Όλα γύρω μας αλλάζουν, αλλά η συνταγή για το Κυπριακό μένει η ίδια!

Οι “καταλύτες” που διαχρονικά ανακαλύπτονται στο Κυπριακό, είναι η παρηγοριά στην πολιτική απραξία και στην τάση που υπάρχει να περιμένουν στη Λευκωσία να δουν φως στην άκρη του τούνελ, χωρίς να κάνουν τίποτε. Στην περίπτωση της Κύπρου, όπως έχει αποδειχθεί, οι “καταλύτες” δεν αποδίδουν καθώς δεν μπορούν να λειτουργούν όπως τους… μετεωρίτες.

Χρειάζεται ένας ολοκληρωμένος σχεδιασμός και μια συνολική πολιτική, που θα υποστηρίξει την επένδυση στον καταλύτη. Για να μην σβήσει αδόξως ή να καούμε από αυτόν. Για δύο και πλέον δεκαετίες ο καταλύτης ήταν τα ευρωτουρκικά. Επένδυσαν στο εργαλείο αυτό τόσο οι Αμερικανοί – επί Χόλμπρουκ– όσο και οι Ευρωπαίοι, ενώ διαμορφώθηκε και μια πολιτική στη βάση αυτή από την Αθήνα και τη Λευκωσία. Αναδείχθηκε ως επιλογή που θα λειτουργούσε ως ένα εργαλείο, το οποίο θα επιδρούσε καταλυτικά για τη λύση του Κυπριακού αλλά και των ελληνοτουρκικών.

Πώς λειτούργησαν; Διά της γνωστής διαχρονικής πρακτικής της εξημέρωσης του “θηρίου”, με την προσφορά δώρων. Τα δώρα προσφέρονταν, αλλά βήματα από τουρκικής πλευράς δεν έγιναν. Η τακτική αυτή αποθράσυνε την κατοχική δύναμη. Δεν είχαν και λόγο να πράξουν οτιδήποτε διαφορετικό οι Τούρκοι, από τη στιγμή που αντιλήφθηκαν ότι μπορούν μόνο να παίρνουν, χωρίς να δίνουν.

Άλλωστε για τους Ευρωπαίους, αλλά και τους Αμερικανούς, το ζητούμενο από μια τέτοια προσέγγιση δεν ήταν μόνο το Κυπριακό και τα ελληνοτουρκικά, αλλά τα ευρύτερα συμφέροντα. Η πολιτική αυτή, εκ του αποτελέσματος κρίνοντας, δεν απέδωσε. Ήταν μηδενικής απόδοσης για την ελληνική πλευρά ενώ η Τουρκία κέρδιζε έδαφος και είχε οφέλη. Κι όταν φάνηκε πως η ενταξιακή πορεία της Τουρκίας δεν μπορεί να προχωρήσει, χάθηκε και ο καταλύτης. Κι αυτό δεν προέκυψε τα τελευταία χρόνια.

Ήταν πρόδηλο από καιρό. Και δεν ήταν μόνο της τουρκικής θεώρησης για μια αλά καρτ ενταξιακή, αλλά και της γεωστρατηγικής στροφής της Άγκυρας, που θέλει να καταστεί περιφερειακή δύναμη. Όλα αυτά δεν λαμβάνονταν και δεν λαμβάνονται υπόψη από τη Λευκωσία. Σχεδιασμός αναθεώρησης πολιτικής δεν υπήρξε, κι αυτό γιατί διαπιστώνεται διαχρονικά μια ατολμία. Επιλέγονται γνωστές αδιέξοδες συνταγές, που έχουν αποδειχθεί και ζημιογόνες, καθώς εδραιώνουν τα κατοχικά δεδομένα. Δεν υπάρχει αποφασιστικότητα και διάθεση για ανατροπές.

Κυπριακό και φυσικό αέριο

Και μετά τα ευρωτουρκικά τι θα γίνει, θα αναζητηθεί ένας νέος καταλύτης; Μεταφέρθηκαν όλες οι ελπίδες στο φυσικό αέριο. Και πώς θα αξιοποιηθεί για να αποτελέσει καταλύτη; Κάποιοι έσπευσαν διά της γνωστής συνταγής να προσφέρουν δέλεαρ στην κατοχική δύναμη. Και να πάρει δώρα, θα συνεργασθεί ή θα τα θέλει όλα, όπως συνήθως πράττει και εκβιάζει μέχρι να τα αποσπάσει;

Η μέχρι τώρα τακτική της Άγκυρας είναι πως θα επιβάλει τη συμμετοχή της και θα έχει μερίδιο, πρωτίστως τον έλεγχο. Άλλωστε, υπάρχουν και εντός Κύπρου εκείνοι που όχι μόνο το πιστεύουν αλλά το διαλαλούν, πως εάν δεν δοθούν τα δώρα, αέριο δεν βγαίνει. Δηλαδή, εάν δεν δώσει έγκριση η Άγκυρα δεν μπορεί να προχωρήσει το ενεργειακό πρόγραμμα. Πλήρης εκχώρηση κυριαρχίας.

Βέβαια πέραν από αυτά, δεν πρέπει να υποβαθμίζεται το γεγονός ότι αναζητούνται ήδη άλλες μορφές ενέργειας και επί τούτου υπάρχει σχεδιασμός από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Οπότε κι αυτός είναι ένας ακόμη λόγος, που ο καταλύτης… θα σβήσει. Είναι προφανές πως η ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ. ήταν η μεγαλύτερη επιτυχία της χώρας από το 1960 και εντεύθεν. Πώς, όμως, επηρέασε το Κυπριακό και το περιεχόμενο των συζητήσεων;

Εγκλωβισμός σε δικοινοτικό πλαίσιο

Ό,τι συζητείτο πριν την ένταξη συνεχίζει να κουβεντιάζεται και μετά. Και στην περίπτωση αυτή ίσχυσε αυτό που έχει πει ο Γενικός Γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών, μετά την άτυπη Πενταμερή Διάσκεψη της Γενεύης, του περασμένου Απριλίου, ότι δηλαδή μπορεί να τετραγωνιστεί ο κύκλος όντας η Κύπρος μέλος της ΕΕ. Και τούτο γίνεται για να ικανοποιηθούν οι μονίμως εκτός πλαισίου τουρκικές επεκτατικές επιδιώξεις.

Σιγά-σιγά, οι “καταλύτες” τελειώνουν. Όπως και η επιμονή σε μια πεπατημένη, αδιέξοδη και ζημιογόνα πολιτική. Οι διάφοροι αυτοαποκαλούμενοι μεσολαβητές βρίσκουν νέες ορολογίες, που γυροφέρνουν γύρω από εκείνο που μπορεί να αποδεχθεί η Τουρκία. Μπορούν δε να το βαπτίσουν ό,τι να ‘ναι.

Οι “καταλύτες” σιγά-σιγά τελειώνουν όπως και η εφευρετικότητα όσων τους ανακαλύπτουν. Κι αυτό όχι γιατί το Κυπριακό δεν μπορεί να λυθεί, αλλά επειδή συζητείται σε μια λανθασμένη βάση. Το έχουν εγκλωβίσει σε ένα δικοινοτικό πλαίσιο, αφήνοντας τη διεθνή διάσταση εκτός της μεγάλης εικόνας (η διεθνής διάσταση τέθηκε για πρώτη φορά ολοκληρωμένα από Κοτζιά το 2015).

Το έχουν εγκλωβίσει σε συζητήσεις ενός πλαισίου, που βρίσκεται στις ράγες, που οδηγούν στην ικανοποίηση των τουρκικών επεκτατικών επιδιώξεων. Όταν όλη η “φιλοσοφία” τους στηρίζεται πως για να “λυθεί” το Κυπριακό πρέπει να ικανοποιηθεί η Τουρκία, να στηρίζεται στα αποτελέσματα της εισβολής και κατοχής, τότε έχουν εγκλωβίσει το μέλλον της χώρας στις ορέξεις της Άγκυρας.