Όταν το 1975 οι Βρετανοί σκότωσαν τον μαθητή Πανίκο Δημητρίου

Με νωπά τα γεγονότα της εισβολής, της κατοχής, με τους πρόσφυγες να βρίσκονται ακόμη σε αντίσκηνα, τις μαυροφορεμένες μάνες να αναζητούν τα παιδιά τους, οι Έλληνες Κύπριοι έβγαιναν στους δρόμους σε μαζικές διαδηλώσεις. Σε εκείνη τη μαχητική διαδήλωση των μαθητών στη βάση του Ακρωτηρίου, 17 Ιανουαρίου 1975, το τεθωρακισμένο παρέσυρε, κτύπησε και σκότωσε τον 17χρονο μαθητή του Λανιτείου, Πανίκο Δημητρίου, πρόσφυγα από την Αμμόχωστο.

Εκείνες τις ημέρες οι διαδηλώσεις στις βρετανικές βάσεις ήταν καθημερινές ως αντίδραση στην απόφαση των Βρετανών να στήσουν αερογέφυρα για να μεταφερθούν στην τουρκική ενδοχώρα (και από εκεί στα κατεχόμενα) οι Τουρκοκύπριοι που παρέμεναν στις ελεύθερες περιοχές. Υπολογίζονταν 12.000 και ένας μεγάλος αριθμός είχαν μετακινηθεί για… προστασία στις βάσεις.

Εκείνο το πρωινό, οι μαθητές είχαν συγκεντρωθεί στην πλατεία Γρηγόρη Αυξεντίου στη Λεμεσό. Μαζική η παρουσία αλλά και μαχητική. Οι πυρήνες με τους τηλεβόες έδιναν το σύνθημα και κάποια στιγμή η απόφαση λήφθηκε διά βοής. Όλοι στη βάση του Ακρωτηρίου. «Ο λαός απαιτεί, το Ακρωτήρι να καεί», φώναζαν οι μαθητές. Η μεταφορά έγινε με λεωφορεία, φορτηγά, ημιφορτηγά και μόνα όπλα, εκτός από το πάθος και την αποφασιστικότητα, οι μαθητές είχαν ξύλα. Πέτρες βρέθηκαν επί τόπου όταν η “πομπή” από τη Λεμεσό έφθασε στο Ακρωτήρι.

Πανίκος Δημητρίου, ένας μαθητής νεκρός

Απέναντι στη μαζική παρουσία των νέων, οι Βρετανοί παρέταξαν το στρατό τους, αλλά και τεθωρακισμένα. Οι οδηγοί των τεθωρακισμένων φαινόντουσαν βυθισμένοι στις θέσεις τους. Κάποιοι είχαν κλείσει το μπροστινό μέρος και έβλεπαν από μια στενή λωρίδα. Στο χώρο υπήρχε ένταση. Μύριζε μπαρούτι. Οι μαθητές άρχισαν να ρίχνουν πέτρες στα τεθωρακισμένα και όσοι πλησίαζαν τα κτυπούσαν με ξύλα. Μια εικόνα, που δεν μπορεί κανείς να ξεχάσει ήταν η φωνή, που αμέσως έσμιξε με περισσότερες, που έμοιαζαν με κραυγές: «Τον κτύπησαν, τον κτύπησαν».

Η μνήμη επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο. Το μουγκρητό από το τεθωρακισμένο ακούστηκε ως τον τροπαιοφόρο νικητή, που κατάφερε να νικήσει τον “εχθρό”. Φάνηκε το άρμα να κάνει μουγκρίζοντας και όπισθεν ξανακτυπώντας τον Πανίκο Δημητρίου. Το κακό νέο διαδόθηκε αστραπιαία. Βροχή οι πέτρες κατά των Βρετανών στρατιωτών, ένα πεδίο μάχης εξελίχθηκε στην περιοχή.

Ποιος ήταν ο Πανίκος; Πώς βρέθηκε εκεί; Ο Πανίκος Δημητρίου, μαθητής του Λανιτείου από τον Άγιο Μέμνονα Αμμοχώστου, ήταν ο νέος ο οποίος έχασε τη ζωή του. Ένας ακόμη μαθητής νεκρός. Η οικογένεια του στην προσφυγιά, κουβαλούσε τις εμπειρίες του πολέμου. Έφυγε από την πόλη και προσφυγοποιήθηκε στη Λεμεσό. Ένα χρόνο μετά έχανε το παιδί τους. Είναι η ιστορία, η μοίρα αυτού του νησιού, αυτού του τόπου. Γεμάτη ανηφοριές και νεκρούς. Μαχητικές διαδηλώσεις και αγώνες. Σήμερα, βέβαια, όλα αυτά είναι ξεχασμένα και ξεπερασμένα καθώς θριαμβεύει το χρήμα και η δόξα…