Δεν αλλάζει τίποτε σ’ αυτή τη χώρα

Γίνεται χαμός στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης -ο χώρος αντίστασης μέχρι τελικής πληκτρολόγησης των Κυπρίων- για τα όσα διαδραματίζονται στην κοινωνία. Είναι και πολλά τα ζητήματα που βρίσκονται αυτή την περίοδο στη δημόσια σφαίρα. Τα θέματα της Δικαιοσύνης, του ΓεΣΥ, ο διορισμός των Διοικητικών Συμβουλίων των Ημικρατικών Οργανισμών, τα ανοικτά ζητήματα της Παιδείας, της μείωσης των δήμων – βασιλείων του παραγοντισμού.

Όλα αυτά συνθέτουν το παζλ της κυπριακής τσιμεντωμένης πραγματικότητας. Στην αντίπερα όχθη, λοιπόν, όλων αυτών των εξελίξεων, στέκονται οι περιστασιακές αντιδράσεις, αυτές του καναπέ και του πληκτρολογίου. Είναι σαφές πως το κλίμα στην κοινωνία είναι βαρύ και τα όσα διαδραματίζονται προκαλούν δυσφορία. Είναι προφανές πως δεν αρέσουν τα όσα γίνονται, πλην όμως επί της ουσίας η πλειονότητα κινείται σε λογικές τροχονόμου, αφήνοντας να περνούν και να εδραιώνονται οι στρεβλώσεις.

Βγάζουν φαρμάκι αλλά και επαναστατικότητα τα όσα γράφονται, καυτηριάζοντας τα κακώς έχοντα. Μέχρι εκεί. Ο ρόλος και η αποστολή αρχίζουν και σταματούν στη διαδικτυακή «πάλη των τάξεων» και στις καταγγελίες εναντίον των προνομιούχων. Λίγο κράξιμο και μάλιστα όχι δια ζώσης και αυτό είναι όλο. Τα κίτρινα γιλέκα, για παράδειγμα, στην Κύπρο χρησιμοποιούνται μόνο για την ασφάλεια στους δρόμους. Μπορεί να θαυμάζουν κάποιοι τη δράση των Κίτρινων Γιλέκων στη Γαλλία, αλλά εξ αποστάσεως πάντα και μακριά από αυτούς.

Δεν αλλάζει τίποτε σε αυτή τη χώρα. Γιατί η λογική της πεπατημένης είναι με υλικά συντήρησης της διαχρονικής κατάστασης πραγμάτων. Γι’ αυτό και  η καθεστηκυία τάξη δεν έχει λόγους να ανησυχεί. Δεν υπάρχει στον τόπο αυτό φορέας αλλαγής. Το κομματικό σύστημα λειτουργεί με νόρμα συντήρησης των κεκτημένων του, πρωτίστως, όμως, των άλλων, που έχουν την πατέντα. Η Δεξιά, λαϊκή και νεοφιλελεύθερη, συμβαδίζει σε ένα τεντωμένο σχοινί αλλά συνυπάρχει. Όπως για τόσα χρόνια συνυπάρχουν οι σαλονάτοι και τα εθνικόφρονα σωματεία κάτω από κοινή ομπρέλα, παρόλο ότι διαφωνούν στο Κυπριακό. Ή εκφράζουν διαφορετικά κοινωνικά συμφέροντα.

Xώρος ορφανός

Ο πέραν της Δεξιάς χώρος είναι ορφανός. Αριστεροί στην Κύπρο σαφώς και υπάρχουν, δεν υπάρχει όμως Αριστερά, υπό την έννοια της οργανωμένης έκφρασης. Όσοι αυτοπροσδιορίζονται δοκιμάστηκαν και επιβεβαίωσαν το προφανές. Ότι είναι μεγάλος εταίρος του συστήματος και οι πολιτικές, είτε τότε που βρέθηκαν στην Κυβέρνηση είτε βρισκόμενοι στην αντιπολίτευση, επί της ουσίας εκφράζουν τα κατεστημένα (οικονομικά, κοινωνικά κ.ά.). Ο χώρος του Ενδιάμεσου, κατακερματισμένος και αποπροσανατολισμένος, αναζητεί πατήματα, που δεν είναι ισορροπημένα. Η Ακροδεξιά παρουσιάζεται αντισυστημική, είναι όμως μέρος του συστήματος και απόγονοι των παιδιών του κομματικού σωλήνα.

Τα κόμματα στην Κύπρο είναι συστημικά, γι’ αυτό και δεν μπορούν να αλλάξουν ούτε τα ίδια ούτε να πετύχουν να ανατρέψουν κοινωνικές στρεβλώσεις. Όταν εργαλοποιούνται πολιτικά οι διορισμοί, οι μεταθέσεις, οι χαλαρώσεις ζωνών, οι διευκολύνσεις, τότε η πορεία είναι προδιαγεγραμμένη. Τσιμεντώνονται οι στρεβλώσεις και εδραιώνονται τα κατεστημένα. Τα τζάκια, όπως αποδείχθηκε πρόσφατα με τις καταγγελίες για τη Δικαστική Εξουσία, φαίνεται να κρατούν τα ηνία και να μοιράζουν παιχνίδι. Εάν αυτό δεν είναι διαπλοκή, τότε τι είναι;

Τα τελευταία χρόνια γίνεται λόγος για την ανάγκη η Κύπρος, μετά από μια συμφωνία στο Κυπριακό, να καταστεί κανονικό κράτος. Δεν αρκούν, όμως, οι ρυθμίσεις σε μια συμφωνία. Χρειάζεται και μια εσωτερική επανάσταση, που θα ανατρέψει κατεστημένα και νοοτροπίες.

• Εάν ήμαστε κανονικό κράτος, δεν θα πολιτεύονταν όσοι το 1974 συνέβαλαν/προκάλεσαν την καταστροφή, την τραγωδία.
• Εάν ήμαστε κανονικό κράτος, δεν θα πολιτεύονταν όσοι προκάλεσαν την οικονομική καταστροφή.
• Εάν ήμαστε κανονικό κράτος, οι μιζαδόροι και οι επιχορηγούμενοι από την κάθε Focus θα αποσύρονταν από την πολιτική κάτω από την πίεση των πολιτών.
• Εάν ήμαστε κανονικό κράτος, δεν θα ήταν το σόι το βασίλειο, σε μια χώρα που οι διορισμοί έχουν και κληρονομικό χαρακτήρα.

Διαχρονικά, η κακοδαιμονία των πολιτικών είναι το μικρόβιο του κόστους. Διαχρονικά η κακοδαιμονία μιας χώρας είναι η απάθεια και η προσαρμοστικότητα των πολιτών.