Καταστροφικές επιπτώσεις στα τουρκικά εξοπλιστικά από τη “βουτιά” της λίρας

Το δρόμο της πτωχευμένης Turk Telecom φαίνεται να ακολουθούν τα εξοπλιστικά προγράμματα της Τουρκίας αφού η ραγδαία υποτίμηση της τουρκικής λίρας τους τελευταίους δύο μήνες, έχει αυξήσει δραματικά το κόστος των προγραμμάτων αυτών τουλάχιστον για αυτά που η Τουρκία πρέπει να πληρώσει σε συνάλλαγμα.

Πιο αναλυτικά έχοντας αντλήσει τα συμπεράσματα από την εφαρμογή του αμερικανικού εμπάργκο όπλων την περίοδο 1975-1978 οι τουρκικές κυβερνήσεις της δεκαετίας του 1980 ξεκίνησαν ένα φιλόδοξο πρόγραμμα να επιτύχουν μια όσο το δυνατό μεγαλύτερη αυτονομία στον τομέα των εξοπλισμών. Με την ίδρυση του Υφυπουργείου Αμυντικής Βιομηχανίας το 1985 οι Τούρκοι έβαλαν στόχο να επιτύχουν σταδιακά την πλήρη σχεδόν αυτονομία τους στους εξοπλισμούς ώστε να μην ξαναβιώσουν τις καταστροφικές συνέπειες του αμερικανικού εμπάργκο όπλων.

Αν και σήμερα η τουρκική αμυντική βιομηχανία έχει επιτύχει την κάλυψη του 60% των αναγκών των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων (για την Ιστορία, η ελληνική αμυντική βιομηχανία καλύπτει μόλις το 9% των εξοπλιστικών αναγκών των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων) δεν φαίνεται ότι μπορεί να αποφύγει τις συνέπειες που θα επιφέρει η κατάρρευσης της τουρκικής λίρας στην εξέλιξη των εγχώριων εξοπλιστικών προγραμμάτων..

Και πως άλλωστε να μην συμβαίνει αυτό, όταν στις 21 Αυγούστου του 2017 η ισοτιμία Δολαρίου Τουρκικής Λίρας ήταν 1:3,50 στις 21 Αυγούστου του 2018 ένα χρόνο μετά δηλ ήταν 1:6,1 και σήμερα 31 Αυγούστου του 2018 είναι 1:6,68. Δηλαδή, μέσα σε ένα χρόνο η Τουρκική Λίρα υποτιμήθηκε σχεδόν κατά 100%. Από την άλλη πλευρά η ισοτιμία Ευρώ και Τουρκικής Λίρας στις 21 Αυγούστου 2017 ήταν 1:4,12 στις 21 Αυγούστου του 2018 ήταν 1:7,03 και σήμερα 31 Αυγούστου 2018 είναι 1:7,78.

Η απάντηση είναι απλή

Όμως πως γίνεται το τουρκικό κράτος να έχει επενδύσει δεκάδες δισεκατομμύρια στην απόκτηση νέων τεχνολογιών και στην ανάπτυξη και κατασκευή εκατοντάδων νέων οπλικών συστημάτων από την εγχώρια βιομηχανία και να κινδυνεύει σήμερα να δει όλη αυτή την προσπάθεια να καταρρέει. Η απάντηση είναι απλή. Η Τουρκία ως μέλος του ΝΑΤΟ προσπάθησε τα τελευταία 40 χρόνια να αποκτήσει από τη Δύση στρατιωτική τεχνολογία μέσα από συμπαραγωγές συνεργασίες και συμμετοχές σε αναπτυξιακά προγράμματα στη βάση των τεράστιων εξοπλιστικών προγραμμάτων των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων. Αυτό σήμαινε ότι οι Τούρκοι είτε αγόραζαν την δυτική τεχνολογία, είτε την αντίγραφαν.

Όμως και οι δυτικοί κατασκευαστές από την πλευρά τους δεν έδιναν πλήρη πρόσβαση σε όλες τις τεχνολογίες που οι Τούρκοι επιθυμούσαν. Έτσι τα περισσότερα τουρκικής σχεδίασης και κατασκευής οπλικά συστήματα, αποτελούν το αποτέλεσμα συνεργασίας δυτικών εταιρειών με τουρκικές, οι οποίες «τουρκοποιούσαν» τα δυτικά οπλικά συστήματα μέχρι ένα σημείο, όσο τους επέτρεπαν οι δυτικές αμυντικές βιομηχανίες.

Το τελικό αποτέλεσμα, ήταν ένα “τουρκοποιημένο” δυτικό οπλικό σύστημα, το οποίο όμως είχε πάντα ένα ευάλωτο σημείο, είτε αυτό ήταν ο κινητήρας, το σύστημα μετάδοσης, το αδρανειακό σύστημα ναυτιλίας ρουκετών και πυραύλων, ηλεκτρο-οπτικά συστήματα, κάποια υποσυστήματα που οι Τούρκοι δεν κατασκεύαζαν, με συνέπεια η τουρκική αμυντική βιομηχανία να είναι υποχρεωμένοι να τα εισάγει για να τα ολοκληρώσει στα οπλικά συστήματα που κατασκεύαζε.

Παραγωγή F-35

Εκτός από την παραπάνω περίπτωση, η τουρκική αμυντική βιομηχανία έχει αυτή την περίοδο σε εξέλιξη πολλά εξοπλιστικά προγράμματα, τα οποία υλοποιεί σε συνεργασία με ξένες αμυντικές βιομηχανίες της οποίες το τουρκικό κράτος πληρώνει σε σκληρό συνάλλαγμα όπως,

• Η ναυπήγηση του νέου ελαφρού αεροπλανοφόρου TCG Anadolu (L-408) αξίας περίπου 1 δις δολαρίων, κατόπιν άδειας από την ισπανική εταιρεία Navantia,

• Η αγορά των 100 F-35Α αξίας 8,4 δις δολαρίων,

• Η συμπαραγωγή 109 αμερικανικών ελικοπτέρων Τ-70 αξίας 3,5 δις δολαρίων,

• Η ναυπήγηση των τεσσάρων φρεγατών κλάσης Istanbul πολλά υποσυστήματα των οποίων είναι εισαγόμενα όπως οι κινητήρες και το σύστημα μετάδοσης κίνησης, οι αντιαεροπορικοί πύραυλοι, το κύριο πυροβόλο OtoMelara Super Rapid κλπ καθώς

• Το τεράστιο πρόγραμμα ναυπήγηση έξι γερμανικών υποβρυχίων Type 214TN κλάσης Reis εκτιμώμενης αξίας 3,5 δις ευρώ χωρίς να υπολογίζονται οι δαπάνες για τα τουρκικά υποσυστήματα που θα ενσωματωθούν στα υποβρύχια.

Διαβάστε τη συνέχεια στο Defencepoint.gr