Η Τουρκία βάζει πλάτη στο Αζερμπαϊτζάν, η Ελλάδα τηρεί ίσες αποστάσεις!

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, οι συγκλονιστικές ειδήσεις της κήρυξης πολέμου μεταξύ Αζερμπαϊτζάν και Αρμενίας και της γενικής επιστράτευσης στη δεύτερη έρχονται στη δημοσιότητα. Τα ΜΜΕ στην Ελλάδα ακόμα σιωπούν λες και όσα συμβαίνουν αφορούν κάποιες άγνωστες σε εμάς χώρες, ή είναι λιγότερο σημαντικά από τα καπρίτσια κάποιου ή κάποιας εγχώριου και εγχώριας celebrity. Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια εν δυνάμει καταλυτικής σημασίας εξέλιξη.

Η σύγκρουση Αζερμπαϊτζάν-Αρμενίας δεν αποτελεί απλώς μια μακρόχρονη, άλυτη αντιπαράθεση που ενίοτε οξύνεται. Στην παρούσα της φάση, εκτός των ενδογενών της αιτίων, είναι τουλάχιστον άμεσα συνδεδεμένη, αν δεν προκαλείται ενεργά, από τις τουρκικές αναθεωρητικές βλέψεις, εν γνώση (τουλάχιστον) της Ουάσιγκτον, οι οποίες εξακολουθούν να εκτυλίσσονται σε όλα τα πεδία.

Με ανοιχτά τα μέτωπα σε Ιράκ και σε Συρία στα ανατολικά, με τη κατοχή στην Κύπρο και στη δυτική Λιβύη, με τις σχέσεις με την Ελλάδα σε μία ελεγχόμενη ένταση, εν πολλοίς εξαιτίας της πατρωνίας επί της πατρίδας μας, η Τουρκία (ξανά) ανοίγει μέτωπο στο μαλακό υπογάστριο της Ρωσίας. Στέλνει ισλαμιστές μαχητές και οπλικά συστήματα και για πολλοστή φορά προωθεί αλλαγή του συνοριακού χάρτη δια της βίας, ενώ ταυτοχρόνως θέτει τις βάσεις, προκειμένου να μετατραπεί σε μέρος της όποιας μελλοντικής διαπραγμάτευσης.

Πίεση στη Ρωσία

Πιέζει την Ρωσία, η οποία καλείται να αποφασίσει αν θα εγκαταλείψει την Αρμενία, ή αν θα διακινδυνεύσει σύγκρουση με ένα μέλος του ΝΑΤΟ, το οποίο παρεμπιπτόντως έχει ιδιαίτερο βάρος σε μέτωπα που καίνε τη Ρωσία. Το πρώτο σενάριο θα αποτελούσε καταστροφή για τη Ρωσία. Παίζει ξανά το παιχνίδι της δημιουργίας τετελεσμένων, ούτως ώστε αφενός να πιέσει τις ΗΠΑ να την υποστηρίξουν, αφετέρου να καταδείξει στην Ρωσία ότι την χρειάζεται γενικώς και σε όλα τα μέτωπα.

Ταυτοχρόνως, τόσο στο εσωτερικό όσο και διεθνώς, ο Τούρκος πρόεδρος εμφανίζεται ως ο εγγυητής μιας σειράς κρατών και πληθυσμών, έναντι των “αδύναμων” συμμάχων των αντιπάλων τους. Είναι κατανοητό γιατί οι ΗΠΑ υποστηρίζουν την Τουρκία εν γένει και εν προκειμένω: πέρα από τις ευρύτερες διαθέσεις τους προς τον τουρκικό ρόλο σε κρίσιμες διεθνοπολιτικά περιοχές, στην περίπτωση του πολέμου Αζερμπαϊτζάν-Αρμενίας η Τουρκία, αντικειμενικά ασκεί πίεση στην Ρωσία.

Είτε το κάνει λόγω Ιντλίμπ και Λιβύης, είτε γιατί νεοοθωμανισμός χωρίς Καύκασο δεν υπάρχει, η Τουρκία παίζει το δικό της παιχνίδι και σύντομα θα το “πουλήσει” στις ΗΠΑ, αν δεν το έχει κάνει ήδη. Απέναντι σε όλα αυτά, πώς στέκεται η Ελλάδα; Ψοφοδεώς, δυστυχώς! Είναι δυνατόν να μιλούμε για διαπραγματεύσεις με μια τόσο απροκάλυπτα επιθετική δύναμη;

Ίσες αποστάσεις από Ελλάδα

Πόσο ακόμα θα διατηρούμε τις φαντασιώσεις του κατευνασμού και την πατρωνία της αμερικανοκρατίας, η οποία, έστω και για να διαρρήξει τις σχέσεις Ρωσίας και Τουρκίας,  εργαλειοποιεί την Ελλάδα προς όφελος των τουρκικών συμφερόντων; Ξεχνούμε ότι ακόμα και σήμερα, η χώρα μας υποστηρίζει επισήμως στην Συρία τους συμμάχους της Τουρκίας και όχι την επίσημη κυβέρνηση της χώρας, που ήταν για δεκαετίες φίλη της Ελλάδας;

Πόσο θα “πουλάμε” ακόμα και την Κύπρο, στο θέμα του βέτο και μάλλον όχι μόνο; Επιπλέον δε και εν προκειμένω, νομίζουμε ότι θα διατηρήσουμε έστω και έναν σύμμαχο όταν, αντί να στηρίξουμε ενεργά την Αρμενία, το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών εκδίδει μια ανακοίνωση “ίσων αποστάσεων”, λες και την υπαγόρευσαν οι πρεσβείες ΗΠΑ και Τουρκίας; Αποτελεί αδήριτη ανάγκη, τόσο ο ελληνικός λαός, όσο και το ελληνικό κράτος, άμεσα να στηρίξουμε την Αρμενία, απέναντι στην τούρκο-αζέρικη επιθετικότητα.

Και όχι μόνο αυτό: είναι καταλυτικής σημασίας, η Ελλάδα να δείξει στις ΗΠΑ ότι δεν είναι δεδομένη. Μόνο ανόητοι μπορεί να πιστεύουν ότι η επίθεση στην Αρμενία δεν αποτελεί εν δυνάμει πρόβα για αντίστοιχες κινήσεις εναντίον και της Ελλάδας. Και επειδή τόσο ανόητοι δεν υπάρχουν, οι ίσες αποστάσεις, δηλαδή η άρνηση βοήθειας προς την Αρμενία, μόνο ως μειοδοσία από την άρχουσα ελίτ μπορεί να ερμηνευθεί.