Ποιος ήταν ο Ινδός σαμποτέρ στον Γοργοπόταμο

Πολλά έχουν γραφεί για την επιχείρηση “Χάρλινγκ”, την αποστολή στην Ελλάδα μιας ομάδας σαμποτέρ της Βρετανικής Κοινοπολιτείας που είχε σκοπό την διακοπή των σιδηροδρομικών επικοινωνιών μέσω των οποίων ανεφοδιαζόταν ο Ρόμελ στην Αφρική, συνεργαζόμενη με ελληνικές αντιστασιακές ομάδες. Όλα αυτά είναι γνωστά και περιβάλλονται από την αίγλη της ανατίναξης της γέφυρας του Γοργοπόταμου σαν σήμερα 25 Νοεμβρίου 1942, ακριβώς πριν 79 χρόνια.

Ελάχιστα, όμως, γνωστό είναι ότι ανάμεσα στην ομάδα που έπεσε με αλεξίπτωτο στην Ελλάδα ήταν και ο ανθυπολοχαγός Inderjit Singh Gill, ένας ινδο-σκωτικής καταγωγής μηχανικός που όταν ξέσπασε ο πόλεμος παράτησε το πανεπιστήμιο για να καταταγεί  και ο οποίος μαζί με τον Τομ Μπαρνς συμμετείχαν στην ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου. Αργότερα σταδιοδρόμησε στον Ινδικό Στρατό, όπου και υπήρξε καταλυτικός παράγοντας στην ινδική νίκη κατά του Πακιστάν το 1971.

Ο αντιστράτηγος Inderjit Singh Gill γεννήθηκε στις 16 Ιανουαρίου 1922, στο Ηνωμένο Βασίλειο όπου ο πατέρας του, Δρ. G. S Gill, είχε βρεθεί για σπουδές στην ιατρική. Εκεί παντρεύτηκε την σκωτικής καταγωγής Rena Lister. Ο Δρ Gill επέστρεψε στην Ινδία και εντάχθηκε στην Ινδική Στρατιωτική Υπηρεσία (IMS). Η IMS καταργήθηκε το 1930 και έγινε επιθεωρητής φυλακών, μια θέση που έπρεπε τότε να στελεχωθεί από γιατρό.

Ο Inder ολοκλήρωσε το σχολείο στο Chennai με καλή βαθμολογία και εισήχθη στη σχολή μηχανικών στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου, το 1939. Στις 29 Ιανουαρίου 1941 παράτησε τις σπουδές και κατετάγη στο θρυλικό σκωτσέζικο σύνταγμα Black Watch Regiment στις 29 Ιανουαρίου 1941. Με βάση τις σπουδές του μετατάχθηκε στο Μηχανικό και του αποδόθηκε ο βαθμός του ανθυπολοχαγού στις 5 Απριλίου 1942. Τοποθετήθηκε στον λόχο 274 Field Company που έπλευσε για την Αίγυπτο στις 15 Ιουνίου 1942.

Η γέφυρα του Γοργοπόταμου

Ο Ντένις Χάμσον στο βιβλίο του “Με τους Έλληνες στον Γοργοπόταμο” (We Fell Among Greeks) λέει για τον Inder: «Ο Inder ο μηχανικός ήταν ο Βενιαμίν της ομάδας. Νομίζω δεν είχε πατήσει τα εικοσιένα εκείνες τις μέρες. Ο Ινδός πατέρας του και η Σκωτσέζα μητέρα του είχαν γεννήσει ένα περίεργο πλάσμα. Η ντροπαλότητά του ήταν προφανώς αποτέλεσμα αυτού του κράματος και του νεαρού της ηλικίας του, αλλά ποτέ δεν τον είδα να ντρέπεται να πει αυτό που σκεφτόταν και την ώρα της δράσης ήταν πάντα ψύχραιμος και ποτέ εκνευρισμένος».

Η ομάδα χωρίστηκε σε τρεις υποομάδες για επιβίβαση σε αντίστοιχα αεροσκάφη. Ο Inder, σύμφωνα με τον Χάμσον ήταν στο αεροπλάνο “3” μαζί με τον Θέμη Μαρίνο, τον μόνο Έλληνα της ομάδας. Τα αεροσκάφη “1” και “2” πραγματοποίησαν επιτυχώς την ρίψη των σαμποτέρ στα βουνά της Ρούμελης. Το αεροσκάφος “3” δεν μπόρεσε να πραγματοποιήσει την ρίψη και επανέλαβε επιτυχώς την αποστολή τρεις εβδομάδες αργότερα, μετά από τρεις ακόμη αποτυχίες. Η υπο-ομάδα έπεσε σχεδόν στη μέση του Καρπενησίου, εν μέσω αντιαεροπορικών πυρών και πυρών όλμων και πυροβολισμών μετά την προσγείωση τους, κατά την οποία απώλεσαν τα περισσότερα αντικείμενα τους, αλλά και τους χάρτες τους.

Ο Μαρίνος, ο Gill και οι άλλοι διέφυγαν με την βοήθεια κατοίκων και σύντομα έπεσαν πάνω σε αντάρτες του Άρη Βελουχιώτη, τον οποίο μάταια προσπαθούσαν να βρουν οι υπόλοιποι. Πείθοντας τον επιφυλακτικότατο Βελουχιώτη ξεκίνησαν μαζί του και με 80 αντάρτες του ΕΛΑΣ να βρουν τους άλλους, όπερ και εγένετο. Ο Inder έτυχε θερμής υποδοχής στον καταυλισμό των Βρετανών καθώς ήταν ο μόνος, εκτός από τον Μπαρνς, που μπορούσε να πυροδοτήσει τα εκρηκτικά. Έτσι ο Inder με τον Μπαρνς κατέστρεψαν την γέφυρα του Γοργοποτάμου.

Μετά τον Γοργοπόταμο

Μετά την επιχείρηση στον Γοργοπόταμο και την άφιξη περισσοτέρων στελεχών της SOE (Special Operations Executive – Επιχειρήσεις Ειδικών Αποστολών) από την Μέση Ανατολή, οι Σύμμαχοι αποφάσισαν την διεξαγωγή επιχείρησης παραπλάνησης του Άξονα, με την δημιουργία της εντύπωσης επικείμενης εισβολής στην Ελλάδα, αντί της Σικελίας. Προς τούτο ζητήθηκε από τους Βρετανούς στην Ελλάδα και τις συνεργαζόμενες με αυτούς ανταρτικές δυνάμεις να προβούν σε σειρά ενεργειών και επιχειρήσεων για να δοθεί η εντύπωση αυτή.

Στο πλαίσιο της Επιχείρησης “Ζώα” (Animals) δραστηριοποιήθηκε και ο Gill και για την δράση αυτή του απονεμήθηκε ο Στρατιωτικός Σταυρός, όπως αναφέρθηκε στην εφημερίδα London Gazzette στις 3 Φεβρουαρίου 1944 ως υπολοχαγός (εκτελών χρέη λοχαγού). Η παραπομπή της παρασημοφορίας (η οποία δεν δημοσιοποιήθηκε) έγραφε: «Ο λοχαγός Gill προχώρησε, ντυμένος πολιτικά, με τον ταγματάρχη Barker, σε μια αναγνώριση της σιδηροδρομικής γραμμής στο νότιο άκρο του Θεσσαλικού κάμπου μεταξύ 14 και 18 Ιουνίου.

»Αυτή η αναγνώριση απαιτούσε ένα νυχτερινό ταξίδι διαμέσου του κάμπου με άλογο και η παρουσία εχθρικών περιπόλων κατέστησε αναγκαία την πολιτική περιβολή κατά την αναγνώριση. Τέσσερις μέρες αργότερα επέστρεψε με εκρηκτικά και έναν αντάρτη βοηθό και κατέστρεψε με επιτυχία μια γέφυρα στα νότια της [αρχαίας] Πρόαιρνας [κοντά στα Φάρσαλα]. Κατά τη διάρκεια της αναγνώρισης και κατά τη διάρκεια της επιχείρησης επέδειξε τη μεγαλύτερη ψυχραιμία και θάρρος και πλήρη άγνοια για τον προσωπικό κίνδυνο.

»Λόγω της γειτνίασης των γερμανικών περιπολιών στο σιδηρόδρομο, ήταν ανά πάσα στιγμή σε σοβαρό κίνδυνο να ανακαλυφθεί. Η επιτυχής επίτευξη αυτής της επιχείρησης οφείλεται εξ ολοκλήρου στην προσωπική του τόλμη. Τους τελευταίους τρεις μήνες το έργο του λοχαγού Gill ήταν πολύ υψηλό. Έχει εργαστεί με συνέπεια χωρίς φειδώ και η δουλειά του αποτέλεσε έμπνευση για τους αντάρτες που ευρίσκοντο μαζί του» (TNA WO 373/46, 20 Σεπτεμβρίου 1943). Μια σημείωση στο κάτω μέρος έλεγε: «Εάν εγκριθεί αυτή η επιβράβευση, ζητείται να μην δημοσιοποιηθούν ή κοινοποιηθούν λεπτομέρειες στον Τύπο».

Ο Inder αναχώρησε από την Ελλάδα τον Δεκέμβριο του 1943. Έφτασε στην Ιταλία από την Αίγυπτο στις 19 Μαρτίου 1944 και έγινε μέλος της 42ης Field Company. Τραυματίστηκε σοβαρά στις 2 Ιουλίου και απολύθηκε από το νοσοκομείο στις 25 Σεπτεμβρίου. Μέχρι και τον θάνατο του έφερε θραύσματα στο σώμα του. Χρόνια αργότερα, όταν ήταν ανώτατος πλέον, σε ταξίδι στις ΗΠΑ το Προσωπικό Ασφαλείας του αεροδρομίου στις ΗΠΑ ανησύχησε από το ηχητικό σήμα, καθώς διέσχισε την πύλη ασφαλείας. Η σύζυγός του αναγκάστηκε να τους πει ότι έφερε θραύσματα στο σώμα του. Έμειναν σε θέση προσοχής όταν διάβασαν το διαβατήριο και είδαν ότι ήταν εν υπηρεσία στρατηγός στην Ινδία.

Μετά τον Πόλεμο

Ο πόλεμος έληξε τον Μάιο του 1945. Ο Inder εγκατέλειψε τον Βρετανικό Στρατό, αφού τελείωσε ο πόλεμος και εντάχθηκε στον Ινδικό Στρατό τον Ιανουάριο του 1948. Ο Gill παρακολούθησε τη Σχολή Επιτελικών Υπηρεσιών (Staff Services Staff College) το 1954. Το 1955, ανέλαβε τη διοίκηση του 1ου τάγματος του 1ου συντάγματος αλεξίπτωτων (1 Para), και προήχθη σε ταγματάρχης στις 5 Ιανουαρίου 1956.

Μετά από θέσεις σε επίπεδο Ταξιαρχίας και Μεραρχίας, ο Gill διορίστηκε Διευθυντής Στρατιωτικής Κατάρτισης (DMT). Ήταν ο αξιωματικός διευθυντής Στρατιωτικών Επιχειρήσεων (DMO) κατά τη διάρκεια του Ινδο-Πακιστανικού Πολέμου του 1971. Του απονεμήθηκε το μετάλλιο Param Vishisht Seva ως υποστράτηγος το 1967 και το παράσημο Padma Bhushan το 1972 για το ρόλο του ως αξιωματικού Διευθυντή Στρατιωτικών Επιχειρήσεων στον πόλεμο του 1971.

Μετά τον πόλεμο, ο Gill προήχθη σε αντιστράτηγο την 1η Απριλίου 1974. Διοίκησε ένα Σώμα στο ανατολικό θέατρο. Μετά την προαγωγή του σε Διοικητή Στρατιάς, διετέλεσε Γενικός Διευθυντής και Διοικητής Δυτικής Διοίκησης και αποστρατεύθηκε την 1η Ιουνίου 1979. Παντρεύτηκε στις 29 Σεπτεμβρίου 1949 με τη Manmohini Kalsy, κόρη του Rai Saheb L R Kalsy.

Μετά τη συνταξιοδότησή του, ο Gill επέλεξε να διαμείνει στο Chennai, όπου ήταν διαχειριστής διαφόρων ιδρυμάτων που είχε ιδρύσει ο πατέρας του. Πέθανε στις 30 Μαΐου 2001. Για τον βίο του ο S. Muthiah έγραψε το βιβλίο “Γεννημένος να τολμά” (“Born to dare – The life of Lt. Gen. Inderjit Singh Gill”, PVSM, MC).