Με εργαλείο τον Πολάκη ξαναστήνουν αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο

Μετά την Άννα Διαμαντοπούλου –με την όποια απήχηση στον χώρο των εκσυγχρονιστών– και ο Βαγγέλης Βενιζέλος εγκαταλείπει τον Κυριάκο Μητσοτάκη, δίνοντας ψήφο εμπιστοσύνης στο Νίκο Ανδρουλάκη. Η αφορμή για την ρήξη (μένει να φανεί αν θα είναι οριστική), στις σχέσεις του κ. Βενιζέλου με τον πρωθυπουργό δόθηκε την Κυριακή. Αιτία η αναφορά του πρωθυπουργού για τους πολιτικούς της υπόθεσης Novartis, οι δικογραφίες των οποίων αρχειοθετήθηκαν.

Υπενθυμίζουμε ότι ανέφερε μόνο τα στελέχη του δικού του κόμματος, τους δύο πρώην πρωθυπουργούς και τέσσερις υπουργούς. Δεν ανέφερε τα πρόσωπα που προέρχονται από το ΠΑΣΟΚ, τους κ. Βενιζέλο, Ανδρέα Λοβέρδο, όπως και τον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας Γιάννη Στουρνάρα. Ο κ. Βενιζέλος δεν έκρυψε την δυσαρέσκειά του. Παρενέβη αμέσως και εν ολίγοις κατηγόρησε τον Κυριάκο Μητσοτάκη για θεσμικό ατόπημα. Άλλωστε ο ίδιος είχε υπάρξει αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου και ο κ. Λοβέρδος ήταν υπουργός στην ίδια κυβέρνηση, όπως και ο κ. Στουρνάρας.

Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος επέμεινε στην ίδια γραμμή, δείχνοντας ότι δεν επρόκειτο για αστοχία ή τυχαία παράλειψη. Εξήγησε ότι ο κ. Μητσοτάκης αναφέρθηκε στους πολιτικούς του δικού του κόμματος. Προφανώς, το έπραξε επιχειρώντας να φέρει τον κ. Βενιζέλο απέναντι στον κ. Ανδρουλάκη. Την γραμμή κλιμάκωσε  ο Άδωνις Γεωργιάδης που grosso modo είπε ότι είναι υποχρέωση του κ. Ανδρουλάκη να καλύψει τους πολιτικούς του ΠΑΣΟΚ και ρώτησε: «Πού είναι ο κ. Ανδρουλάκης; Ούτε μία δήλωση».

Σύγκρουση Βενιζέλου-Κυριάκου

Δεν είναι το πρώτο επεισόδιο που διαταράσσει την άλλοτε καλή σχέση Μητσοτάκη-Βενιζέλου. Ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ είχε ασκήσει κριτική με αφορμή τη μελέτη Τσιόδρα-Λύτρα, είχε διαφωνήσει με τα μέτρα της κυβέρνησης για τον κορονοϊό, έχοντας χαρακτηρίσει αδιανόητα τα όσα συνέβησαν με την Εκκλησία. Είχε, όμως, εκφράσει αντιρρήσεις για το θέμα του Αρχιεπισκόπου Αμερικής Ελπιδοφόρου και είχε εκφράσει ενστάσεις για την επέκταση των χωρικών υδάτων (μόνο) στο Ιόνιο στα 12 μίλια.

Ο κ. Βενιζέλος είχε στηρίξει τον κ. Μητσοτάκη στην διεκδίκηση της εξουσίας. Μαζί με τους εκσυγχρονιστές του πρώην ΠΑΣΟΚ, τόσο ποσοτικά, όσο και με την συμμετοχή τους στο αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο, συνέβαλλαν στην άνετη αυτοδυναμία του σημερινού πρωθυπουργού. Οι φήμες μετά την επικράτηση του κ. Μητσοτάκη ήθελαν τον κ. Βενιζέλο να αναμένει κάποια θέση. Είχε ακουστεί μέχρι και η Προεδρία της Δημοκρατίας.

Ωστόσο ο κ. Μητσοτάκης τον άφησε εκτός, όπως άλλωστε και την κα Διαμαντοπούλου (δεν είναι συγκρίσιμα μεγέθη), για παρεμφερείς λόγους. Αφενός δεν θα το άντεχε η βάση της ΝΔ, αφετέρου (ειδικά στην περίπτωση Βενιζέλου) δεν θα ήθελε μια προσωπικότητα με ιδιαίτερο πολιτικό εκτόπισμα και πληθωρική παρουσία στο πολιτικό πεδίο. Το εάν το ρήγμα στις σχέσεις Μητσοτάκη-Βενιζέλου είναι οριστικό μένει να φανεί. Στο Μαξίμου πάντως έχουν χάσει την ψυχραιμία τους και βλέπουν υπόγεια συνεννόηση με τον έτερο μεγάλο παραπονούμενο από την διακυβέρνηση Μητσοτάκη, τον Αντώνη Σαμαρά, στο πλαίσιο σεναρίων μετεκλογικών συνεργασιών, που δεν περιλαμβάνουν τον νυν πρωθυπουργό.

Και πάλι αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο

Το πρόβλημα για την κυβέρνηση μπορεί να προσωποποιείται ή να ενισχύεται από την στάση προβεβλημένων στελεχών, ωστόσο είναι ευρύτερο και στην βάση του πολιτικό. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, κερδίζει ισόποσα από ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ (χαρακτηριστικά τα ευρήματα της πρόσφατης δημοσκόπησης της Pulse για τον ΣΚΑΙ). Θεωρείται δεδομένο ότι ένα τμήμα των εκσυγχρονιστών του ΠΑΣΟΚ, που στήριξε τον κ. Μητσοτάκη, εξετάζει τον επαναπατρισμό του μετά την δυναμική που απέκτησε το ΚΙΝΑΛ με την εκλογή Ανδρουλάκη.

Η διαχειριστική ανεπάρκεια, οι δεξιές καντρίλιες του πρωθυπουργού, τα διάφορα σκάνδαλα τύπου Φουρθιώτη και ο υπερβολικός αυταρχισμός, απωθούν ένα κοινό που αληθινά ή ψευδεπίγραφα ομνύει στον ορθολογισμό και στον εκσυγχρονισμό. Είναι ενδεικτική η αρθρογραφία διανοουμένων, όπως ο Απόστολος Δοξιάδης, που στέλνουν προειδοποιητικά μηνύματα. Το μόνο επιχείρημα του κ. Μητσοτάκη προς τους ψηφοφόρους του λεγόμενου “ακραίου Κέντρου” είναι να ξαναζεστάνει το αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο.

Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται και η επίθεση που ξεκίνησε ο πρωθυπουργός, κατά του κ. Ανδρουλάκη την Κυριακή. Τον κατηγόρησε για μη υπεύθυνη αντιπολίτευση και ευθυγράμμιση με τον ΣΥΡΙΖΑ, επειδή το ΚΙΝΑΛ υπερψήφισε την πρόταση δυσπιστίας. Στο ίδιο τέμπο ο κ. Γεωργιάδης, που κατηγόρησε το ΚΙΝΑΛ ότι δεν πήρε θέση στο επεισόδιο με τον Παύλο Πολάκη, ο οποίος έχει καταντήσει κόκκινο πανί. Αναφορικά με το συγκεκριμένο επεισόδιο, ο τρόπος που του αφαιρέθηκε ο λόγος ήταν τουλάχιστον υπερβολικός και πάντως πρωτοφανής στα χρονικά της Βουλής μεθόδευση.

Μέχρι στιγμής ο κ. Ανδρουλάκης δεν παρασύρεται σε στρατηγική σύμπλευσης με τη ΝΔ, που θα οδηγούσε το ΚΙΝΑΛ σε παρόμοια κατάληξη με αυτή του “Ποταμιού”, όπως άλλωστε δεν είχε παρασυρθεί και η Φώφη Γεννηματά που μιλούσε για “Μαξίμου ΑΕ”. Μόνο που το αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο, δίχως την εκσυγχρονιστική συνιστώσα του “ακραίου Κέντρου” εκπίπτει σε μια παραδοσιακά ακραία αντι-Αριστερά ρητορική.

Είναι αμφίβολο αν ο κ. Μητσοτάκης μπορεί να το συντηρήσει μόνο με την –εξίσου ακραία με του κ. Πολάκη– ρητορική του κ. Γεωργιάδη, ή με συμπεριφορές, όπως του Χαράλαμπου Αθανασίου. Άλλωστε, δίχως την στήριξη των πασοκογενών εκσυγχρονιστών στρέφεται όλο και περισσότερο προς την δεξιά του πτέρυγα, εκεί όμως καραδοκεί ο κ. Σαμαράς που επίσης δεν ξεχνά το μετεκλογικό άδειασμα που του επεφύλαξε ο σημερινός πρωθυπουργός.