Φρεγάτες: Δυσφορία στο Πολεμικό Ναυτικό για τις πιέσεις Πάιατ
03/06/2021
Γράφει ο Μιχαήλ Βασιλείου
Όταν γράφει κανείς για τα ζητήματα της εθνικής άμυνας, υποτίθεται ότι πρέπει να ξεκινάει από την παραδοχή ότι όλοι στην Ελλάδα στοχεύουμε να κατοχυρώσουμε με ορθολογικές αποφάσεις την ασφάλεια της χώρας και της κοινωνίας της. Κανείς δεν είναι αξιωματικά περισσότερο ή λιγότερο πατριώτης από τον άλλον. Ταυτόχρονα όμως δεν μπορεί κανείς να κλείνει τα μάτια στην ανθρώπινη φύση. Στην ιδιοτέλεια που μπορεί να κρύβει η προώθηση της μιας ή της άλλης εξοπλιστικής πρότασης. Σε εκβιαστικές μεθόδους που μπορούν να επηρεάσουν τη διαδικασία. Αυτό που σίγουρα δεν αλλάζει είναι οι πολύ μεγάλες και κατεπείγουσες ανάγκες που έχει το Πολεμικό Ναυτικό.
Με βάση αυτό όλοι θα κριθούν εκ του αποτελέσματος. Σύμφωνα με πληροφορίες λοιπόν, υπάρχει προβληματισμός στην κυβέρνηση για πτυχές τις δραστηριότητας του πρεσβευτή των Ηνωμένων Πολιτειών στην Αθήνα, Τζέφρι Πάιατ, αναφορικά με τα εξοπλιστικά προγράμματα των Ενόπλων Δυνάμεων. Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα, συνεπεία των φορτικών πιέσεων για την επιλογή των φρεγατών MMSC και μόνον αυτών, έχουν φέρει σε δύσκολη θέση το Μέγαρο Μαξίμου.
Σύμφωνα με τις ίδιες πληροφορίες, τα μηνύματα έχουν ληφθεί και από υπουργεία που εμπλέκονται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο στο “πακέτο” των προβλημάτων που φιλοδοξεί η κυβέρνηση να αντιμετωπίσει με άξονα τη μεγάλη αυτή προμήθεια των Ενόπλων Δυνάμεων, τα οποία “προσαρμόζουν” σταδιακά την προσέγγισή τους στο θέμα…
Η εμμονή της αμερικανικής πρεσβείας στις MMSC, παρότι είναι “οι λιγότερο κατάλληλες“, σύμφωνα με τη φράση που φέρεται να χρησιμοποίησε το Πολεμικό Ναυτικό κατά τη διάρκεια σύσκεψης, για την κάλυψη των επιχειρησιακών αναγκών του Πολεμικού Ναυτικού, είναι πλέον ενοχλητική.
Χαίνουσα πληγή
Και μόνο από ένστικτο πολιτικής επιβίωσης, όλο και περισσότεροι στο κυβερνητικό “στρατόπεδο” αντιλαμβάνονται ότι το ζήτημα των φρεγατών μπορεί να εξελιχθεί σε χαίνουσα πληγή για την ΝΔ. Όπως έχει αναφέρει και στο πρόσφατο παρελθόν το DP, η “δεξιά πτέρυγα” κυρίως της κυβερνητικής παράταξης, παρουσιάζει ιδιαίτερα αντανακλαστικά στα ζητήματα της εθνικής άμυνας.
Παρότι το επιχείρημα της ανάγκης διατήρησης “στρατηγικής συμμαχίας” με τις ΗΠΑ γίνεται σήμερα πολύ πιο κατανοητό σε σχέση με το παρελθόν, όσοι παρακολουθούν τα θέματα της άμυνας γνωρίζουν σε γενικές γραμμές την αρνητική “αξιολόγηση” του οπλικού συστήματος, καθώς αυτή βασίζεται κυρίως σε εκθέσεις του αμερικανικού Ναυτικού και των θεσμικών ελεγκτικών οργάνων του συστήματος στις ΗΠΑ.
Οι πλέον “ψύχραιμοι”, αρνούνται πως οι MMSC δεν μπορούν να εξελιχθούν σε ένα αξιόμαχο πλοίο, στο πλαίσιο ενός καλά δομημένου στόλου. Σε μεταγενέστερη όμως φάση και εξειδικευμένη σε συγκεκριμένους ρόλους και αποστολές, στην κατάλληλη τιμή, θα μπορούσε να εξεταστεί. Για του λόγου το αληθές, η ελληνική πλευρά έχει εικόνα της τιμής του σκάφους.
Τον Ιούλιο του 2019 το υπουργείο Εθνικής Άμυνας είχε λάβει απάντηση για τιμή και διαθεσιμότητα (Price & Availability) για τέσσερις φρεγάτες MMSC με συνολικό κόστος 4.364.103.867 δολάρια ΗΠΑ (3.576.928.632 ευρώ με την τρέχουσα ισοτιμία). Συμπεριλαμβάνονται ο οπλισμός του και “εν συνεχεία υποστήριξη” (FOS: Follow-on-Support).
Όμως, για λόγους που έχουν αναλυθεί εξαντλητικά, τα αδύναμα σε επιχειρησιακούς όρους σημεία του συγκεκριμένου σκάφους, το καθιστούν ακατάλληλο για το είδος του πλοίου που αναζητά σε αυτή τη φάση το Πολεμικό Ναυτικό. Το DP δεν υποδεικνύει ποια φρεγάτα πρέπει να επιλεγεί, αλλά για ποια υπάρχουν λόγοι να απορριφθεί! Και αυτό δεν αφορά τις ΗΠΑ συνολικά, αφού ενδεχόμενη εξέταση των προτάσεων της Gibbs & Cox θα έφερνε εντελώς καινούργια δεδομένα στο τραπέζι.
Φρεγάτες και Πολεμικό Ναυτικό
Η υπερδεκαετής αδιαφορία της ελληνικής πολιτείας, ήταν μέρος της αιτιολόγησης που οδήγησε στην αλλαγή προτεραιότητας από φρεγάτα αεράμυνα περιοχής, σε ένα πλοίο πολλαπλών αποστολών. Και μόνο αυτό λέει πολλά για το επείγον της κατάστασης. Ίσως στην κυβέρνηση έχουν αρχίσει να το συνειδητοποιούν, εάν κρίνει κανείς από την πρόθεση αποσύνδεσης της “ενδιάμεσης λύσης”.
Για τους ίδιους λόγους όμως πρέπει να αποσυνδεθεί και η αναβάθμιση των MEKO 200, ο εκσυγχρονισμός των οποίων μπορεί να γίνει ευκολότερα συγκριτικά με μια νέα σύγχρονη ναυπήγηση στα ελληνικά ναυπηγεία, τα οποία επίσης πληρώνουν το τίμημα των πολιτικών -και όχι μόνο- εγκλημάτων πολλών δεκαετιών.
Στις σημερινές συνθήκες και με τα δεδομένα που έχουμε στα χέρια μας, βασική προϋπόθεση, μακράν της δεύτερης, που θα πρέπει οι νέες φρεγάτες να καλύπτουν, δεν είναι άλλη από τις επιχειρησιακές ανάγκες του Πολεμικού Ναυτικού. Ο “γεωπολιτικός παράγοντας”, όπως πλέον έχει μετεξελιχθεί αυτό που μετά την κρίση των Ιμίων είχε αποκληθεί “εξοπλιστική διπλωματία“, είναι κατανοητός σχεδόν από όλους. Ωστόσο…
