Αν πέσει το Ναγκόρνο-Καραμπάχ έρχεται η σειρά μας

Ναι, οι ιστορικές αναλογίες πρέπει να επιλέγονται προσεκτικά. Ναι, ο Ερντογάν δεν είναι ίδιος με τον Χίτλερ. Ναι, η Τουρκία του 2020 δεν μπορεί να είναι η Γερμανία του 1938. Και ναι, η διεθνής κατάσταση δεν ταυτίζεται με εκείνη των παραμονών του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Αλλά, όλες οι παραπάνω παραδοχές δεν αναιρούν πως κατά δυσανάλογα μεγάλο μέρος, η αρχιτεκτονική διεθνούς ασφάλειας και ειρήνης και η όποια αίσθηση περί διεθνούς δικαιοσύνης, αν ποτέ υπήρξε κάτι σχετικό στον κόσμο μας, διακυβεύονται στον τόσο κοντινό μας ιστορικά και διεθνοπολιτικά, Καύκασο. Ή καλύτερα και εκεί.

Όσο γράφονται αυτές οι γραμμές, οι μακράν πολυπληθέστερες και πλουσιότερες της Αρμενίας χώρες, το Αζερμπαϊτζάν και η Τουρκία, αποπειρώνται να νικήσουν την πρώτη και να ανακαταλάβουν το Ναγκόρνο-Καραμπάχ. Αν το πετύχουν γνωρίζουμε από την εισβολή στην Κύπρο και στη Συρία τι θα ακολουθήσει: εθνοκάθαρση και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.

Με την ενεργό στήριξη του Ισραήλ που τους πουλάει όπλα και των ΗΠΑ, για τις οποίες μένει να φανεί αν μόνο γνώριζαν τον εν λόγω σχεδιασμό ή και τον προώθησαν ενεργά, Αζερμπαϊτζάν και Τουρκία αποπειρώνται να εκκαθαρίσουν μια περιοχή που κατοικείται από Αρμενίους και την οποία οι εσωτερικές διαρθρώσεις της ΕΣΣΔ, που ακολουθούσαν μια λογική διαφορετική από εκείνη των εθνικών κρατών, είχαν αποδώσει στη σοβιετική δημοκρατία του Αζερμπαϊτζάν.

Αμηχανία και εφησυχασμός

Η Ρωσία ακόμα στέκεται αμήχανη και διστακτική ως προς την ανάσχεση της αζερο-τουρκικής επιθετικότητας. Από τη μια υπάρχουν οι γνωστές τακτικές συμμαχίες της με την Τουρκία και με το Αζερμπαϊτζάν, πέραν της προφανώς στρατηγικής σχέσης της με την Αρμενία. Όμως, από την άλλη και ίσως ακόμα περισσότερο, αντιλαμβάνεται ότι υφίσταται μέγιστη πίεση από την Τουρκία, με την τελευταία να έχει και την ιδιότητα του νατοϊκού κράτους. Σύγκρουση με την Τουρκία μπορεί να εμπλέξει και τις ΗΠΑ, σε αυτό (εν μέρει) πατάει η Τουρκία άλλωστε.

Ωστόσο, αν η Ρωσία εξακολουθήσει να μην παρεμβαίνει ενεργά διακινδυνεύει αφενός τη διεθνοπολιτική ακύρωση της, σε βαθμό μεγαλύτερο από ό,τι αν νικούσαν ΗΠΑ, Τουρκία και οι σύμμαχοί τους στη Συρία και αφετέρου την απώλεια του ελέγχου του Καυκάσου σταδιακά, προς όφελος της Τουρκίας. Θα πρέπει να συνυπολογίσει επιπλέον, όχι μόνο την επικινδυνότητα του ίδιου του Ερντογάν, αλλά και ότι μπορεί κάποια στιγμή ο Ερντογάν να φύγει, αλλά η Τουρκία θα μείνει εκεί.

Πέραν της Ρωσίας και με δεδομένο ότι μόνο ανόητοι ή εγκάθετοι καλλιεργούν ελπίδες για αντιτουρκικά μέτωπα (με τη Γερμανία, τις ΗΠΑ, κα) τουλάχιστον σε αυτήν την ιστορική συγκυρία, είναι προφανές ότι Ελλάδα και Κύπρος θα έπρεπε να έχουμε (και πολύ παραπάνω) θορυβηθεί ήδη για όσα γίνονται στον Καύκασο, αφενός προσφέροντας ενεργή στήριξη στην Αρμενία και αφετέρου μπλοκάροντας κάθε απόφαση της ΕΕ, τουλάχιστον περί της εξωτερικής πολιτικής της, έως ότου επιβληθούν πραγματικές κυρώσεις στην Τουρκία.

Ενώ η Γερμανία και άλλα κράτη-μέλη της ΕΕ χτίζουν τη στρατιωτική μηχανή που επιτίθεται σε εμάς και στους συμμάχους μας ή φίλους μας, ο Νίκος Αναστασιάδης και ο Κυριάκος Μητσοτάκης πανηγυρίζουν μετά από μια ακόμα σύνοδο της ΕΕ, στην οποία ακόμα και οι κυρώσεις-χάδια προς τη Τουρκία πήγαν περίπατο.

Η ιστορία επαναλαμβάνεται

Παράλληλα, σε ένα κρεσέντο ραγιαδισμού, ο Έλληνας πρωθυπουργός ποζάρει ως πυλώνας του αντιρωσισμού των ΗΠΑ, την ώρα που η Ελλάδα θα έπρεπε επειγόντως να χτίζει την ανατολική πολιτική της, να διαφοροποιείται από τα νατοϊκά σχέδια που αντικειμενικά επιφυλάσσουν τη μερίδα του λέοντος για την Τουρκία και να αποκαθιστά σχέσεις με τις δυνάμεις που περιορίζουν, ή και πολεμούν με την Τουρκία, αντί να τρέχει πίσω από εκείνες που θωπεύουν τον επεκτατισμό της.

Επιπλέον είναι αδιανόητο να μιλούμε για διαπραγματεύσεις με αυτήν την Τουρκία, η οποία βουλιμικά επιδιώκει να υφαρπάξει την κυριαρχία και τα κυριαρχικά δικαιώματα των γειτόνων της και όχι μόνο. Όπως και να έχει, εν προκειμένω είναι αναγκαίο να συνειδητοποιήσουμε πως η Αρμενία πρέπει να νικήσει στον πόλεμο με το Αζερμπαϊτζάν και την Τουρκία. Είναι ζήτημα δικαιοσύνης και ζήτημα διαφύλαξης των στοιχειωδών υπολειμμάτων περιφερειακής σταθερότητας και ασφάλειας.

Αν το Ναγκόρνο-Καραμπάχ πέσει, η Τουρκία θα συνεχίσει προς νέες κατακτήσεις και η Ελλάδα ακόμα πιο μόνη θα αναγκαστεί να αντιμετωπίσει την επιθετικότητα της γείτονος. Αν το Ναγκόρνο-Καραμπάχ πέσει, ο επεκτατισμός και η επιθετικότητα της θα έχουν δικαιωθεί. Είναι τραγική η τόσο κοντή μνήμη της ανθρωπότητας!

Ανόητοι και αφελείς πίστευαν παραμονές του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ότι θα ξεμπέρδευαν με την Τσεχοσλοβακία και πως η ειρήνη με τη θυσία μιας “Ιφιγένειας” θα σωζόταν, επειδή το θηρίο θα εξευμενιζόταν. Η ιστορία απέδειξε πόσο λάθος έκαναν! Σήμερα στην περιοχή μας διαπράττουμε το ίδιο εγκληματικό λάθος. Τι νομίζουμε πραγματικά ότι θα αλλάξει στην πορεία; Εγκαταλείποντας την Αρμενία φουντώνουμε τη φωτιά του πολέμου και απλώς περιμένουμε τη δική μας σειρά.