Πόσο πλαστό είναι το δίλημμα “με την βιβλιοθήκη ή με την βαριοπούλα”

Με την βιβλιοθήκη ή με την βαριοπούλα; Το ερώτημα έθεσε ο πρωθυπουργός και επαναλαμβάνει μονότονα ο επικοινωνιακός μηχανισμός του Μαξίμου. Είναι σαφής η προσπάθεια να προσδώσει ευρύτερες πολιτικές διαστάσεις σε ένα υπαρκτό πρόβλημα σε ορισμένα Πανεπιστήμια -που πάντως δεν έχει την ένταση και την έκταση που είχε ακόμη και στο όχι πολύ μακρινό παρελθόν- προκειμένου να στριμώξει τον ΣΥΡΙΖΑ. Φυσικά το ερώτημα όπως τίθεται είναι λαϊκιστικό και παρελκυστικό.

Μάλλον απευθύνεται σε  εκείνους που παλαιότερα, με αφορμή την έξαρση των αντιεμβολιστών, η Ντόρα Μπακογιάννη είχε αποκαλέσει «ψεκασμένους», ψηφοφόρους που φεύγουν από τη ΝΔ αναζητώντας πολιτική στέγη στα δεξιότερα του πολιτικού φάσματος. Παρεμπιπτόντως, το επόμενο διάστημα η κυβέρνηση θα επαναφέρει την ατζέντα του νόμου και της τάξης από το Πανεπιστήμιο μέχρι το διαδίκτυο, επιλέγοντας μία πολιτική πόλωση που θεωρεί ότι την ευνοεί.

Καμία πολιτική δύναμη και φυσικά η αξιωματική αντιπολίτευση δεν μπορεί να είναι με την “βαριοπούλα“. Εάν πάλι θεωρεί ότι θα προκαλέσει εσωτερικές τριβές στον ΣΥΡΙΖΑ, επειδή εκτιμά ότι υπάρχει μειοψηφία που σιωπηρά στηρίζει τους “μπαχαλάκηδες” (η παλιά θεωρία για συγγένειες και επικοινωνία με τον αντιεξουσιαστικό χώρο), είναι λάθος εκτίμηση. Το πραγματικό ερώτημα είναι εάν συμφωνεί ο ΣΥΡΙΖΑ με την πανεπιστημιακή αστυνομία και σε αυτό δεν υπάρχουν διαφοροποιήσεις.

Το θέμα έχει τις πραγματικές του παραμέτρους. Σε ορισμένα Πανεπιστήμια υπό το καθεστώς του ασύλου είχαν διαμορφωθεί χώροι -και ενδεχομένως υπάρχουν ακόμη- όπου παρασκευάζονταν μολότοφ για τις κινητοποιήσεις, ή ακόμη χειρότερα ήταν μονίμως αποθήκες λαθραίων για το παραεμπόριο ή λειτουργούσαν για διακίνηση ναρκωτικών. Δεν ήταν όμως γενικευμένο φαινόμενο και υπ’ αυτή την έννοια δυσφημείται συνολικά η τριτοβάθμια εκπαίδευση και αδικούνται τα περισσότερα ιδρύματα. Ωστόσο υπήρχε.

Από την κατάργηση του ασύλου όμως η αστυνομία έχει την δυνατότητα να επεμβαίνει, δίχως χρονοβόρες διαδικασίες και άδειες, όπως σε κάθε άλλο δημόσιο ή ιδιωτικό χώρο. Γιατί αυτό δεν είναι αρκετό για να κάνει την δουλειά της και να εξαλείψει τους πυρήνες όπου υπάρχουν; Εάν κάνει μία καλά σχεδιασμένη επιχείρηση για να βρει ναρκωτικά και να συλλάβει διακινητές, είτε είναι φοιτητές είτε όχι, θα διαφωνήσει κανείς, ακόμη και αν χρησιμοποιήσει λελογισμένη και αναλογικά απαραίτητη βία; Εάν εισέλθει για να συλλάβει κάποιον, που διέπραξε παρανομία και πήγε σε έναν πανεπιστημιακό χώρο για να κρυφτεί, θα έχει αντίδραση;

Που το πάει η κυβέρνηση

Η απάντηση είναι αυτονόητη, τουλάχιστον με όρους πλειοψηφίας και μειοψηφίας της κοινωνίας. Γιατί θα πρέπει να πάμε στο αντίθετο άκρο και να εγκατασταθεί μόνιμη αστυνομική δύναμη (και όχι κάποιου είδους φύλαξη), που δεν υπάρχει σε κανέναν άλλο χώρο, κάτι που εξ ορισμού ενοχοποιεί και απαξιώνει το Πανεπιστήμιο σαν άντρο παρανομίας; Η Αστυνομία έχει τις επιχειρησιακές δυνατότητες, μετά την κατάργηση του ασύλου, να δράσει και να βάλει τέλος σε τέτοια φαινόμενα. Ίσως δεν είναι εύκολο, αλλά αυτή είναι η δουλειά της.

Η κυβέρνηση επιχειρεί πολιτικά, αφενός να καταργήσει ένα σύμβολο που έχει συνδεθεί με την αριστερή πολιτική δράση («να τελειώνουμε με την ιδεολογική κυριαρχία της Αριστεράς», όπως λέει μονότονα ο Μάκης Βορίδης) και ταυτόχρονα να προωθήσει ένα συνολικότερο σχέδιο ανασυγκρότησης της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, όπου η εξουσιαστική επιστασία, η μερική ιδιωτικοποίηση και η σύνδεση με τις ανάγκες της αγοράς, είναι συστατικό στοιχείο.

Το ζήτημα δεν περιορίζεται στις ηγεσίες των κομμάτων. Αφορά την κοινωνία. Γιατί όμως πρέπει η κοινωνία να διχαστεί και να ταχθεί είτε με τα φαινόμενα ανομίας και παρανομίας (που είναι υπαρκτά) είτε με την αστυνομική καταστολή στα Πανεπιστήμια; Γιατί έχει αποκλειστεί το ενδεχόμενο η πλειοψηφία των πολιτών να επιθυμεί ένα Πανεπιστήμιο που προάγει σε συνθήκες  ελευθερίας την επιστημονική γνώση και παράλληλα να καλλιεργεί την δημοκρατική συνείδηση των φοιτητών;

Ας μην ξεχνάμε ότι το ελληνικό Πανεπιστήμιο ήδη από τον 19^ο αιώνα έχει διαδραματίσει θετικό ρόλο ως εργαστήρι δημοκρατικών ιδεών και διεκδικήσεων συνολικά της κοινωνίας. Εν τέλει είναι διαστροφή και αντίφαση εν τοις όροις, οι δυνάμεις καταστολής να φυλάνε τα  πανεπιστήμια και τα αμφιθέατρα. Η αποστολή τους είναι προς την αντίθετη κατεύθυνση.

Υ.Γ. Όσοι τοποθετούνται καλοπροαίρετα υπέρ της αστυνομικής δράσης, πολλές φορές παραβλέπουν ότι αυτή δεν ασκείται λελογισμένα από εκπαιδευμένους αστυνομικούς, με αναλογικό τρόπο. Για να μείνουμε στα πρόσφατα, ευθεία βολή από εκτοξευτήρα δακρυγόνου εναντίον φοιτητή συνιστά εγκληματική ενέργεια. Αντιπαρέρχονται τις προβοκάτσιες, όπως του “πολίτη” που προκαλούσε τους αστυνομικούς για να δράσουν εναντίον των φοιτητών. Ακόμη και αν μία ομάδα διαδηλωτών κινηθεί εναντίον αστυνομικής δύναμης, υπάρχουν πολλοί τρόποι αντίδρασης πριν αρχίσουν να πυροβολούν. Ωστόσο οι καλοπροαίρετοι, συγχωρούν τις υπερβάσεις ή παρανομίες της αστυνομίας. Γιατί; Αποδεχόμαστε ότι η αναποτελεσματικότητα, η υπέρβαση ή η κατάχρηση είναι δικαίωμά της και δεν υπόκειται σε δημοκρατικό έλεγχο;