Ο πολεμικός καπιταλισμός και οι νέοι πραιτοριανοί

Ο πόλεμος στην Ουκρανία ήρθε να επιβεβαιώσει την αποτυχία των στρατών, όπως αυτή καταγράφτηκε πρόσφατα με την ήττα και την υποχώρηση των Αμερικανών από το Αφγανιστάν. Το όλο σχέδιο της ρωσικής εισβολής φαίνεται να έχει ακυρωθεί στην πράξη. Δεν είναι μόνο ότι παρήλθε το 15ημερο της εκπλήρωσης των στρατηγικών στόχων που είχαν θέσει οι Ρώσοι στρατηγοί, δεν είναι μόνο το στρατιωτικό κονβόι των 65 χιλιομέτρων που καθηλώθηκε, δεν είναι μόνο οι απώλειες χιλιάδων Ρώσων στρατιωτικών και η σημαντική καταστροφή πολεμικού υλικού των εισβολέων, είναι ότι ο μυθικός ρωσικός στρατός ουσιαστικά ηττήθηκε στο πεδίο και οδηγείται -στην καλύτερη των περιπτώσεων- σε μια “πύρρειο νίκη” δια των πυραύλων του.

Η ήττα στο πεδίο του ρωσικού στρατού υποστηρίζεται από τρία γεγονότα: Πρώτον, οι Ρώσοι στρατηγοί και οι ρωσικές υπηρεσίες δεν περίμεναν να αντιμετωπίσουν τέτοια λυσσαλέα αντίσταση. Νόμιζαν ότι θα κάνουν παρέλαση και θα είχαν θετική υποδοχή από ένα τμήμα του πληθυσμού. Είναι μάλλον σίγουρο ότι τα ρωσικά στρατεύματα δεν ήταν ψυχολογικά προετοιμασμένα για να πολεμήσουν.

Δεύτερον, αφού το πεζικό και τα τανκς δεν μπόρεσαν, οδηγήθηκαν στην αλλαγή στρατηγικής, με ανηλεείς βομβαρδισμούς όχι μόνο στρατιωτικών στόχων, αλλά και αμάχων. Η νέα απειλή, αφού ο Πούτιν δεν διανοείται -ελπίζουμε- να ξεκινήσει πυρηνικό πόλεμο, είναι να τινάξει στον αέρα το μεγαλύτερο πυρηνικό εργοστάσιο της Ευρώπης στη Ζαπορίζια… από δήθεν ατύχημα. Αν συμβεί αυτό θα ισοδυναμεί με ρίψη πυρηνικής βόμβας, χωρίς να την έχει ρίξει.

Τρίτον, ο Πούτιν και το αρχικό σχέδιο δεν προέβλεπε καταστροφή των πόλεων και απώλειες του “αδελφού” πληθυσμού, στην λογική “ερχόμαστε να σας απελευθερώσουμε από τους ναζί”. Τώρα, με τους βομβαρδισμούς το “αδελφός” λαός εξατμίστηκε, ενώ ταυτόχρονα ατσαλώθηκε η εθνική ταυτότητα των Ουκρανών που ήταν σχετικά ρευστή. Αλλά φαίνεται ότι υπάρχει και αντίδραση, απροθυμία και λιποταξίες από τα ρωσικά στρατεύματα.

Ο ανταποκριτής των “ΝΕΩΝ” Κώστας Ονισένκο στις προσωπικές ενημερώσεις που κάνει live στο Facebook κάποια στιγμή είπε ότι όταν κάποιο ρωσικό αεροσκάφος χτυπιέται από τους Ουκρανούς ο πιλότος πετιέται έξω με το αλεξίπτωτο και συλλαμβάνεται. Είπε λοιπόν ότι αυτό έπαψε να συμβαίνει και συμπέρανε ότι δεν τους δίνουν αλεξίπτωτα ή τους τα ράβουν…

Στροφή στον “πολεμικό καπιταλισμό”;

Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι να καταφεύγει ο Πούτιν στους Τσετσένους, στους Σύριους, σε Αφρικανούς μισθοφόρους και φυσικά στην ιδιωτική στρατιωτική εταιρία Wagner με την δικαιολογία ότι έχουν εμπειρία στις μάχες μέσα στον αστικό ιστό. Εικάζεται πως πρόκειται για τη συγκρότηση μιας δύναμης 16.000 ανδρών.

Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στους δυτικούς για άλλους λόγους. Οι Αμερικανοί μετά τις αλλεπάλληλες ήττες και τον φόρο αίματος που έχουν πληρώσει, δεν πρόκειται να κατέβουν εύκολα στο έδαφος για να πολεμήσουν. Το ίδιο ισχύει και για τους Ευρωπαίους που ζουν μέσα στην μακαριότητα της αμερικάνικης προστασίας. Έτσι, φτιάχνονται “λεγεώνες των ξένων”, εθελοντών ή επαγγελματιών πολεμιστών, όπως αυτή η δύναμη 20.000 ανδρών που ετοιμάζεται να πολεμήσει στο πλευρό των Ουκρανών.

Είναι σαφές ότι υπό αυτές τις συνθήκες οι πόλεμοι δια αντιπροσώπων (proxy war) θα ενταθούν. Αλλά θα συμβεί και κάτι άλλο. Η στροφή στους επαγγελματικούς στρατούς, δηλαδή στην συμβολαιακή πρόσληψη πολεμιστών, τύπου ΕΠΟΠ, οι οποίοι μετά τα 40 έτη ηλικίας θα αποστρατεύονται και θα προσλαμβάνονται σε άλλες υπηρεσίες ασφαλείας, στην αστυνομία και αλλού. Ενδεχομένως να επεκταθεί η τάση των πολιτοφυλακών τύπου “Τάγμα Αζόφ”, καθώς και η ανάπτυξη ιδιωτικών στρατιωτικών εταιριών, όπως οι αμερικάνικες που πολέμησαν στο Ιράκ και το Αφγανιστάν.

Το γεγονός ότι η Γερμανία, η Δανία και άλλες χώρες πρόκειται να εξοπλιστούν σοβαρά, παραπέμπει σε τρεις συναφείς εξελίξεις. Πρώτον, στην παραγωγή στην ΕΕ υψηλού επιπέδου εξοπλισμών, αεροπλάνα, πολεμικά καράβια, πυραύλους, τανκς, κοκ, δηλαδή την ανάπτυξη της πολεμικής βιομηχανίας που θα απορροφήσει κρίσιμο επιστημονικό και τεχνικό προσωπικό. Δεύτερον, οι νέοι εξοπλισμοί θα χρειαστεί να επανδρωθούν με υψηλού επιπέδου στρατιωτικό προσωπικό, που με τη σειρά του σημαίνει απορρόφηση εργατικού δυναμικού υψηλού επιπέδου. Τρίτον, το κενό σε εργατικό δυναμικό με την ευρεία έννοια θα οδηγήσει στην εισαγωγή ανθρώπων από τρίτες χώρες. Υπενθυμίζεται ότι στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας οι αναπτυξιακές ανάγκες της Γερμανίας υπολογίζονταν σε 1,5 εκατ. εργάτες, γι΄ αυτό και η κα Μέρκελ ήταν ανοιχτή στην εισαγωγή εργατών.

Συμπερασματικά, μετά την απώλεια έξι τρισεκατομμυρίων δολαρίων από την κατάρρευση των χρηματιστηριακών αγορών, το κεφάλαιο θα στραφεί στον λεγόμενο “πολεμικό καπιταλισμό” με ότι αυτό συνεπάγεται. Αν στην εξίσωση βάλουμε και τους “πραιτοριανούς” που προαναφέραμε, διαφαίνεται πως οδεύουμε σε μια στρατιωτικοποίηση των ευρωπαϊκών κοινωνιών. Τι θα σημάνει αυτό για την ούτως ή άλλως ευάλωτη δυτική δημοκρατία είναι ένα ανοιχτό ζήτημα.