Ανάσα ειρήνης στη Μέση Ανατολή, αλλά χωρίς δύο κράτη ο θάνατος θα επιστρέψει…

Η Δύση έχει αρχίζει να παίρνει μονόπλευρα το μέρος του Ισραήλ στη Μέση Ανατολή και λόγω του ισλαμικού κινδύνου και της ισλαμοφοβίας, υπάρχει μια απάθεια, όπως και η απουσία κριτικής σκέψης». Από τότε δεν άλλαξαν και πολλά, ή τουλάχιστον, μέχρι την βάρβαρη επίθεση εναντίον του Ισραήλ δύο χρόνια αργότερα. Τότε, που η περιβόητη Mossad πιάστηκε στον ύπνο, στα πενηντάχρονα δηλαδή από τον πόλεμο του Γιόμ Κιπούρ το 1973.  

Οι στιγμές είναι πράγματι ιστορικές στην Μέση Ανατολή. Ίσως το 2025, να γραφτεί στα βιβλία όπως, το 1948, το 1967, και το 1973 (οι Ισραηλινοί κέρδισαν τρεις μεγάλους πολέμους εναντίον των Αράβων). Και είναι μεγάλη χαρά, να βλέπεις ανθρώπους να αγκαλιάζονται καθώς βγαίνουν από τη φυλακή, ή, όταν οι όμηροι ελευθερώνονται μετά από εκατοντάδες ημέρες. Χαρά, ελπίδα και χαμόγελα. Αισθάνεσαι ότι είσαι εκεί, ότι συμμετέχεις κάπως και εσύ στην Ιστορία που γράφεται εν τω γίγνεσθαι.

Να τελειώνει ένας πόλεμος, είναι πάντα μια μεγάλη στιγμή. Ο πόλεμος δεν είναι σκηνοθετημένη πραγματικότητα όπως μερικοί στη Δύση νομίζουν. Ίσως να αποτελεί και μία κορύφωση στη ζωή όσων ανθρώπων βιώνουν το τέλος ενός αιματηρού πολέμου. Ο πόλεμος που φέρνει πόνο, θάνατο, πείνα, δάκρυα και δυστυχία. Να χάνονται ζωές είναι τραγωδία. Και τα κτίρια να καταστρέφονται λες και είναι χαρτόκουτα… Η Λωρίδα της Γάζας δυστυχώς άρχισε να μοιάζει με τη Δρέσδη μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, και το δημοκρατικό Ισραήλ που είναι άξιο θαυμασμού, να βυθίζεται μέρα με τη μέρα στον μιλιταρισμό. 

Πρέπει πάρα πολλά να φτιαχτούν τώρα από την αρχή. Πρέπει να βρεθεί το κουράγιο, ιδίως από τους κατοίκους της Γάζας. Πρώτα, πρέπει να ανακαλύψουν μέσα στους σωρούς από τα μπάζα τους νεκρούς συγγενείς τους, και μετά να τούς θάψουν.

Η επόμενη μέρα στην Μέση Ανατολή

Ταυτόχρονα, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι όλα ξεκίνησαν την 7η Οκτώβρη του 2023 με τη μεγαλύτερη απώλεια εβραϊκών ανθρώπινων ζωών από την εποχή του Ολοκαυτώματος – Shoah, είναι η εβραϊκή λέξη. (Του μεγαλύτερου εγκλήματος στην ανθρώπινη ιστορία, και πριν χρόνια, όταν επίσκεφτηκα το Auschwitz-Birkenau [State Museum] ένιωσα τι σημαίνει, “to know your existence is at stake propels the mind towards the next possible danger”…)  

Έτσι, η επίθεση της 7ης Οκτώβρη από τη Χαμάς, έφερε τόση ανεξέλεγκτη καταστροφή και τόσους θανάτους. Και θανάτους πολλών νέων παιδιών που διασκέδαζαν, χαίρονταν και γελούσαν, αλλά, και πολλών παιδιών στη Γάζα αργότερα από τις IDF που πέθαναν ή έμειναν ανάπειρα, γιατί βρέθηκαν στον τόπο που έσκασε μια βόμβα ή πέρασε μια σφαίρα. Ανθρώπινες ζωές υποστηρικτών της τρομοκρατικής-μονολιθικής Χαμάς ή και όχι υποστηρικτών της, αλλά από λάθη, επίσης χάθηκαν και σε Συρία, Λίβανο, Ιράν και Υεμένη.  

Τώρα, όλοι οι άνθρωποι, σε Ισραήλ και Παλαιστινιακά Εδάφη, πρέπει να συγχωρέσουν ευατούς και αλλήλους, να ξεχάσουν τον πόλεμο, και να αρχίσουν πάλι να έχουν καλή καρδιά with its four valves και το μυαλό τους στη σωστή θέση. Και εμείς, ως Αμερικανοί / ως Έλληνες, να είμαστε λίγο περήφανοι που η χώρα μας βοήθησε σε τούτη την Συμφωνία Ειρήνης και το τέλος της βαρβαρότητας του πολέμου. Η “ανήμπορη” Ελλάδα –που δεν παράγει ούτε πινέζα, με την κοινωνία της να έχει μετατραπεί “σε σχολή εγκλήματος”– παρευρέθηκε…  

Οι Ηνωμένες Πολιτείες, βοήθησαν ναι, για έρθει το τέλος του πολέμου, αλλά ταυτόχρονα, παρείχαν και τα υλικά μέσα για να σκοτωθούν τόσοι και τόσοι άνθρωποι, να καταστραφούν ολοσχερώς τόσα και τόσα κτίρια στη Γάζα. Οι Αμερικανοί πολίτες δε, μπορούν δικαίως να διαφωνούν με τον Πρόεδρο Τραμπ σε πολλά ζητήματα. Αλλά τούτη τη φορά, βοήθησε να σταματήσει ένας πόλεμος με την ιδιαίτερη υπογραφή του με τον χοντρό μαύρο μαρκαδόρο. Και αυτό είναι, ένα κομμάτι ιστορίας που αξίζει να ειπωθεί.

Με Δύο Κράτη και ενσυναίσθηση μόνο, θα μπορεί να διασφαλιστεί η ειρήνη και το Ισραήλ να είναι ασφαλέστερο… ειδάλλως, ο Μαύρος Καβαλάρης (θάνατος) θα επιτρέψει δριμύτερος στην πολύπαθη και σαρανταπληγιασμένη περιοχή. Και για να γυρίσουμε στην αρχή τούτου του κειμένου, μα καλά, πρέπει να το πει ο Αριστοτέλης ή ο Καντ ότι χωρίς Δύο Κράτη στον ορίζοντα δεν θα υπάρξει ποτέ βιώσιμη λύση; Ή, θεωρούμε τον Νετανιάχου –που εναντιώνεται με εμμονές, νύχια και δόντια στην λύση των δύο κρατών και “παντού φυτεύει εποίκους”– ανώτερο των δύο φιλοσόφων και της κοινής λογικής;