Στην Αζοφική, ο Ελληνισμός παραμένει όρθιος

Η πρόσφατη επίσκεψη του Νίκου Δένδια στη Μαριούπολη, την πόλη της Ουκρανίας στην οποία παραμένει κραταιή μέχρι και σήμερα μία πολυπληθής αρχαία ελληνική κοινότητα, είχε λοιπόν ξεχωριστή σημασία. Διανύοντας μία απόσταση της τάξεως των 200 χλμ από τη Ζαπορίζια μέχρι τη Μαριούπολη, συναντάει καταστήματα και σπίτια με ελληνικές σημαίες, πινακίδες και δρόμους με ελληνικά ονόματα και αμέτρητες επιγραφές. Είναι λες και μία μικρή Ελλάδα ξεπηδά και ορθώνεται στην Αζοφική θάλασσα.

Εκεί, μάλιστα, γιορτάστηκαν λίγους μήνες νωρίτερα με κάθε μεγαλοπρέπεια τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση, η οποία συνέπεσε με τα 30 χρόνια από την ανεξαρτησία της Ουκρανίας. Στο πλαίσιο των εορτασμών, το Πάρκο της Μαριούπολης ντύθηκε στα γαλανόλευκα. Μεταξύ άλλων, λειτούργησε έκθεση με είδη λαϊκής τέχνης και με βιβλία Ελλήνων συγγραφέων, ενώ στήθηκαν και πάγκοι με παραδοσιακά ελληνικά φαγητά.

Παρά την πανδημία, πραγματοποιήθηκε και παρέλαση με τη συμμετοχή ελληνικών συλλόγων από διάφορες περιοχές της Ουκρανίας. Εκτός από την περιφέρεια της Μαριούπολης, ελληνικές κοινότητες βρίσκονται διάσπαρτες σε όλη την έκταση της χώρας: από την Οδησσό μέχρι το Χάρκοβο βορειοανατολικά και το Λβοφ. Οι πρώτοι Έλληνες βρέθηκαν στην Αζοφική και ίδρυσαν αποικία από την αρχαιότητα.

Κατά τη διάρκεια των αιώνων, οι Έλληνες δεν έπαψαν να έρχονται στην ευρύτερη περιοχή και να στήνουν κοινότητες, στις οποίες δεσπόζουν εκκλησίες, σχολεία, ακόμα και πανεπιστήμια. Μέχρι σήμερα, η ομογένεια διατηρεί την ενότητά της, με ενεργούς συλλόγους, κυριακάτικα σχολεία, χορωδίες και χορευτικές ομάδες, αλλά και με το πανεπιστήμιο της Μαριούπολης, στο οποίο τοποθετήθηκε Ουκρανός πρύτανης, ο οποίος μιλάει άπταιστα ελληνικά.

“Διαβατήρια επιβίωσης” στην Αζοφική

Από το 1824 λειτούργησε ελληνικό σχολείο στη Μαριούπολη, ενώ παρόμοιο σχολείο λειτουργούσε την ίδια εποχή και στο χωριό Μισχάνα. Ανώτερη στρατιωτική σχολή λειτούργησε από το 1775 στη Χερσώνα με διαταγή της Αικατερίνης Β’. Πρόκειται για το “Ελληνικό Γυμνάσιο” ή “Γυμνάσιο των Αλλοδαπών Ομοθρήσκων”. Μετά το 1792 μετονομάστηκε σε “Σώμα Αλλοδαπών Ομοθρήσκων”, με έδρα την Πετρούπολη. Έκλεισε μόνιμα τις πόρτες του το 1796.

Στην Οδησσό ελληνικό σχολείο λειτούργησε από το 1814. Σημαντική όμως υπήρξε η ίδρυση της Ελληνοεμπορικής Σχολής, του δεύτερου σπουδαιότερου ιδρύματος της πόλης μετά το Λύκειο Richelieu. Η σχολή συντηρούνταν με χρηματοδότηση των Ελλήνων εμπόρων. Πλέον, το Πανεπιστήμιο φιλοξενεί την Έδρα Ελληνικής Γλώσσας. Οι φοιτητές διδάσκονται ελληνικά και αγγλικά και κατά καιρούς φιλοξενούνται στην Ελλάδα, όπου βελτιώνουν τα ελληνικά τους και αναπτύσσουν σχέσεις με την πατρίδα.

Σύμφωνα με την απογραφή του 2001, οι Έλληνες στην περιοχή αυτή της Ουκρανίας ανέρχονταν σε 93.000. Στην πραγματικότητα ο αριθμός είναι μεγαλύτερος. Κάποιοι κάνουν λόγο και για 150.000. Επί Σταλινισμού αρκετοί Έλληνες αναγκάστηκαν να αλλάξουν τα επίθετά τους, ή να τα εκρωσίσουν, για να αποφύγουν διωγμούς και κακή μεταχείριση. Υιοθέτησαν ρωσικά, τα οποία αποτελούσαν “διαβατήρια επιβίωσης”.

Παρά τις πιέσεις, δεκάδες χιλιάδες άντεξαν και παραμένουν ακόμα και σήμερα διαποτισμένοι από το ένδοξο παρελθόν τους, μιας και οι αρχαίοι Έλληνες αποτέλεσαν τον πρώτο λαό που κατοίκησε στα εδάφη αυτά, πριν από την έλευση των σλαβικών φύλων. Αρχικά, πυρήνας της ελληνικής παρουσίας ήταν η χερσόνησος της Κριμαίας. Κατά τη διάρκεια του 7ου και 6ου αιώνα π.Χ. εκεί εγκαταστάθηκαν Ίωνες. Στη συνέχεια, αυτές οι περιοχές εντάχθηκαν στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία.

Μαριούπολη, όπως Παναγία στην Αζοφική

Τον 14ο αιώνα καταλαμβάνονται από τους Τατάρους και γίνονται μέρος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Το Πριγκιπάτο της Θεοδωρούς, γνωστό και ως Γοτθία (Gothia), ήταν το τελευταίο ελληνικό έδαφος που έπεσε στα χέρια των Οθωμανών. Έξι μήνες άντεξε την σκληρή πολιορκία ο Αλέξανδρος Γαβράς, πριν παραδοθεί. Ήταν ο αρχηγός του μικρού αυτού πριγκιπάτου που ιδρύθηκε το 1204 από απογόνους του Θεόδωρου Γαβρά στα νοτιοδυτικά της Κριμαίας, με πρωτεύουσα το Δόρος ή Θεοδωρούς. Σήμερα η πόλη ονομάζεται Μανγκούπ.

Το πριγκιπάτο ήταν στενά συνδεδεμένο με την Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας και μετά τον τουρκικό ζυγό καταλαμβάνεται από τους Ρώσους. Μέχρι τότε, όμως, οι Έλληνες έχουν εξαναγκαστεί από την τσαρίνα Αικατερίνη Β’, την αποκαλούμενη Μεγάλη, να εγκαταλείψουν την Κριμαία για να εγκατασταθούν στην Αζοφική στέπα. Εκεί ίδρυσαν μια νέα πόλη, στην οποία έδωσαν το όνομα της Παναγιάς: Μαριούπολη.

Τα πρώτα χρόνια άνθησαν 23 ελληνικά χωριά, τα οποία διπλασιάστηκαν. Κατά τη διάρκεια της κυριαρχίας του Στάλιν, το όνομα της πόλης άλλαξε σε Ζντάνοφ. Αργότερα, όμως, επανήλθε η παλιά ονομασία του. Τον 18ο αιώνα εκεί αναπτύχθηκε μία πλούσια εξωστρεφής οικονομική δραστηριότητα, που έφερε ευημερία στο ελληνικό στοιχείο. Αυτή συνεχίστηκε και τον 19ο αιώνα, προσελκύοντας και άλλους Έλληνες από το Ιόνιο, το Αιγαίο και τον ευρύτερο ελλαδικό χώρο προς την περιοχή της νότιας Ρωσίας.

Συγκροτήθηκαν κοινότητες ειδικά στα παράλια, όπως αυτές της Οδησσού, της Χερσώνας και του Ταϊγανίου. Όταν τελείωσαν οι ρωσοτουρκικοί πόλεμοι στις ελληνικές κοινότητες θα προστεθούν και μετανάστες από το μικρασιατικό Πόντο. Οι περισσότεροι νεοαφιχθέντες Έλληνες ασχολήθηκαν με το εμπόριο και τη ναυτιλία. Ιστορικές μελέτες αναδεικνύουν την πολύτιμη συνεισφορά των Ελλήνων στην ευμάρεια των πόλεων και στη σύνδεση της περιοχής με τη Δυτική Ευρώπη και το διεθνές εμπόριο.

Ο Στάλιν κατά των Ελλήνων

Ενδεικτικό είναι και το τριεθνές επιστημονικό συνέδριο που πραγματοποιήθηκε χρόνια νωρίτερα στην Οδησσό με θέμα: “Οι Έλληνες στην Ουκρανία (18ος-20ός αι.), Κοινωνική ζωή-Εμπόριο-Πολιτισμός”. Στη Μαριούπολη αναπτύχθηκε και μία μεγάλη μερίδα κτηνοτρόφων, οι οποίοι εξελίχθηκαν και σε εμπόρους, μεταφέροντας τα ζώα τους στη Μόσχα. Θεωρείτο τότε τιμή να αποκαλείται κανείς ζωοτρόφος.

Αξίζει να σημειωθεί ότι οι Έλληνες των περιοχών αυτών ήρθαν σε επαφή με τις ιδέες του Διαφωτισμού. Δεν είναι τυχαίο ότι η έδρα της Φιλικής Εταιρείας ήταν στην Οδησσό. Πρόκειται για μία χρονική περίοδο που εκδόθηκαν εφημερίδες και βιβλία, χτίστηκαν θέατρα, λειτούργησαν καλλιτεχνικές ομάδες. Στη Μαριούπολη, μάλιστα, λειτούργησε εκδοτικός οίκος, που εξέδιδε και ελληνόγλωσση εφημερίδα.

Το κλίμα αλλάζει μετά τη νίκη των Μπολσεβίκων. Στον εμφύλιο πόλεμο που ακολούθησε μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση, συμμετέχει και ελληνικό στρατιωτικό σώμα 23.000 στρατιωτών υπό τον στρατηγό Κωνσταντίνο Νίδερ, στο πλαίσιο της επέμβασης της Αντάντ (Αγγλογάλλοι) υπέρ των “Λευκών” που πολέμησαν εναντίον των Μπολσεβίκων. Τότε είναι που αρκετές προνομιούχες οικογένειες εγκαταλείπουν τα σπίτια τους και φεύγουν για την Ελλάδα.

Εκείνοι που παραμένουν, όμως, παρακολουθούν τη δημιουργία αναγνωρισμένων εθνικών περιοχών εκεί όπου η ελληνική εθνότητα αποτελούσε την πλειονότητα. Στο σύνολό τους τέσσερις αυτόνομες ελληνικές περιοχές σχηματίζονται στη Σοβιετική Ένωση. Το Δεκέμβρη του 1937, ο Στάλιν στρέφεται κατά των Ελλήνων. Δεκάδες χιλιάδες δολοφονούνται και περισσότεροι στέλνονται στη Σιβηρία. Μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, η ομογένεια ανακτά δυνάμεις. Σε αντίθεση με αυτό που συνέβη σε άλλες περιοχές της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, στην Αζοφική δεν σημειώθηκαν μεγάλες διαρροές προς την Ελλάδα.

Ο Ελληνισμός βρίσκει πατήματα

Τις τελευταίες δεκαετίες, η ομογένεια ξαναβρίσκει τα πατήματά της. Πλέον, οι Έλληνες της Ουκρανίας δεν είναι μονάχα συγκεντρωμένοι σε ένα μέρος, ούτε οι επαγγελματικές τους δραστηριότητες περιορίζονται σε έναν τομέα. Τους συναντάει κανείς παντού. Είναι καταστηματάρχες, ακαδημαϊκοί, γιατροί, δάσκαλοι. Οι Έλληνες της Μαριούπολης προσπαθούν να διατηρήσουν την ταυτότητα και τον πολιτισμό τους.

Σε μία άτυπη έρευνα που είχε γίνει μονάχα το 10% μιλάει μέσα στο σπίτι του αποκλειστικά ελληνικά, αν και μία συγκεκριμένη διάλεκτο. Η γλώσσα τους δεν είναι η τρέχουσα νέα ελληνική. Περιλαμβάνει πολλές λέξεις από τα αρχαία ελληνικά που δεν χρησιμοποιούνται ευρέως πλέον στην Ελλάδα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ότι το κοτόπουλο το αποκαλούν όρνιθα.

Στην προηγούμενη σύνθεση του ουκρανικού Κοινοβουλίου υπήρχαν δύο Έλληνες βουλευτές. Στο δημόσιο στίβο, όμως, ξεχωρίζουν αρκετοί Έλληνες πολιτικοί αναλυτές και διανοούμενοι. Πλέον, όλοι ανεξαιρέτως βρίσκονται αντιμέτωποι με την απειλή ενός ρωσο-ουκρανικού πολέμου. Μετά την προσάρτηση της Κριμαίας στη Ρωσία, ο Ελληνισμός χωρίστηκε στα τρία. Οι ελληνικές κοινότητες της Κριμαίας Γιάλτας, Θεοδοσίας, Ευπατορίας, Σεβαστούπολης, Κερτς, Στάρι Κριμ, Τσερνοπόλιε και άλλες εντάχθηκαν στη ρωσική επικράτεια.

Δεκάδες ελληνικά χωριά βρέθηκαν να ανήκουν ξαφνικά στη Ρωσία. Άλλα χωριά βρίσκονται στη νέα συνοριακή γραμμή. Το 2014 Ουκρανοί ελληνικής καταγωγής σκοτώθηκαν στις πολεμικές συγκρούσεις, Ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Δένδιας κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στον Σαρτανά κατέθεσε στεφάνι στο μνημείο των πεσόντων ομογενών το 2014, ενώ επισκέφθηκε μεταξύ άλλων το Μουσείο Ιστορίας και Εθνογραφίας των Ελλήνων στην Αζοφική.

Η πολιτική τοποθέτηση των ομογενών

Η πολιτική τοποθέτηση των Ελλήνων της Ουκρανίας, όπως είναι φυσικό, δεν είναι ενιαία. Ο καθένας έχει την προσωπική του άποψη. Στην ερώτηση ποια πλευρά στηρίζουν, η απάντηση διαφέρει. Επισήμως οι εκπρόσωποι των Ελλήνων της Ουκρανίας ταυτίζονται με την επίσημη ουκρανική θέση, την οποία στηρίζει και η Δύση. Μέλη της ομογένειας, μάλιστα, δηλώνουν έτοιμοι να υπερασπιστούν την ακεραιότητα της Ουκρανίας. Δεν είναι μυστικό, όμως, ότι άλλοι στο παρελθόν είχαν ταχθεί υπέρ της ένταξης στη Ρωσία, ή υπέρ της αυτονόμησης της περιοχής του Ντονμπάς.

Παρά τις διαφωνίες, όλοι συμφωνούν ότι είναι τραγικό που οι νέοι είναι απόλυτα εξοικειωμένοι με τον πόλεμο. Γύρω από αυτόν περιστρέφεται η καθημερινότητά τους. Ακούνε έναν ήχο από κάποιο πυρομαχικό που πλησιάζει και μπορούν να αναγνωρίσουν αν είναι οβίδα του ενός ή του άλλου διαμετρήματος, ενώ ξέρουν και το πρωτόκολλο ασφαλείας σε περίπτωση βομβαρδισμού.

Στα σχολεία υπάρχουν επιγραφές και δίπλα στις ζωγραφιές υπάρχουν οδηγίες για το τί πρέπει να κάνει ένα παιδί σε περίπτωση που εντοπίσει κάποιοι εκρηκτικό μηχανισμό. Δεν είναι περίεργο, λοιπόν, που ο φόβος της πανδημίας έχει υποχωρήσει μπροστά σε αυτόν ενός ενδεχόμενου πολέμου.