Ποιος θα κερδίσει από τη “νέα τάξη” στο Λεβάντε

Είναι ασυνήθιστο ιστορικά αλλά η Ελλάδα έχει επενδύσει διεθνοπολιτικά πολύ πιο σωστά από την Τουρκία στο τρίγωνο Ευρώπη-Ασία-Αφρική. Έτσι, στην κομβικής σημασίας αυτή γεωπολιτική περιφέρεια του κόσμου, όσες εντάσεις και αν δημιουργούνται, η Ελλάδα κερδίζει επιρροή και ρόλο, ενώ η Τουρκία χάνει τα πλεονεκτήματα και τις συμμαχίες της.

Στην Ανατολική Μεσόγειο, η θαρραλέα πρωτοβουλία της εμπέδωσης μιας στρατηγικής συμμαχίας με το Ισραήλ και την Αίγυπτο, που καθίσταται πενταμερής με τη συμμετοχή της Κύπρου και της Ιορδανίας, αποδεικνύεται ολοένα και πιο σημαντική όσο βαθαίνει η ένταση και ο αναθεωρητισμός στην ευρύτερη περιοχή. Για πολλούς θεωρείται μια συμμαχία που στηρίζεται στα υπό προσδιορισμό υποθαλάσσια ενεργειακά αποθέματα. Το βάθος αυτής της συμμαχίας, όμως, εκτείνεται πολύ πιο πέρα.

Στην ουσία είναι μια αρχέτυπη εθελούσια «συνάντηση πολιτισμών» στο κέντρο της γεωπολιτικής περιφέρειας της Μεσογείου με δομή πολιτική, οικονομική-ενεργειακή και φυσικά  στρατιωτική. Με το πέρασμα του καιρού και όσο οι πόλεμοι και η τζιχάντ θα ωθούν προς μία “νέα τάξη” με επαναπροσδιορισμό και συνόρων, η εν λόγω συμμαχία θα εμπεδώνει την παρουσία  της ως «περιφερειακός πόλος» σταθερότητας. Και μάλιστα απέναντι σε μια Τουρκία που θα διολισθαίνει προς Ανατολάς και ενδέχεται να έχει την τύχη κρατών όπως το Ιράκ και η Συρία.

Το πραγματικό “Χαλιφάτο”

Το πραγματικό Χαλιφάτο δεν είναι το «ριζοσπαστικό» που επαγγέλθηκε το Ισλαμικό Κράτος μέσα από τον δρόμο του φανατισμού και της βίας. Συγκροτείται ήδη με τις ευλογίες του προέδρου Τραμπ πέριξ της Σαουδικής Αραβίας. Διεφάνη μέσα από την συγκέντρωση 50 μουσουλμανικών χωρών, προσκεκλημένων του οίκου των Σαούντ, στο Ριάντ για να υποδεχθούν τον Αμερικανό Πρόεδρο και να εμπεδωθεί η πρόσδεσή τους στο άρμα των ΗΠΑ.

Από την άλλη πλευρά, όσες μάχες και να δοθούν, όσοι άνθρωποι και αν χαθούν, όσες επιθέσεις και αν πραγματοποιήσει το Ισλαμικό Κράτος, το Ιράν θα είναι το κέντρο του δεύτερου πόλου. Βαθμηδόν θα θυμηθεί εν μέσω κρίσης το βάθος της ιστορίας του. Και αυτή πάει πολύ πίσω στον χρόνο από την παράδοση που επικαλείται η ισλαμική επανάσταση του Χομεϊνί.

Η νέα Περσία, ως κεντρική δύναμη στην Ευρασία από την πλευρά της Κασπίας και σε μια στρατηγική σχέση με την Ρωσία, θα ανατάξει τις «δυτικότροπες συνήθειές» της. Αυτή τη φορά χωρίς τον Σάχη και την βαριά σκιά των Αγγλογάλλων αποικιοκρατών. Θα συγκροτήσει τον έτερο πόλο στην Ανατολή από την πλευρά των Σιιτών.

«Γιάλτα του Λεβάντε»

Εάν υπάρξει μια «Γιάλτα του Λεβάντε» στο τραπέζι θα έχουν θέση έτσι τέσσερα πρόσωπα. Ο Αμερικανός και ο Ρώσος πρόεδρος, ο Βασιλιάς της Αραβίας και ο πρόεδρος της Περσίας. Το «μενού» δεν θα είναι η διαμόρφωση μόνον των συνόρων του Κουρδιστάν, αλλά και η  ανάληψη της ευθύνης του παράλιου μετώπου που κατέχει η σημερινή Τουρκία.

Στη θέση της είναι πιθανόν να αναδυθεί μία νέα οντότητα, ή οντότητες που θα ενσωματωθούν στη «νέα τάξη» πραγμάτων επί του εδάφους της Ανατολής. Η ύπαρξη του κράτους του Ισραήλ, ο «δρόμος του μεταξιού» προς τη Κίνα και το τέλος της εποχής του κινητήρα κλειστού τύπου είναι εξελίξεις που σε καμία περίπτωση δεν καλύπτονται από  τα δεδομένα που δημιούργησε η χάραξη των συνόρων στην Ανατολή από τους Αγγλογάλλους στις αρχές του 20^ου αιώνα.