Πισπιρίγκου το ανάγνωσμα…

Μπορεί να μην έχουμε να πληρώσουμε ηλεκτρικό και θέρμανση και να μαλώνουμε με τους εκπροσώπους των εταιρειών στα τηλέφωνα, ζητιανεύοντας μεγαλύτερο αριθμό δόσεων για τις ρυθμίσεις μας. Μπορεί να ξορκίζουμε τις ανατιμήσεις των προϊόντων στα ράφια των σούπερ μάρκετ με τη δικαιολογία της Σαρακοστής, ενώ ταυτόχρονα να μετράμε και να ξαναμετράμε τα κουκιά, μπας και έτσι αυξηθούν μήπως κι αγοράσουμε μια λαμπάδα κι ένα αυγό στο βαφτιστήρι μας.

Μπορεί να μην σηκώνουμε τα τηλέφωνα στον σπιτονοικοκύρη μας και να κρυβόμαστε από τις εταιρείες διαχείρισης ή τον διαχειριστή της πολυκατοικίας μας. Μπορεί να μην ξέρουμε εάν το πρωί θα έχουμε κομμένο τηλέφωνο και πώς θα γεμίσουμε το ρεζερβουάρ για να πάμε στη δουλειά μας. Μπορεί να μην έχουμε να δώσουμε απαντήσεις στα παιδιά μας, ακόμα και στους ίδιους μας τους εαυτούς και όμως… Της Πισπιρίγκου το ανάγνωσμα μονοπωλεί την καθημερινότητά μας!

Η Ρούλα μίλησε στην τάδε, η Ρούλα μίλησε στον δείνα, η Ρούλα ξέσπασε σε κλάματα, η Ρούλα στην ΓΑΔΑ, η Ρούλα στην Ευελπίδων, η Ρούλα στον Κορυδαλλό. Και τώρα; Τί θα κάνει η Ρούλα, τί θα τρώει η Ρούλα, τί θα πίνει και πώς θα προαυλίζεται; Πρωί, μεσημέρι, απόγευμα, βράδυ οι πάντες ασχολούνται με την Ρούλα!

Σάμπως θα πει κάποιος, τα ίδια δεν ζήσαμε και με την υπόθεση των Γλυκών Νερών, με τον Μπάμπη τον Αναγνωστόπουλο; Το ίδιο δε συνέβη και με τις υποθέσεις τον Λιγνάδη και Φιλίππιδη; Δυστυχώς, καταντήσαμε ως κοινωνία και επί σειρά πολλών πλέον μηνών μετατρέπουμε σοβαρές ποινικές υποθέσεις σε καθημερινά τηλεοπτικά reality, ως σα να πρόκειται για τηλεοπτικά σήριαλ και όχι πραγματικές υποθέσεις.

Της Πισπιρίγκου το ανάγνωσμα δεν ωφελεί

Λέξεις και έννοιες όπως νομικός πολιτισμός, τεκμήριο αθωότητας, δημοσιογραφική δεοντολογία, αστυνομική ή δικαστική διερεύνηση, επιστήμη, δικαιοσύνη, έχουν πάει κυριολεκτικά περίπατο και έχουν αντικατασταθεί από πληροφορίες που κάπου ακούστηκαν, από γνώμες που εκστομίζονται από ανθρώπους χωρίς γνώση, από ερωταπαντήσεις και δημόσιες αψιμαχίες που τίποτα δεν έχουν να προσφέρουν και όλα αυτά επί καθημερινής βάσεως, σε ένα αέναο δημόσιο κουτσομπολιό, που λανσάρεται ως τηλεοπτικό προϊόν υπό τον μανδύα της ενημέρωσης.

Με άλλα λόγια βρισκόμαστε σε μία ελεύθερη πτώση σ’ ένα βαρέλι δίχως πάτο, κατά τη διάρκεια της οποίας συμπαρασύρουμε μαζί μας και όποιον άλλον προσπαθεί έστω να ανέλθει. Έχουμε κλείσει τα μάτια απέναντι σε όλα τα σοβαρά προβλήματα που βιώνουμε ως κοινωνία και παρακολουθούμε με απίστευτη μανία όλα αυτά τα οποία μας δημιουργούν την αίσθηση της όποιας ανωτερότητας. Γιατί ναι, η τραγωδία των Γλυκών Νερών, η τραγωδία της Πάτρας και κάθε άλλη τραγωδία βολεύει -κυρίως ως μονοθεματική ενημέρωση- μια κοινωνία η οποία στρουθοκαμηλίζοντας αρνείται να αντικρίσει κατάματα την πραγματικότητα της τραγωδίας που η ίδια βιώνει.

Μιας κοινωνία που ενώ θα έπρεπε να γίνεται καλύτερη, μέσα απ’ όλα αυτά γίνεται χειρότερη και οδηγείται στην αποκτήνωση. Και δυστυχώς, εάν συνεχίσουμε με θρησκευτική ευλάβεια, την ίδια ώρα που συμβαίνουν τέρατα τριγύρω μας, να παρακολουθούμε ως αποβλακωμένοι το ανάγνωσμα της κάθε Πισπιρίγκου, τότε θα πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για όλα όσα θα έρθουν και εν τέλει θα συμβούν, αφού αποφασίστηκαν για εμάς χωρίς εμάς.