Όπως το νύχι στο κρέας…

του Απόστολου Αποστολόπουλου  – 

Οι νοσταλγοί του παρελθόντος θυμούνται ότι η Αριστερά ήταν κάτι σαν διανομέας ελπίδων. Έταζε όνειρα και μεγαλούργησε. Μετά ηττήθηκε και κόπηκαν τα φτερά της φαντασίας, της ελπίδας, της ουτοπίας. Δεν ηττήθηκε η Αριστερά, στο πρόσωπο της ΕΣΣΔ, επειδή αποδείχθηκε πιο αδύναμη από τον αντίπαλό της, τον καπιταλισμό με το πρόσωπο της Αμερικής. Η ήττα ήταν προγενέστερη.

Η Αριστερά ηττήθηκε στην αναμέτρησή της με την εξουσία που είχε αρπάξει από τον καπιταλισμό. Ο ποιητής Μαγιακόφσκι, οραματιστής καθώς ήταν, είδε από πολύ νωρίς το πρόσωπο της μιζέριας και αυτοκτόνησε. Αυτό το θλιβερό πρόσωπο της μιζέριας έσβησε την Αριστερά από τον κατάλογο με τις προσδοκίες. Γι’ αυτό κανείς, τουλάχιστον στην Ευρώπη, δεν ενδιαφέρεται για την αποκατάσταση της Αριστεράς.

Στην Ελλάδα, η λάμψη του ΕΑΜ φεγγοβολούσε ακόμη όταν φάνηκε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν η μόνη λογική επιλογή. Πλην, όμως, μια με τον Κύρκο, την άλλη με τη Δαμανάκη, ο ΣΥΡΙΖΑ είχε το όνομα της Αριστεράς, αλλά όχι και τη χάρη. Στη θέση του Μαγιακόφσκι αυτοκτονούσαν σωρηδόν πολίτες σε αδιέξοδο. Οι κυβερνήσεις των Παπανδρέου, Παπαδήμου, Σαμαρά-Βενιζέλου, αποσιωπούσαν τις αυτοκτονίες με τη συνενοχή των ΜΜΕ.

Βυθισμένος στη διαφθορά, ο τόπος έχει πάψει να παράγει ποιητές και οραματιστές από τον καιρό του Σεφέρη και του Ελύτη. Πριν η διαφθορά και η παράλυση εξαπλωθούν στο πολιτικό προσωπικό και στον «απλό λαό», είχαν ήδη διαβρωθεί ανεπανόρθωτα τα διανοούμενα στρώματα, οι τιμονιέρηδες της κάθε κοινωνίας, ανεξαρτήτως ιδεολογίας. Η διάβρωση ήταν φανερή από την εποχή που οι ακαδημαϊκοί άκουγαν, χάσκοντας τον δικτάτορα Παπαδόπουλο να τους νουθετεί, στη γνωστή ομιλία του, για τα αγαθά της «επανάστασης».

Εθνική συνεννόηση

Ο ΣΥΡΙΖΑ ταίριαξε με αυτό το περιβάλλον, όπως το νύχι στο κρέας, κατά το κοινώς λεγόμενο στα καφενεία και στα κομμωτήρια. Ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε στο άψε σβήσε σαρξ εκ της σαρκός μας, σαν έτοιμος από καιρό.  Όποιος π.χ. κατηγορεί τον Τσίπρα και τον Κοτζιά  για το Σκοπιανό γνωρίζει ότι στα δήθεν αντιπολιτευόμενα μαγαζιά οι ηγεσίες δεν έχουν κάτι διαφορετικό να προτείνουν. Ως και ο Καραμανλής του βέτο σιωπά. Ίσως, επειδή πιστεύει ότι αρκετά το πλήρωσε. Χωρίς να λογαριάζει ότι όταν μια φορά αναλαμβάνεις την ευθύνη του τόπου δεν μπορείς πια να την πετάξεις από πάνω σου, για το καλό, το κακό ή το χειρότερο.

Διαθέτουν μεγάλη υποκρισία όσοι ζητούν εθνική συνεννόηση οπότε, λένε, όλα θα πήγαιναν καλύτερα. Η εθνική ενότητα ήδη λειτουργεί όχι για καλό, αλλά για να αποδεχθούμε τα χειρότερα, στο Σκοπιανό, στο Κυπριακό, στην ψοφοδεή στάση απέναντι στην Τουρκία, στον κοινό αλλά άκριτο ευρωπαϊκό προσανατολισμό, στις υποκλίσεις άνευ όρων προς τις ΗΠΑ.

Και στα ψεύδη περί ανεξάρτητης, πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής, ενώ αλλάζουμε πεζοδρόμιο όταν δούμε Ρώσο να πλησιάζει και όταν το βράδυ ζητάει ο Ερντογάν εκλογή των μουφτήδων και το πρωί το ανακοινώνουμε κλπ. Οι αντιπολιτευόμενοι στο μόνο που διαφωνούν είναι ότι όλα αυτά τα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, ενώ θα ήθελαν διακαώς να τα κάνουν οι ίδιοι.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ολοκλήρωσε τους στόχους των Μνημονίων. Τσάκισε τους μικρομεσαίους, εξαθλίωσε τους πιο φτωχούς και λύγισε την αμυντική ραχοκοκαλιά της χώρας. Με μια λέξη έσβησε τις ελπίδες για κάτι καλύτερο. Ελάχιστοι πια πιστεύουν ότι αξίζει να κάνει υπομονή κανείς για το χατίρι του. Η κυβέρνηση μιλάει για ανάπτυξη, αλλά η Εκκλησία και επιχειρήσεις επαίρονται στα ΜΜΕ για τα συσσίτια που προσφέρουν στους άπορους.

Σ’ αυτούς που δεν έχουν ψωμί να φάνε η κυβέρνηση προσφέρει ψίχουλα, πιστεύοντας ότι θα τα θεωρήσουν μάνα εξ ουρανού και θα ανταποδώσουν με την ψήφο τους. Ίσως. Αλλά έχει συμβεί, στην Ελλάδα, ο κόσμος να μαζεύει  τα ψίχουλα και να περιφρονεί τους φιλάνθρωπους που τα πετάνε στο πάτωμα για «να φάει κι ο φτωχός».

Κοίτα τι κάνει ο Ερντογάν

Η Ελλάδα είναι ευάλωτη, οι Αμερικανοί έχουν φουρτούνες, οι Ευρωπαίοι έχουν πεσμένα φτερά. Δεν έγινε δα καμιά επανάσταση στη Γερμανία. Μερικές ψήφους παραπάνω πήρε ένα κόμμα, όχι ακροδεξιό ή φασιστικό, όπως ωρύονται τα καθεστωτικά ΜΜΕ, αλλά αντίθετο στη λογική των ελίτ. Και οι υποτίθεται πανίσχυροι κρατούντες έπαθαν ψυχικό τραλαλά.  Η Μέρκελ παραπαίει, ο Μακρόν χειρονομεί, αλλά ούτε του δίνει κανείς σημασία.

Ο μόνος που αποσπά την προσοχή είναι ο Ερντογάν και φυσικά ο Πούτιν. Αυτοί οι δυο είναι οι μόνοι αξιόλογοι ηγέτες στην Ευρώπη, μαζί με τις ΗΠΑ του Τραμπ και την Κίνα του Σιπίνγκ. Δεν είναι υποχρεωτικό να μας αρέσουν. Αλλά πρέπει να τους παίρνουμε στα σοβαρά. Ιδίως τον Ερντογάν, επειδή είναι γείτονας. Ο ΣΥΡΙΖΑ το έχει εμπεδώσει απολύτως και έχει υιοθετήσει την  παραδοσιακή στάση «σφάξε με αγά μου». Αλλά ας μην το έχει σίγουρο ότι θα καταλήξει στον Παράδεισο.

Και αν τα Σκόπια …

Υ.Γ. Κυκλοφόρησε σενάριο ότι τα Σκόπια θα αναγνωριστούν ως «Κεντρική Βαλκανική Δημοκρατία». Αλλά θα κρατήσουν το  «Δημοκρατία της Μακεδονίας» για εσωτερική χρήση, ενώ οι Αλβανοί θα ονομαστούν εσωτερικά «Δημοκρατία της Ιλλυρίας». Αν ισχύει αυτό παραβιάζεται ανοιχτά ο όρος ότι η νέα ονομασία θα είναι erga omnes, για όλες τις χρήσεις, εντός και εκτός χώρας.

Στην εποχή μας, κράτη με περισσότερες εθνότητες χωρίζουν και η κάθε μια κρατάει το όνομα της  π.χ. Τσεχία και Σλοβακία. Ορατή και ισχυρή η πιθανότητα να αποχωρήσουν οι Αλβανοσκοπιανοί και να παραμείνουν στο ΝΑΤΟ οι Σλαβοσκοπιανοί σαν «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Έτσι, η «Μακεδονία» των Σκοπιανών θα ήταν κράτος, ενώ η Μακεδονία στην Ελλάδα θα ήταν απλή περιφέρεια.

Το επόμενο βήμα θα ήταν να εμφανιστούμε εμείς ως άρπαγες! Πρέπει να αποκλειστεί διπλωματικά μια τέτοια εξέλιξη. Χωρίς μαζική αντίδραση θα γίνουν τα χειρότερα. Γιατί ο Τίτο τότε και οι ΗΠΑ από τότε ως και σήμερα επιμένουν να διατηρήσουν το όνομα «Μακεδονία» το κράτος και «Μακεδόνες» οι κάτοικοι, ενώ δεν το δικαιούνται;