“Κίτρινη” νίκη χωρίς “κόκκινη” στήριξη

Ζούμε σίγουρα ιστορικές στιγμές που, ενδεχομένως, εγκυμονούν ένα πολύ διαφορετικό μέλλον για την Ευρώπη από αυτό που σχεδίαζαν οι γραφειοκράτες της. Στη Γαλλία και στην Ιταλία αλλά και συνολικά στην ΕΕ λόγω των ευρωεκλογών του Μαΐου κρίνονται πολλά, ακόμη και το ίδιο το εγχείρημα της παγκοσμιοποίησης.

Στην Ιταλία μπορεί οι Σαλβίνι και Ντι Μάγιο να καταθέσουν αναθεωρημένο προϋπολογισμό με στόχο ελλείμματος 2% αντί του αρχικού 2,4% που επεδίωκαν. Εφόσον όμως τον δεχθούν οι Βρυξέλλες και το Βερολίνο θα έχουν υποχωρήσει κατά 1,2% από την αρχική απαίτηση τους να δεσμευθεί η ιταλική κυβέρνηση στον στόχο ελλείμματος 0,8% που είχε αποδεχθεί ο Ρέντσι. Έτσι κερδισμένη στο μπρα ντε φερ αυτό θα είναι μόνο η ιταλική κυβέρνηση, ειδικά αν καταφέρει μέσα σε αυτό το 2% να συμπεριλάβει το κοινωνικό εισόδημα για εκατομμύρια φτωχούς Ιταλούς και τα μέτρα στήριξης των συνταξιούχων.

Ακόμη πιο εντυπωσιακά γεγονότα εξελίσσονται δίπλα στη γειτονική Γαλλία. Σε υποχώρηση ανάγκασαν τον Μακρόν, οι μαχητικές διαδηλώσεις των Κίτρινων Γιλέκων και υποχρεώθηκε να αναβάλει για έξι μήνες την εφαρμογή των νέων φόρων. Δεν τον τρόμαξε μόνο η τελευταία διαδήλωση των Κίτρινων Γιλέκων στο Παρίσι που σε πολλούς έφερε συνειρμούς νέου Μάη του ’68. Τον τρόμαξε αφενός ότι το κίνημα επεκτείνεται στα γαλλικά σχολεία όπου ήδη τα πρώτα 100 έχουν ξεκινήσει καταλήψεις, αφετέρου η ανταπόκριση των Γάλλων αγροτών που δήλωσαν ότι στην επόμενη διαδήλωση των Κίτρινων Γιλέκων θα βρίσκονται στο πλευρό τους.

Τρία συμπεράσματα

Ας δούμε όμως τρία συμπεράσματα που σηματοδοτεί η επιτυχία αυτή των Κίτρινων Γιλέκων και που μπορεί να αλλάξει τον αυριανό πολιτικό χάρτη της Ευρώπης.

Πρώτον, αποδείχθηκε ότι ένα νέου τύπου προλεταριάτο κινητοποιήθηκε στη Γαλλία και πέτυχε μια πρώτη νίκη, χωρίς να έχει καμιά βοήθεια από τη γαλλική Αριστερά και τα παντοδύναμα εργατικά συνδικάτα. Και φυσικά έχοντας απέναντι του ακόμη και τον υποτιθέμενο προοδευτικό Τύπο.

Δεύτερον, το προλεταριάτο αυτό δεν έχει επίσης καμιά σχέση με την Λεπέν και την ακροδεξιά (παρά τις αρχικές υποψίες) και αυτό φάνηκε από τα 42 αιτήματά του. Ούτε ένα ανάμεσα τους δεν είναι ακροδεξιό, ενώ όλα έχουν αμεσοδημοκρατικό και φιλολαϊκό ως σοσιαλιστικό χαρακτήρα. Αυτό το γεγονός μας δείχνει ότι μια πανευρωπαϊκή ευρωσκεπτικιστική εξέγερση δεν είναι υποχρεωτικό να έχει ακροδεξιό χαρακτήρα, όπως κάποιοι προδίκαζαν λόγω της ανόδου της Λεπέν, του Όρμπαν και του Σαλβίνι. Θα υπάρχουν διάφορες τάσεις ανάμεσά της και ίσως η σημαντικότερη να μην είναι ούτε η Αριστερά, ούτε η Δεξιά, αλλά η αντίθεση στην Παγκοσμιοποίηση των Αγορών. Μια τάση που τείνει να κυριαρχήσει ανάμεσα στους ψηφοφόρους του “Κινήματος των 5 Αστέρων” στην Ιταλία.

Τρίτον, εφόσον τα Κίτρινα Γιλέκα έπεισαν τους Γάλλους αγρότες να κατέβουν μαζί τους σε μελλοντικές διαδηλώσεις και εφόσον ακόμη και οι μαθητές άρχισαν να συμμετέχουν δυναμικά, ένα τέτοιο κίνημα δείχνει να αγκαλιάζει μεγάλα στρώματα του γαλλικού λαού. Συνεπώς, δεν αποκλείεται να θελήσει να εκφραστεί και μέσω δικού του πολιτικού φορέα οπότε θα αλλάξουν πολλά.

Οι δυσαρεστημένοι Γάλλοι, που είναι η πλειοψηφία στη χώρα τους, δεν θα έχουν να αντιμετωπίσουν το δίλημμα “Μακρόν ή Λεπέν” δίκην γκρεμού ή ρέματος. Θα μπορούν δυνητικά να ψηφίσουν τα Κίτρινα Γιλέκα, τα οποία απέδειξαν ότι ξέρουν να εμποδίζουν νόμους λιτότητας. Σε αυτή την περίπτωση παρόμοιες πολιτικές κινήσεις θα ξεπεταχθούν σε όλη την Ευρώπη, επειδή ό,τι επαναστατικό συμβαίνει στη Γαλλία επηρεάζει τις καρδιές των νεολαίων και των πολιτών με επαναστατική διάθεση σε όλη την Ευρώπη.