“Να πεθάνει η πατρίδα για να ζήσουμε εμείς”…

Το ελληνικό πολιτικό σύστημα έχει αγνοήσει, υποβαθμίσει και παραγνωρίσει την σημασία της κοινωνικής συνοχής και της ομοθυμίας στην αντιμετώπιση μίας σοβαρής εξωτερικής απειλής. Δεν είναι μόνον οι γνωστές διαφορές μεταξύ των κομμάτων στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής. Είναι και οι “ιδεολογικές ζυμώσεις” στην ίδια την κοινωνία, τις οποίες υποδαυλίζουν γνωστά και άγνωστα κέντρα, όπως και η ανάδυση τάσεων εθνομηδενισμού και μισελληνισμού σε κύκλους της διανόησης, της νεολαίας και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, οι οποίοι βδελύσσονται οτιδήποτε σχετίζεται με την έννοια Πατρίδα.

Ασφαλώς ένα αποτυχημένο, ανίκανο και διεφθαρμένο κράτος, όπως το σημερινό ελληνικό, εύκολα προκαλεί αισθήματα αποστροφής. Όπως επίσης και ένα αποτυχημένο εκπαιδευτικό σύστημα εύκολα παράγει πνευματικό και ηθικό κενό, στο οποίο εισβάλλουν μηδενισμοί διαφόρων αποχρώσεων. Όταν όλα τα μεγάλα σκάνδαλα παραμένουν ανεξερεύνητα και ατιμώρητα, όταν τα δάση καίγονται και όταν η νεολαία δεν έχει προοπτική παρά μόνον την μετανάστευση, η κοινωνία παραπαίει ακηδεμόνευτη και είναι ευάλωτη στον μηδενισμό.

Όταν το ίδιο το κράτος διαβρώνει και διαλύει την κοινωνία, αναπότρεπτη είναι και η ανυποληψία του στα μάτια των πολιτών του. Όταν ειδικότερα η κατεστημένη διανόηση εκπέμπει αποστροφή για την εθνική μας ταυτότητα και ιστορία, όταν ο εσμός των ψευδο-εκσυχρονιστών, ψευδο-προοδευτικών, ψευδο-ευρωπαϊστών συναγωνίζονται σε απαξίωση της εθνικής μας συνείδησης και της συλλογικής μας αυτοπεποίθησης, η κοινωνία και ιδίως η νεολαία οδηγείται εύκολα σε ατραπούς αυτο-απαξίωσης.

Όταν “ευπώλητος” και “καταξιωμένος” (από το μιντιακό σύστημα και όχι από την λαϊκή ετυμηγορία και στην πραγματικότητα μέτριος) μεγαλοαστός και πάμπλουτος συγγραφέας χαρακτηρίζει γεμάτος μίσος την συγκλονιστική μάχη στα Δερβενάκια “αψιμαχίες”, τι σημασία έχει να κατηγορήσει κανείς τον αφελή και αδαή άγνωστο, που έγραψε σε τοίχο της Αθήνας «να πεθάνει η Ελλάδα να ζήσουμε εμείς;». Όταν πολιτικοί δηλώνουν ότι η Ελλάδα πρέπει να περιοριστεί στα έξι μίλια και άλλοι ότι τα δώδεκα μίλια είναι μαξιμαλισμός, γιατί να απορούμε που κάποιος άσημος γκραφιτίστας, με κακόγουστο χιούμορ, έγραψε ότι «το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του»; Αυτός τουλάχιστον δεν ασκεί πολιτική.

Τί μας φταίνε οι αντιεξουσιαστές;

Όταν για να κάνεις καριέρα στον δημόσιο τομέα πρέπει να διαθέτεις πιστοποιητικό εθνομηδενιστικών φρονημάτων, όταν βουλευτής διατυπώνει δημοσίως την άποψη ότι «είμαστε παιδιά των Οθωμανών», όταν καθηγητής ξένου πανεπιστημίου -αυλικός του ελληνικού πολιτικού συστήματος, διατυπώνει δημοσίως την θεωρία ότι «η ελληνική επανάσταση ήταν οθωμανικός εμφύλιος πόλεμος», όταν τα κανάλια προβάλλουν τούρκικα σήριαλ, όταν οι αρμόδιοι φορείς κατέβαλαν λυσσαλέα προσπάθεια υποβάθμισης της 200ής επετείου της Ελληνικής Επανάστασης, οι εθνομηδενιστικοί αφορισμοί που εκτοξεύονται σε διαδηλώσεις, συγκεντρώσεις και στο διαδίκτυο αποτελούν πταίσματα.

Φθάσαμε να καίγονται ελληνικές σημαίες, αλλά και κάποιος πολιτικός είχε διατυπώσει την ευχή να πάρει ο αέρας την ελληνική σημαία για τελειώσει η φασαρία με τους Τούρκους. Ενώ άλλος πολιτικός είχε δηλώσει ότι «είναι αναφαίρετο δικαίωμα του πολίτη να καίει την σημαία». Οι νεαροί αντιεξουσιαστές μας έφταιξαν;

Οι αλλεπάλληλοι εσωτερικοί διχασμοί (μνημονιακοί/αντιμνημονιακοί, εμβολιαστές/αντιεμβολιαστές κλπ), που αναπαράγουν αενάως με νέες αφορμές τους προηγούμενους διχασμούς του 20ού αιώνα, έχουν γεννήσει το τέρας της έλλειψης εμπιστοσύνης των μισών Ελλήνων εναντίον των άλλων μισών και όλων μαζί προς το πολιτικό σύστημα. Και οι μεν σχέσεις μεταξύ των εκάστοτε δύο αντιθέτων στρατοπέδων διακατέχονται από το γνωστό διαχρονικό εμφυλιοπολεμικό μένος. Αλλά και το πολιτικό σύστημα φροντίζει να το ενισχύει, χαρακτηρίζοντας δι’ επισήμων χειλέων τους εκάστοτε αντιπάλους του με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς («ψεκασμένοι» ή αντιστρόφως «εθνίκια» και λοιπές ασύλληπτες βλακείες και χυδαιότητες).

Ζητούμενο η εθνική ενότητα

Οπότε φθάσαμε σήμερα, μετά από μία μακρά πορεία αυτο-απαξίωσης και αυτο-διάσπασης, μπροστά στην απειλή “προληπτικού χτυπήματος (αυτοάμυνας)” των “απειλουμένων από τα ελληνικά οπλικά συστήματα στα νησιά του Αιγαίου” Τούρκων. Η εθνική ενότητα είναι πολύ σημαντικό πράγμα στην εθνική άμυνα (εδώ το αντιπολεμικό κίνημα στις ΗΠΑ, που δίχασε την αμερικανική κοινωνία, θεωρείται από τους νεότερους ιστορικούς καθοριστικό για την ήττα τους στο Βιετνάμ).

Το πρώτο υπερεπείγον βήμα είναι η κυβέρνηση να συγκροτήσει διακομματικό Εθνικό Συμβούλιο (όχι επιτροπή, οι επιτροπές υπάρχουν για να μην υπάρχουν) Εξωτερικής Πολιτικής και Άμυνας, το οποίο να χαράξει κοινή αντίληψη και κοινή πολιτική και να αφήσει την Άμυνα εκτός πολιτικού παιγνίου.

Το δεύτερο είναι η συγκρότηση ενός ισχυρού διακομματικού επικοινωνιακού οργάνου για την προβολή των ελληνικών θέσεων στο εξωτερικό και στο εσωτερικό.

Και το τρίτο αλλά όχι έσχατο: Ας πάει η Πρόεδρος της Δημοκρατίας να καταθέσει, έστω και με καθυστέρηση, στεφάνι στα Δερβενάκια, ακόμα και αν φοβάται ότι μία τέτοια κίνηση θα θεωρηθεί “εθνικιστική”. Ένα μεγάλο, πολύ μεγάλο, το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής κοινωνίας θεωρεί την μεγάλη αυτή μάχη ιδρυτικό γεγονός της ελεύθερης ύπαρξής μας. Και είναι πολύ σημαντικό η κεφαλή του κράτους να συμπέσει με το κοινόν αίσθημα, μέρες που διανύουμε.