος της δικής τους ιστορίας και όχι της δημοκρατίας. Το τέλος του «μαζάνθρωπου» έρχεται. Υπήρξε μια ατυχής σύλληψη που θέλησε να οργανώσει τον κόσμο με τη χρυσόσκονη της Δύσης και τον δεσποτισμό, τη μαζική φτώχεια και τη μιζέρια της ασιατικής Ανατολής.