Μάντσεστερ: ο ολοκληρωτικός πόλεμος της ισλαμικής τρομοκρατίας

Η βομβιστική επίθεση στο Μάντσεστερ επιβεβαιώνει αυτό που έχει φανεί σαφώς από τα προηγούμενα κρούσματα. Η ισλαμική τρομοκρατία ήρθε στη Δύση για να μείνει. Το γεγονός, μάλιστα, ότι στόχος ήταν παιδιά και έφηβοι καταδεικνύει τον ολοκληρωτικό χαρακτήρα της.

Ακριβείς πληροφορίες για τους δράστες δεν έχουν ακόμα δοθεί στη δημοσιότητα. Την ευθύνη ανέλαβε το Ισλαμικό Κράτος. Οι διαστάσεις της επίθεσης παραπέμπουν περισσότερο σε οργανωμένο πυρήνα, παρά σε “μοναχικό λύκο”. Αυτά, ωστόσο, είναι λεπτομέρειες που δεν αλλάζουν τα βασικά δεδομένα.

Η τελευταία επίθεση έρχεται με δραματικό τρόπο να υπογραμμίσει ότι πρόθεση της ισλαμικής τρομοκρατίας είναι όχι απλώς να διαταράξει την καθημερινότητα στη Δύση, αλλά, με όπλο τη διάχυση του φόβου, να την αλλοιώσει. Εάν είναι δυνατόν να καταλύσει το μοντέλο της “ανοικτής κοινωνίας”.

Σε αντίθεση με άλλες κατηγορίες τρομοκρατών, που διατηρούν κάποιου είδους ηθικούς φραγμούς, η ισλαμική τρομοκρατία δεν έχει την παραμικρή αναστολή. Δεν έχει ενδοιασμούς για τις απώλειες αθώων.

Από τη στιγμή που οι ίδιοι οι δράστες θεωρούν ότι θυσιάζονται για έναν ιερό σκοπό δεν διστάζουν να συμπαρασύρουν στον θάνατο αμάχους, ακόμα και μικρά παιδιά. Στα μάτια τους, άλλωστε, ο δυτικός άνθρωπος είναι όχι μόνο «άπιστος», αλλά και προς εξόντωση εχθρός παρότι μπορεί να είναι γείτονας ή συμμαθητής τους.

Ασύμμετρη απειλή

Στην πραγματικότητα, η ισλαμική τρομοκρατία αντιπροσωπεύει μία ασύμμετρη απειλή που παραπέμπει σε πόλεμο πολιτισμών. Εξ ου και το φαινόμενο δεν αποτελεί πτυχή του παραδοσιακού γεωπολιτικού ανταγωνισμού. Μπορεί ορισμένες φορές να διασυνδέεται με αυτόν, αλλά τακτικά και όχι στρατηγικά.

Για τους τζιχαντιστές εχθρός δεν είναι μόνο οι φορείς και οι μηχανισμοί ενός κράτους. Εχθρός είναι τα ιδεολογικά και αξιακά παρακλάδια του Διαφωτισμού και ειδικότερα κάποια κράτη-κοινωνίες που έχουν ανακηρυχθεί εχθροί.

Η χρήση κάθε μέσου που καλλιεργεί τον τρόμο στον εχθρό, είναι θεμιτή. Γι’ αυτό και δεν διστάζουν να καταφεύγουν τόσο στην τυφλή μαζική βία, όπως οι πρόσφατες επιθέσεις, όσο και στην τελετουργική βία, όπως οι βιντεοσκοπημένοι αποκεφαλισμοί.

Αξίζει να σημειωθεί ότι η πολιτική σπάνια από μόνη της οδηγεί σε τόσο ακραίες συμπεριφορές. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, καθοριστικό ρόλο παίζει η ύπαρξη του θρησκευτικού υπόβαθρου και η νομιμοποιημένη από το Ισλάμ έννοια του «ιερού πολέμου». Αυτό δεν σημαίνει ότι αιτία της ισλαμικής τρομοκρατίας είναι το θρησκευτικό δόγμα. Μία τέτοια ταύτιση θα ήταν όχι μόνο άτοπη, αλλά και επικίνδυνη.

Από την άλλη πλευρά, όμως, εθελοτυφλούν όσοι στο όνομα της πολιτικής ορθότητας αρνούνται την ύπαρξη οποιασδήποτε σχέσης μεταξύ των δύο. Δεν είναι τυχαίο ότι π.χ. κανένας Σέρβος δεν πραγματοποίησε επίθεση αυτοκτονίας, παρότι η χώρα του βομβαρδίσθηκε και ταπεινώθηκε από ο ΝΑΤΟ στη δεκαετία του 1990. Όπως δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι οι αιματηρές επιθέσεις των τζιχαντιστών γίνονται δεκτές με ικανοποίηση από εκατομμύρια μουσουλμάνους σ’ όλο τον κόσμο.

Δεν είναι, όμως, μόνο αυτό. Όπως αποδεικνύουν τα γεγονότα, ενώ η πρώτη γενιά μουσουλμάνων μεταναστών είναι συνήθως νομιμόφρων και εργάζεται σκληρά για να ριζώσει, η δεύτερη και τρίτη γενιά έχει ενίοτε την τάση να ριζοσπαστικοποιείται. Το σύνηθες είναι η προσχώρηση στον ισλαμικό φονταμενταλισμό και σπανιότερα στην ισλαμική τρομοκρατία.

Πολιτισμικό χάσμα

Το πολιτισμικό χάσμα που χωρίζει τον μουσουλμανικό κόσμο από τη Δύση και το παρελθόν της ευρωπαϊκής αποικιοκρατίας έχουν δημιουργήσει το υπόβαθρο μίας αντιπαράθεσης. Την τάση ριζοσπαστικοποίησης των απανταχού μουσουλμάνων τα τελευταία 15 χρόνια, όμως, τροφοδότησαν αποφασιστικά οι πρόσφατες στρατιωτικές επεμβάσεις της Δύσης και το αίσθημα  ταπείνωσης που αυτές προκάλεσαν.

Με τις επιθέσεις της, η ισλαμική τρομοκρατία επιδιώκει να προκαλέσει έναν ακήρυχτο πόλεμο πολιτισμών για να υποχρεώσει τον μουσουλμανικό κόσμο να περιχαρακωθεί και να εισέλθει μαζικά σε τροχιά αντιπαράθεσης και σύγκρουσης με τη Δύση. Ταυτοχρόνως, οι πολύνεκρες και κατά κανόνα φανταιζί επιθέσεις των τζιχαντιστών μεγιστοποιούν την πολιτικοψυχολογική επίπτωση στη δυτική κοινή γνώμη.

Λόγω της τεράστιας κάλυψης από τα διεθνή ΜΜΕ, αφήνουν βαθύτερη σφραγίδα. Προκαλούν μεγάλο θόρυβο κι ακόμα μεγαλύτερη ανασφάλεια. Ο Mπιν Λάντεν είχε δηλώσει ότι εφεξής ο Δυτικός Κόσμος δεν θα μπορεί να κοιμάται ήσυχος.

Πράγματι, η διάχυτη αόρατη απειλή μετατρέπει τους ανθρώπους στις δυτικές μεγαλουπόλεις σε έρμαια του φόβου και κατ’ αυτό τον τρόπο αποσταθεροποιεί την καθημερινότητά τους. Με άλλα λόγια, η ισλαμική τρομοκρατία είναι πρωτίστως εργαλείο ψυχολογικού πολέμου.

Ο κατάλογος των τρομοκρατικών επιθέσεων συνεχώς μεγαλώνει και κυρίως η συχνότητα αυξάνει. Όλα, μάλιστα, δείχνουν ότι το φαινόμενο θα ενταθεί το επόμενο διάστημα. Η προοπτική στρατιωτικής ήττας του στο Ιράκ και στη Συρία, μάλιστα, εξωθεί το Ισλαμικό Κράτος σε μία κλιμάκωση των τρομοκρατικών επιθέσεων του στην Ευρώπη, με σκοπό να τονώσει το ηθικό των μαχητών του και να δείξει ότι είναι σε θέση να προκαλεί τραύματα στους “σταυροφόρους”.

Όσο και αν οι κυβερνήσεις δηλώνουν σε κάθε ευκαιρία ότι η ισλαμική τρομοκρατία δεν θα τις κάμψει, η αλήθεια είναι ότι οι συνέπειες στο πολιτικό-κοινωνικό επίπεδο είναι ήδη ορατές δια γυμνού οφθαλμού. Υπό το κράτος του φόβου και της ανασφάλειας, οι ευρωπαϊκές κοινωνίες έχουν την τάση να “κλείνονται” και να αντιμετωπίζουν με επιφύλαξη ακόμα και μουσουλμάνους γείτονές τους.