Ο νοηματοδότης του υπέροχου χάους – Μια ιστορία του φανταστικού…

Θαυμασμό για την ομορφιά και δέος για την αίσθηση του μεγέθους προκάλεσαν στους κατοίκους του πλανήτη μας οι εικόνες του διαστημικού τηλεσκοπίου Τζέιμς Γουέμπ της NASA που δείχνουν το Σύμπαν σε νηπιακή ηλικία, το “βαθύ Σύμπαν”. Η πρώτη εικόνα με το σμήνος γαλαξιών SMACS 0723 έρχεται να δώσει σε κλίμακα το ιλιγγιώδες μέγεθός του, καθώς κάθε φωτεινό σημείο στην εικόνα είναι ένας γαλαξίας!

Ήταν φυσικό να γίνουν viral οι εικόνες της NASA, όπως άλλωστε έγινε προ καιρού ο βρυχηθμός, η ηχητική καταγραφή, της “μαύρης τρύπας” από το κέντρο του γαλαξία Μ 87. Αν αφήσουμε τη μεταφυσική για τους θρησκευόμενους και τους δημαγωγούς, οι εικόνες του τηλεσκοπίου έρχονται να υπογραμμίσουν πόσο μακριά, πόσο βαθιά έχει φτάσει η ανθρώπινη διάνοια στην επίλυση του μυστηρίου του Σύμπαντος.

Μπορεί να απέχουμε πολύ, δραματικά πολύ, από μια οριστική ολιστική θεωρία, αλλά σημασία έχει πως πάνω στον συμπαντικό κόκκο άμμου που ονομάσαμε Γη, κατοικούν πλάσματα της εξέλιξης που με το νου τους τρυπούν το Σύμπαν και προσπαθούν να το κατανοήσουν και να το ορίσουν με την γλώσσα τους και την επιστήμη τους. Αυτός είναι ο Άνθρωπος, ο υπερήφανος κάτοικος της λιλιπούτειας Γης που μελετά και ορίζει αυτό το μυστήριο Άπειρο που συνεχώς μεταλλάσσεται, πεθαίνει και αναγεννιέται σε μια αέναη κίνηση. Προς το παρόν ο Άνθρωπος είναι ο μοναδικός νοηματοδότης αυτού του υπέροχου χάους…

“Ιστορίες του πυρετού και του ονείρου”

Ακολουθεί ένα μικρό διήγημα από την ανέκδοτη νεανική συλλογή μου “Ιστορίες του πυρετού και του ονείρου”:

«Υπέρ, υπέρ – υπέρ, υπέρ – υπέρ – υπέρ….

Γαλάζιο. Φως γαλάζιο. Γαλάζιο του Ράμα, γαλάζιο του Βούδα, γαλάζιο φως του παλλόμενου σύμπαντος!…
Η αργυρή χορδή* πίσω, κάτω του, μέσα στη μάζα των αστρικών συστημάτων, των γαλαξιών. Είχε φτάσει στα σύνορα του σύμπαντος!
Η τρομερή αυτή λέξη, το σύμπαν, δεν ήταν τίποτε άλλο λοιπόν παρά μια ασημένια μπάλα που είχε πέσει στο πηγάδι της αβύσσου.
Σαν ηλεκτρόνιο στο άπειρο του ατόμου, ο κόσμος του. Ένα ηλεκτρόνιο…

Σκέφτηκε τους μεγάλους, αυτούς που εκατοντάδες, χιλιάδες χρόνια πριν από αυτόν έφτασαν στα γαλάζια σύνορα. Σταμάτησαν; Συνέχισαν;

Κοίταξε πάνω. Το γαλάζιο σκούραινε. Θα προχωρούσε!
Ότι είχε δει δεν κάλυπτε την φαντασία του. Η επιστήμη και η λογική ήταν αστείες μπροστά στην δίψα του για την έσχατη ουσία, για τη μία και καθαρή αλήθεια. Ήταν ένας κυνηγός του απόλυτου. Θα προχωρούσε μέχρι το απόλυτο.

Το γαλάζιο γύριζε σε μωβ. Το μωβ έγινε μαύρο. Μαύρο μαύρο. Τίποτα πια. Δεν έβλεπε τίποτα πια. Το ασημένιο σύμπαν είχε βουλιάξει στο έρεβος. Κάποια στιγμή τον κυρίευσε η απογοήτευση. Σκύλιασε! Προχωρούσε προς τα πάνω με την ταχύτητα της σκέψης. Το σαξόφωνο της ψυχής του σιγόκλαιγε.

Άκουγε μουσική. Μια μουσική που τον πήγαινε. Από όλες τις γνώσεις και τις τεχνικές, από όλες τις φιλοσοφίες, από όλες τις θρησκείες, ήταν η μουσική που τον οδηγούσε μέσα στο σκοτάδι. Υπήρχε μουσική μετά το σύμπαν, υπήρχε μουσική στο πηχτό μαύρο που κάλυπτε το σύμπαν. Χωρίς αμφιβολία η μουσική ήταν το μέσο και η γλώσσα, το μέτρο του απείρου!…

Απάνω μακριά κάτι λαμπίρισε. Ένα φως, ένα μωβ φως. Χύθηκε προς τα εκεί. …Και μετά γαλάζιο! Και μετά κίτρινο πηχτό, μετά πορτοκαλί.
Διάβολε!…τι ήταν αυτό το στρογγυλό πορτοκάλι; Ένας πυρήνας; Ο πυρήνας του υπερ-υδρογόνου; Και το σύμπαν; …το σύμπαν του Αϊνστάιν;… ένα απλό υπερηλεκτρόνιό του;

Δεν το άντεχε αυτό! Ήταν η απόλυτη ισοπέδωση. Ο άνθρωπος, σαν ένας μύκητας κλεισμένος σε ένα υπεράτομο του υδρογόνου! Τι τραγική ειρωνεία! Τι κακόγουστο αστείο…

Προσπέρασε θυμωμένος τις μάζες των συμπάντων του υπερπυρήνα. Αγνόησε τους υπερανθρώπους, τους υπερπολιτισμούς. Βγήκε στην άλλη μεριά.

Πορτοκαλί, πηχτό κίτρινο, γαλάζιο, μωβ, μαύρο. Αλλά ένα μαύρο παχύ σαν κάπνα, ένα μαύρο που μπορούσες να το πιάσεις. Και μετά πάλι μωβ, γαλάζιο, κίτρινο, πορτοκαλί. Και μετά πάλι παχύ μαύρο…

Τινάχτηκε προς τα πάνω και είδε κάτω του το υπερμόριο. Πόσο έμοιαζε με τα μόρια του ανθρώπινου σώματος. Κοίταξε γύρω του. Μόρια, χιλιάδες μόρια. Ένιωθε ναυτία. Έσπρωξε με δύναμη την ψυχή του προς τα έξω.

Πέντε υπέρ – υπέρ ήλιοι λάμπανε πάνω από μια υπέρ – υπέρ θάλασσα. Και στην υπέρ – υπέρ παραλία ένα υπέρ – υπέρ παιδί χάραζε την άμμο με ένα ξύλο. Το παρατηρούσε σοβαρός. Το υπέρ – υπέρ παιδί του υπέρ – υπέρ σύμπαντος πέταξε το ξύλο και έφυγε.

Ένιωθε ένα κενό. Τινάχτηκε. Εισήλθε στο υπέρ – υπέρ – υπέρ σύμπαν. Συνέχισε. Πίσω του δεν υπήρχε αρχή. Μπροστά του δεν υπήρχε τέλος. Το άπειρό με σχήμα θάλασσας. Τα κύματα, οι χορδές του. Κι αυτός, ναυαγός – ερημίτης κολυμπούσε σε μια θάλασσα χωρίς όρια. Γιατί; Για να φτάσει πού; Για να τον σώσει ποιος;

Κοίταξε μπροστά του. Καμιά γραμμή. Κανένας ορίζοντας. Το σαξόφωνο της ψυχής του άρχισε πάλι να κλαίει…»

---

*Αργυρή χορδή, ο ενεργειακός ομφάλιος λώρος που συνδέει το σώμα του ανθρώπου με την ψυχή του, όταν αυτή πραγματοποιεί “αστρικά ταξίδια”.