Κυπριακό: Τα πρακτικά, οι σχολές σκέψεις και το κυνήγι μαγισσών

Η επόμενη ημέρα των αποκαλύψεων του “Φιλελεύθερου” για τα απόρρητα πρακτικά των Ηνωμένων Εθνών της Διάσκεψης στο Κραν Μοντάνα, βρίσκει το πολιτικό σύστημα και σε κάποιο βαθμό και την κοινωνία, να συνεχίζει τις συζητήσεις, στη δημόσια σφαίρα. Το τοπίο έχει ξεκαθαρίσει με τη δημοσίευση ολόκληρου του κειμένου των πρακτικών και είναι σαφές πως η κατάρρευση της Διάσκεψης οφείλεται στην τουρκική στάση και συμπεριφορά.

Οπότε οι συζητήσεις είναι μεταξύ αυτών που βλέπουν την πραγματικότητα, που αναδείχθηκε μέσα από τα έγγραφα του διεθνούς οργανισμού και εκείνων που επιμένουν σε μια αδιέξοδη επιμονή να επιδίδονται σε ένα κυνήγι μαγισσών. Να επιμένουν στην αυτό-επιβεβαίωση τους, αν και τους λείπουν πολλά κομμάτια του πάζλ, τα οποία δεν πρόκειται να τα βρουν γιατί δεν ανήκουν στο δικό τους αφήγημα. Από τις συζητήσεις που προκλήθηκαν από τις αποκαλύψεις του Μιχάλη Ιγνατίου, παρακολουθήσαμε αντιδράσεις παγιωμένων αντιλήψεων.

Πρώτον, επιβεβαιώθηκε η μόνιμη αντιπαράθεση των γνωστών σχολών σκέψης στο Κυπριακό. Ένας διαχρονικός διαχωρισμός, που παραπέμπει σε πολιτικές προσεγγίσεις που διαμορφώθηκαν και αναπτύχθηκαν από το 1974 και εντεύθεν. Αντιλήψεις που είχαν τη θέση τους και πριν το 1974, με διαφορετικές ρητορικές και ατζέντες.

Δεύτερον, επιβεβαιώθηκε η κόντρα εντός του ενός στρατοπέδου, που είχε στο παρελθόν αρχηγό τον πρόεδρο Αναστασιάδη, αλλά τώρα “διασπάσθηκε”. Από μια μερίδα κατηγορείται ο πρόεδρος ως… απορριπτικός και πως πέταξε τις “ευκαιρίες” για να επανεκλεγεί πρόεδρος. Και ο πρόεδρος αντιδρά κάποιες φορές με χαρακτηρισμούς, όπως την περασμένη Κυριακή.

Έκανε λόγο για «μυθοπλάστες ή παραφράστες των εγγράφων που διαβάζουν και προσποιούνται ότι δεν κατανοούν», λέγοντας ότι «είναι θέμα δικό τους». Το θέμα αφορά τα εσωτερικά μιας σχολής σκέψης. Αλλά και τα ενδότερα αυτής, καθώς στη μάχη χαρακωμάτων είναι πρώην σύμβουλοι, συνεργάτες του προέδρου. Πρώην προνομιούχοι και ευνοούμενοι του. Έχει σημασία να αξιολογείται μια αντίδραση, που βαπτίζεται πολιτική. Γιατί οι διαφορές δεν εντοπίζονταν όταν τα προνόμια συνεχίζονταν.

Η στάση του ΑΚΕΛ

Τρίτο, ο ένας πυλώνας αυτού του στρατοπέδου, που δεν ταυτιζόταν για ευνόητους λόγους με τον Αναστασιάδη και τον ΔΗΣΥ, η ηγεσία του ΑΚΕΛ, τοποθετείται στα τεκταινόμενα ως να είναι αλλού. Δημοσιοποιούνται τα πρακτικά του δείπνου, που επιβεβαιώνουν ότι ήταν ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών, Μεβλούτ Τσαβούσογλου, που τίναξε στον αέρα τη Διάσκεψη στο Κραν Μοντάνα, επειδή επέμεινε σε παραμονή στρατευμάτων και σε εγγυήσεις.

Και ποιο είναι το σχόλιο του ΑΚΕΛ; Για την έκθεση του Γενικού Γραμματέα που αναφέρεται σε ευθύνες και των δυο πλευρών. Και για τα πρακτικά; Καμία αναφορά. Στο κόμμα ξεχνούν φαίνεται τι έλεγαν μετά το Κραν Μοντάνα. Στην ανακοίνωση του κόμματος της 12ης Ιουλίου 2017. «Κυρίως η εμμονή της Τουρκίας σε απαράδεκτες θέσεις δεν επέτρεψε να έχουμε την προσδοκούμενη πρόοδο», σημειωνόταν μεταξύ άλλων στην ανακοίνωση που δημοσιεύθηκε τότε. Αυτές οι εμμονές είναι και αδιέξοδες και εκθέτουν.

Οι ευθύνες του προέδρου Αναστασιάδη οφείλονται στο γεγονός ότι δεν επέμεινε όπως υπάρξει προετοιμασία πριν να συγκληθεί η Διάσκεψη. Άφησε τον Άιντε να κάνει παιχνίδι γνωρίζοντας το αποτέλεσμα. Ελέγχεται, επίσης, για το γεγονός ότι κατέθεσε προτάσεις για τις εσωτερικές πτυχές, οι οποίες συνιστούν σοβαρές υποχωρήσεις για την ελληνική πλευρά. Και όχι μόνο αυτό. Αυτές οι προτάσεις, εάν εντάσσονταν σε μια συνολική συμφωνία, θα δημιουργούσαν ένα στρεβλωτικό μη λειτουργικό σύστημα.

Το θέμα των δυο κρατών

Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας ελέγχεται και για τα όσα είπε στον Τσαβούσογλου για δυο κράτη. Και επειδή πολλά έχουν αναφερθεί επί τούτου οφείλουμε να υπενθυμίσουμε πως πρώτα στο “Φιλελεύθερο” έγινε αναφορά για τα… ανοίγματα αυτά του κ. Αναστασιάδη. Και τότε και σήμερα πρέπει να τονιστεί πως το αδιέξοδο δεν “σπάζει” με κινήσεις που επιδεινώνουν την κατάσταση, με μια χειρότερη εκδοχή.

Όπως είναι το θέμα των δυο κρατών. Ούτε, βέβαια, διέξοδο προσφέρεται με τις συζητήσεις που διεξάγονται μέσα από μακρόσυρτες καταδικασμένες σε αποτυχία πρωτοβουλίες. Κυρίως, γιατί βαθμηδόν οι συζητήσεις αυτές, υπό διάφορους μανδύες και ονοματολογίες, οδηγούν σε ένα συγκαλυμμένο μοντέλο διαχωρισμού, που θα είναι συνομοσπονδιακό. Η επόμενη ημέρα περνά μέσα από την αποθυματοποίηση αφηγημάτων. Μόνο έτσι μπορεί να προχωρήσουμε μπροστά, απαλλαγμένοι από τα βαρίδια των υποχωρήσεων, τη διαιώνιση μύθων και τις εμμονές σε αδιέξοδες φόρμουλες διαχωρισμού.