Η απαγόρευση του κόμματος Κασιδιάρη – Πολιτικό πρόβλημα πρωτίστως ο νεοναζισμός

Πριν την πρόθεση της κυβέρνησης να απαγορεύσει την εκλογική συμμετοχή στο ναζιστικό μόρφωμα του Ηλία Κασιδιάρη, είχε προηγηθεί η απόφαση της Δικαιοσύνης για την καταδίκη της Χρυσής Αυγής, μιας οργάνωσης που διαφήμιζε ανοιχτά τον εγκληματικό της χαρακτήρα. Απόφαση που είχε έρθει επτά χρόνια μετά την δολοφονία του Παύλου Φύσσα και μετά από πεντέμισι χρόνια δικαστικής διαδικασίας. 

Μπορεί η Χρυσή Αυγή να καταδικάστηκε και να στιγματίστηκε, όμως, η επανεμφάνιση της με άλλο μανδύα δείχνει πως ο ναζισμός – και όλα όσα αυτά περιλαμβάνει – εξακολουθεί να βρίσκεται ανάμεσά μας, να δηλητηριάζει τις κοινωνίες μας, τη σκέψη μας, με ανοικτή ή με λανθάνουσα μορφή. Η αντιμετώπιση του τελευταίου δεν είναι απλά και μόνο υπόθεση μιας καταδικαστικής απόφασης ή της απαγόρευσης ενός ναζιστικού μορφώματος να κατέλθει στις εκλογές. Αρχικά, οφείλουμε να σκεφτούμε τα όσα έχουν προηγηθεί που οδήγησαν στην γιγάντωση του φαινομένου.

Τα όσα πολλά και σύνθετα είχαν ανεβάσει την Χρυσή Αυγή στο πολιτικό και κοινωνικό στερέωμα, δεν πρέπει να ξεχαστούν, ειδικά τώρα που το εγκληματικό πρόσωπο του ναζισμού έρχεται πάλι στο προσκήνιο με άλλο όνομα, με άλλο μανδύα, με άλλο προσωπείο, αυτό του κόμματος Κασιδιάρη. Να μην ξεχάσουμε τους δημοσιογράφους τα τηλεοπτικά, ραδιοφωνικά δίκτυα, τα έντυπα που είχαν τεθεί στην υπηρεσία αυτών των εγκληματικών ιδεών, που έφερναν μέσα στα σπίτια μας τους εγκληματίες, ως “καλά παιδιά”, ως “παρεξηγημένους”, ως “ιδεολόγους”. Κάτι που αφορά ειδικά τον Κασιδιάρη, που ήταν για καιρό ο “αγαπημένος” Χρυσαυγίτης, ακόμα και life style εκπομπών!

Να μην ξεχάσουμε τους πολιτικούς που έσπευδαν να βρουν πολιτικές αρετές στους ναζί, που ευχήθηκαν την συνεργασία μαζί τους, που τους αξιοποίησαν ως πολιτικά εργαλεία, είτε για να κόψουν ψήφους από αντιπάλους τους, είτε για να αξιοποιήσουν τον τρόμο που έσπερναν στην κοινωνία, είτε για να τους αναθέσουν το εγκληματικό έργο του διωγμού προσφύγων, μεταναστών, εργαζόμενων, συνδικαλιστών.

Οι “χορηγοί” του ναζισμού

Να μην ξεχάσουμε τους κυβερνητικούς παράγοντες που άφηναν τη δίκη της Χρυσής Αυγής να σέρνεται και να απλώνεται στον χρόνο πότε επειδή δεν υπάρχει “κατάλληλη αίθουσα” (στην Αθήνα των 4.500.000 κατοίκων), πότε με αφελή προσχήματα. Να μην ξεχάσουμε τους κυβερνητικούς εκείνους χώρους που “προσάρμοσαν” τον ποινικό κώδικα, διαρκούσης της δίκης, σε όφελος των αρχηγών και των μελών εγκληματικής οργάνωσης. Χάρη σε αυτές τις αλλαγές, οι καταδικασμένοι εγκληματίες διατήρησαν τα πολιτικά τους δικαιώματα, φτάνοντας να “χτυπούν” και πάλι την πόρτα του Κοινοβουλίου με το μόρφωμα του Κασιδιάρη.

Να μην ξεχάσουμε όλους αυτούς τους “δημιουργούς”, τους “χορηγούς” της Χρυσής Αυγής. Να μην ξεχάσουμε την ακραία αηδιαστική συμπεριφορά τους, ακόμα και όταν οι ίδιοι αυτοί, ξεχνώντας παλαιότερα καμώματά τους είχαν σπεύσει να πρωτοστατήσουν σε αναθέματα και κατάρες απέναντι στους χθεσινούς ήρωές τους, όπως τον Κασιδιάρη, που τόσο είχαν προσπαθήσει να αναδείξουν.

Ο ναζισμός γίνεται ιδιαίτερα επικίνδυνος όταν το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα, η άρχουσα τάξη, τον εντάξουν στα πολιτικά τους εργαλεία. Όταν τον χρησιμοποιήσουν με λίγα λόγια για να λύσουν πολιτικά ζητήματα, αδιέξοδα της όποιας μορφής. Όταν τον στρατεύσουν ενάντια στα συμφέροντα των ανταγωνιστών τους, όταν του αναθέσουν την προώθηση κοινωνικών και οικονομικών συμφερόντων, ας πούμε στην ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη του Περάματος.

Γίνεται δε πολλαπλά επικίνδυνος όταν η εγκληματική του δράση γίνει μέρος της κυρίαρχης πολιτικής, όταν η εγκληματική πρακτική τους ενσωματωθεί σε κρατικές ή ημικρατικές ή παρακρατικές υπηρεσίες. Οι δολοφονικές δράσεις της Χρυσής Αυγής και του ναζισμού καταδικάστηκαν, όμως οφείλουμε να ανησυχούμε όταν βλέπουμε την μεταφορά πρακτικών άγριας καταστολής σε ένστολα σώματα που είναι στην υπηρεσία του κράτους.

Νεοναζισμός και Δικαιοσύνη

Και κάτι ακόμα. Τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής καταδίκασε η Δικαιοσύνη. Η ίδια αυτή Δικαιοσύνη την ύπαρξη και τη λειτουργία της οποίας ο ναζισμός υπόσχεται να καταργήσει. Για το ναζισμό υπάρχει το δίκαιο της “φυλής” που εκπορεύεται από τον εκφραστή των φυλετικών χαρακτηριστικών αυτόν το απίθανο που οι νέο-ναζί τιμούσαν με εκείνα τα γελοία “εγέρθητου”.

Ο ναζισμός αρνείται στα θύματά του την πολυτέλεια του δικαστή, της δίκης. Εκατομμύρια άνθρωποι βρέθηκαν λίγα χρόνια νωρίτερα, στις κοινωνίες που διαφέντευε ο ναζισμός, μπροστά σε εκτελεστικά αποσπάσματα, στα τραίνα για τους θαλάμους αερίων, στα στρατόπεδα των βασάνων και του θανάτου. Σε κανένα από αυτούς δεν επιτράπηκε η προσφυγή στη Δικαιοσύνη. Καταδικάστηκαν σε θάνατο και πέθαναν επειδή η φυλή τους, η θρησκεία τους, η πολιτική τους δράση, η αντίστασή τους το επέβαλε.

Η θανατική τους καταδίκη αποφασίστηκε “στο όνομα του Φύρερ”, από κάποιον αξιωματούχο, από κάποιον τυφλωμένο από το ναζιστικό μίσος στρατιωτικό ή διοικητικό παράγοντα, από κάποιο τιποτένιο “όργανο”. Δεν χρειαζόταν Δικαστής για αυτό. Ο ναζισμός μαζί με το Ρωμαϊκό Δίκαιο που παινευόταν πως κατάργησε, τελείωσε, ευτέλισε χιλιάδες χρόνια ανθρώπινου πολιτισμού.

Τα “παιδιά των ηττημένων του 1945” ακολούθησαν την εγκληματική πεπατημένη. Αποφάσισαν “στο όνομα του Φύρερ” (του γραφικού αρλεκίνου αρχηγού τους) να σκοτώσουν τον Λουκμάν. Τον σκότωσαν, σαν σήμερα, 17 Ιανουαρίου του 2013. Αποφάσισαν να σκοτώσουν τον Παύλο Φύσσα – τον δολοφόνησαν. Αποφάσισαν να “τιμωρήσουν” τους βιοπαλαιστές Αιγύπτιους αλιεργάτες, τους συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ, τους υπαίθριους πωλητές στις λαϊκές αγορές, τους βιοπαλαιστές των φτωχών συνοικιών, τους “μελαψούς” στα αστικά λεωφορεία, τους “εχθρούς της φυλής” (αυτοί τα προπλάσματα –τρομάρα μας – της ανώτερης Άριας φυλής!).

Όλα αυτά τα ονόμασαν “απόδοση δικαιοσύνης” στο δικό τους αντεστραμμένο σύμπαν και τα εκτέλεσαν στο όνομα του Φύρερ τους. Όποιο προσωπείο και αν εμφανίσουν, όποιο μόρφωμα και αν ιδρύσουν, όσες φορές και αν “αποκηρύξουν” τον ναζισμό και την βία, αυτά είναι τα πραγματικά πιστεύω τους και μας το θυμίζουν σε κάθε ευκαιρία, όπως ο έτερος καταδικασμένος χρυσαυγίτης που επιτέθηκε με υβριστικούς χαρακτηρισμούς κατά της χαροκαμένης μητέρας του Παύλου Φύσσα. Τελικά αυτά “τα παιδιά των ηττημένων του 1945”, παραμένουν φτυστά ομοιώματα των προγόνων τους…