Τα σκήπτρα στους αιθέρες – Ισχυροποιώντας την ελληνική αποτροπή με χαμηλό κόστος
16/09/2019
Γράφει ο Στέργιος Θεοφανίδης –
Σε προγενέστερα αφιερώματά μας εξηγήσαμε τους λόγους για τους οποίους έχουμε αποχωρήσεις ιπταμένων από την Πολεμική Αεροπορία τα τελευταία χρόνια. Εξηγήσαμε επίσης τους λόγους για τους οποίους μετά το καλοκαίρι του 2016, η Τουρκική Αεροπορία έχει αποδυναμωθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό. Με αυτά τα δεδομένα υπόψη, τα οποία αποκαλύπτουν την τεράστια διαφορά μεταξύ των καταστάσεων όπως αυτές έχουν διαμορφωθεί στις τάξεις των δύο αεροπορικών δυνάμεων (είναι άλλο να φεύγεις επειδή δεν υπάρχει δουλειά και εξέλιξη και άλλο να σε συλλαμβάνουν ή να φοβάσαι ότι θα σε συλλάβουν με ό,τι αυτό συνεπάγεται!) πάμε και σε αυτό το αφιέρωμα…
Σε αυτό το αφιέρωμα ήρθε η ώρα να επιχειρήσουμε να εξηγήσουμε, για ποιον λόγο η Πολεμική Αεροπορία ήταν και μπορεί να συνεχίσει να είναι ο ισχυρότερος παράγοντας της ελληνικής αποτροπής στα χρόνια που έρχονται. Και μάλιστα με εξαιρετικά χαμηλό κόστος. Πάντα για τα οικονομικά δεδομένα διατήρησης μιας αεροπορικής δύναμης.
Ας ρίξουμε μία ματιά στο πώς έχει σήμερα η κατάσταση. Τα χρόνια της οικονομικής κρίσης, μεταξύ άλλων έφεραν και τη συρρίκνωση της Πολεμικής Αεροπορίας. Κάτι που δεν σημαίνει βέβαια αποκλειστικά αρνητικές συνέπειες… Καταρχήν, εγκαταλείψαμε την ουτοπική εμμονή της “οροφής” των 300 μαχητικών. Δεν το αποφασίσαμε μόνοι μας. Αναγκαστήκαμε να το κάνουμε, αλλά το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.
Υποχρεωθήκαμε λοιπόν να πράξουμε το αυτονόητο… Να αποσύρουμε δηλαδή παλαιούς τύπους μαχητικών οι οποίοι είχαν μεγάλο κόστος συντήρησης και υποστήριξης, χωρίς να προσφέρουν μεγάλα επιχειρησιακά οφέλη. Αρχής γενομένης από τον Οκτώβριο του 2014 αποσύραμε τα A-7E για να ακολουθήσουν αμέσως μετά τα RF-4E της 348 Μοίρας Τακτικής Αναγνώρισης και σταδιακά και τα F-4E AUP.
Σε δεύτερη φάση θα ολοκληρωθεί η διαδικασία απόσυρσης των τελευταίων, ενώ θα αποσυρθούν και τα παλιά Mirage 2000EG/BG, χωρίς κανείς να γνωρίζει τι μέλει γενέσθαι με τα 32 F-16C/D Block 30. Καλό θα ήταν να πουληθούν και μάλιστα αφού πρώτα εκσυγχρονιστούν από την ΕΑΒ σε επίπεδο Block 50+ Advanced, παρά να αποσυρθούν.
Το θετικό στοιχείο σε ότι αφορά στην απόσυρση των F-4E AUP, έγκειται κυρίως στο ότι το σύνολο των όπλων που είναι πιστοποιημένα στα μαχητικά αυτά είναι διαθέσιμα και στα F-16. Όπως και το ατρακτίδιο στοχοποίησης LITENING που με μικρό κόστος μπορεί να πιστοποιηθεί στο F-16. Επενδύοντας εκ νέου στο Fighting Falcon που γίνεται Viper…
Στο πλαίσιο της ίδιας αυτής δεύτερης φάσης, το κεφαλαιώδους σημασίας πρόγραμμα για το μέλλον της Πολεμικής Αεροπορίας είναι φυσικά ο εκσυγχρονισμός των 84 F-16C/D Block 52+ και – Block 52+ Advanced στο επίπεδο F-16V Block 72 (κινητήρας F100 της Pratt&Whitney). Κι αυτό γιατί συνδυάζει δύο πολύ σημαντικές παραμέτρους.
Ομογενοποίηση δύο διαφορετικών εκδόσεων
Το πρώτο είναι η ομογενοποίηση δύο διαφορετικών εκδόσεων του μικρού μαχητικού πολλαπλών ρόλων. Το να πάμε από τις δύο αυτές εκδόσεις σε μία, σημαίνει πολλά και θετικά… Πρώτα από όλα σημαίνει ίδια συστήματα και όπλα. Σημαίνει κοινές εκπαιδεύσεις για ιπταμένους, για μηχανικούς, για ηλεκτρονικούς (avionics), για οπλουργούς και πάει λέγοντας… Σημαίνει ενιαίο σύστημα λογιστικής υποστήριξης και αυξημένη επιχειρησιακή ευελιξία. Όλα αυτά μαζί δε, συνεπάγονται χαμηλότερος κόστος. Συνολικό. Γιατί οι οικονομίες κλίμακας είναι διαφορετικές.
Και εδώ βέβαια έχουν γίνει λάθη και έχουν σημειωθεί αδικαιολόγητες καθυστερήσεις… Λειτουργούμε ως ο χρόνος να μην έχει καμία απολύτως σημασία! Όταν ο Τούρκος απέναντι παρουσιάζει χάρτες με το μισό Αιγαίο δικό του, με “γαλάζιες πατρίδες” και λοιπά, οφείλουμε να πιέσουμε την κατάσταση.
Οφείλουμε να πιέσουμε και τους Αμερικανούς, να πιέσουμε την ΕΑΒ, να πιέσουμε κάθε εμπλεκόμενο. Δεν αφήνουμε τον καιρό να περνά. Αν η ΕΑΒ δεν έχει το απαιτούμενο προσωπικό ας κάνει προσλήψεις. Αν δεν προλαβαίνει ας δουλέψει υπερωρίες. Πραγματικές, όχι σαν αυτές του παρελθόντος! Κι ας βρεθεί επιτέλους λύση με αυτή τη γελοιότητα της κατ’ ανάγκη πρόσληψης μέσω ΑΣΕΠ!
Τώρα τους χρειάζεται, δεν έχει δυνατότητα αναμονής δυο και τρία χρόνια! Διότι αυτό είτε θα συνεπάγεται παράδοση των αναβαθμισμένων μαχητικών με καθυστέρηση διετίας, είτε ότι τη θέση των Ελλήνων θα πάρουν Αμερικανοί. Αυτό θέλουμε; Στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας και το αρμόδιο γενικό επιτελείο τι κάνουν;
Δεν αντιλαμβάνονται οι του νέου υπουργού Εθνικής Άμυνας ότι αυτή η ανικανότητα λήψης αποφάσεων, διά των καθυστερήσεων, επί της ουσίας ακυρώνει όσα θετικά αναζητά να λάβει η Πολεμική Αεροπορία με την επένδυση ποσού μεγαλύτερου του ενός δισεκατομμυρίου ευρώ στο πρόγραμμα;
Λύσεις υπάρχουν, θέληση δεν υπάρχει… Αλλά και από την πλευρά της πολιτικής και της στρατιωτικής ηγεσίας, οι δικαιολογίες έχουν τελειώσει πλέον. Ας αναλάβει ο καθένας τις ευθύνες του. Επειδή πληροφορίες αναφέρουν, ότι εκεί στο ΥΠΕΘΑ δεν έχουν βρει ακόμα τον βηματισμό τους και ορισμένοι έχουν ως προτεραιότητα όχι να παράξουν έργο, αλλά αφενός να τηρήσουν ισορροπίες και αφετέρου να μη δυσαρεστήσουν το Μέγαρο Μαξίμου.
Αγαπητοί (στην κυριολεξία, διότι κακές προθέσεις δεν έχουμε ανιχνεύσει μέχρι τώρα), αν δε σπάσεις αυγά, ομελέτα δεν τρως, για να “πετάξουμε” και μια προσφιλή αλλά τόσο αντιπροσωπευτική της κατάστασης κλισέ έκφραση. Ο χρόνος περνάει επικίνδυνα και χρόνο για χάσιμο δεν υπάρχει. Στόχος θα έπρεπε ήδη να ήταν η ολοκλήρωση του προγράμματος δυο-τρία χρόνια νωρίτερα. Λες και δε γνωρίζουν ότι αυτό θα ήταν ευεργετικό. Το γνωρίζουν και το συζητάνε οι γνώστες μεταξύ τους. Αποτέλεσμα δεν μπορεί να υπάρξει σε αυτή τη χώρα. Το δεύτερο σημαντικό που εξασφαλίζει ο εκσυγχρονισμός των 84 ελληνικών F-16, είναι…
