Από εσωτερική κατανάλωση σε παγκόσμια κρίση, ένα “RussiaGate” δρόμος

Δεύτερον, στρατιωτικοποιημένες διαχωριστικές γραμμές: Αυτές μετακινούνται σταδιακά όλο και πιο κοντά στα ρωσικά σύνορα, δημιουργώντας προκλήσεις ασφαλείας για τους Ρώσους. Σαν αποτέλεσμα, η “Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση” στον 21ο αιώνα προωθείται μέσα από αιματοχυσίες και πολέμους.

Η καλλιέργεια μίσους ανάμεσα στους λαούς είναι μέρος της διαδικασίας. Πριν ξεκινήσει ο ουκρανικός πόλεμος, είχε μεθοδικά καλλιεργηθεί η μαζική ψύχωση στην αμερικανική κοινωνία να βλέπει τη Ρωσία όχι απλώς ως αντίπαλο ή ακόμη ως εχθρό, αλλά ως υπαρξιακή απειλή. Είναι ενδιαφέρον να παρακολουθήσουμε την πορεία που οδήγησε σ’ αυτήν την ψύχωση —εξάλλου, ό,τι σημαντικό συμβαίνει στο εσωτερικό των ΗΠΑ κατά κανόνα έχει διεθνείς προεκτάσεις.

Όλοι οι Πρόεδροι που συναντήθηκαν με τον Βλαντιμίρ Πούτιν —Κλίντον, Μπους, Ομπάμα, Τραμπ— καθώς και ένα ευρύ φάσμα διπλωματών, έλεγαν ότι ο Πούτιν είναι ένας ορθολογικός και έξυπνος ηγέτης που αποσκοπούσε στη προστασία των ρωσικών συμφερόντων, και ότι μπορούσαν να συναλλάσσονται μαζί του. Ποτέ κανείς απ’ αυτούς τους Προέδρους ή τους διπλωμάτες δεν ισχυρίστηκε ότι ο Πούτιν ήταν ψυχοπαθής, τύραννος, εγκληματίας ή “Χίτλερ”.

Όλα αυτά εμφανίστηκαν εν μιά νυκτί, με την εκδήλωση του σκανδάλου “RussiaGate”: Αρχικά η Χίλαρι Κλίντον ισχυρίστηκε ότι έχασε τις εκλογές του 2016 λόγω της διαδικτυακής ανάμειξης του Κρεμλίνου. Στη συνέχεια, οι μηχανισμοί του Δημοκρατικού Kόμματος, σε συνεργασία με τις μυστικές υπηρεσίες, ενέπλεξαν τον ίδιο τον Τραμπ με το Κρεμλίνο, με στόχο να τον εμποδίσουν να κυβερνήσει.

Πλύση εγκεφάλου με το “RussiaGate”

Η συνομωσία συνοδεύτηκε από καθημερινή πλύση εγκεφάλου του κοινού. Ξεκινώντας από το φαντασιακό κόσμο του “RussiaGate” —εντελώς επινοημένο και γεμάτο προπαγανδιστική τύφλωση— τα νεοφιλελεύθερα ΜΜΕ κατέληγαν σε παραληρηματικά δημοσιεύματα, απόλυτα συντονισμένα: New York Times: “Τραμπ, προδοτικός προδότης”,  Boston Globe: “Τραμπ ο προδότης”, Chicago Sun-Times: “Ο πρόεδρος των ΗΠΑ είναι πράκτορας της Ρωσίας, μιας εχθρικής δύναμης”.

Μεγάλο ποσοστό Αμερικανών εθίστηκαν να μισούν τον Τραμπ και τη Ρωσία (κυρίως αυτοί που ανήκουν στην εύπορη ανώτερη τάξη, πλούτισαν από τη dot-com χρηματιστηριακή φούσκα και προωθούν woke πολιτικές).  Συνεχίστηκε αυτό, ακόμα και όταν οι έρευνες του Ειδικού Εισαγγελέα, Ρόμπερτ Μίλλερ, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι δεν υπήρχε κανένα στοιχείο που να αποδεικνύει τους ισχυρισμούς του “RussiaGate. Η υπόθεση έκλεισε νομικά, και σήμερα ο “προδότης” ετοιμάζεται για μια δεύτερη προεδρική θητεία.

Δυστυχώς, ο Μίλλερ δεν αποκάλυψε τους αντι-δημοκρατικούς μηχανισμούς που κρύβονταν πίσω από τους προπαγανδιστές των ΜΜΕ, απελευθερώνοντας έτσι τις δυσοίωνες προοπτικές του “RussiaGate”. Έθεσε θέμα βιωσιμότητας της αμερικανικής δημοκρατίας γιατί προσέφερε κάλυψη σε παράγοντες που υπονομεύουν την ακεραιότητα των δημοκρατικών διαδικασιών στις ΗΠΑ, και που αξίζουν πολύ υψηλότερης προτεραιότητας από οποιαδήποτε επιρροή που ίσως θέλησε να ασκήσει η Ρωσία.

Τι έγραψαν μεγάλα πρακτορεία

Οι προπαγανδιστές ποντάρουν πότε στο φόβο, πότε στη τρομοκράτηση, πότε στην άγνοια και πότε στην αποβλάκωση. Το “RussiaGate” είναι χαρακτηριστική περίπτωση. Παρουσίασε την υποτιθέμενη ανάμειξη του Κρεμλίνου στις αμερικανικές εκλογές μέσω του διαδικτύου σαν μια χωρίς προηγούμενο ενέργεια καταπάτησης του διεθνούς δικαίου. Απευθύνθηκε σε λωτοφάγους, αφού όλοι οι υπόλοιποι γνώριζαν ότι οι ΗΠΑ μονίμως επεμβαίνουν στα εσωτερικά άλλων χωρών περιφρονώντας το διεθνές δίκαιο:

— Reuters: “H μυστική επιχείρηση των ΗΠΑ μέσω ψεύτικων λογαριασμών στο διαδίκτυο έθεσε υπό αμφισβήτηση την ασφάλεια των εμβολίων και άλλων σωτήριων βοηθημάτων που παρείχε δωρεάν η Κίνα στις Φιλιππίνες. Ήταν μια απάνθρωπη διαδικτυακή απάτη που έθεσε σε κίνδυνο αθώες ζωές”.

— CATO: “Η έκταση της ανάμειξης της κυβέρνησης Ομπάμα στα εσωτερικά της Ουκρανίας κόβει την ανάσα. Ήταν εκπληκτικό το ότι διπλωματικοί αντιπρόσωποι μιας ξένης χώρας -που διατυμπανίζει την ανάγκη σεβασμού των δημοκρατικών διαδικασιών- σχεδίαζαν την απομάκρυνση μιας εκλεγμένης κυβέρνησης και την αντικατάστασή της με άτομα που είχαν την αμερικανική έγκριση”.

— New York Times: “Οι ΗΠΑ έβαλαν χονδροειδώς το χέρι τους τουλάχιστον σε μια ρωσική εκλογική αναμέτρηση. Οι αμερικανικοί φόβοι ότι ο Γέλτσιν δεν θα επανεκλεγεί το 1996 οδήγησαν σε ένα συνδυασμό φανερών και μυστικών παρεμβάσεων, με την παρότρυνση του Προέδρου Μπιλ Κλίντον. Η απομάκρυνση των HΠΑ από τα δημοκρατικά ιδεώδη πήγαινε πολύ μακριά. Η CIA σχεδίασε δολοφονίες σε Λατινική Αμερική, Αφρική, Ασία, και βοήθησε στην ανατροπή εκλεγμένων ηγετών σε Ιράν και Γουατεμάλα”.

Γιατί το “RussiaGate”

Το “RussiaGate” λειτούργησε ως παραπληροφόρηση/αντιπερισπασμός για ό,τι θα ακολουθούσε. Το αφήγημά του, που αρχικά ήταν αποκλειστικά για εσωτερική πολιτική κατανάλωση, το εκμεταλλεύτηκε για τους δικούς του σκοπούς το στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα. Μαζί με τις υπηρεσίες ασφαλείας/πληροφοριών αποτελούν το λεγόμενο “Βαθύ Κράτος”. Σε πρώτη φάση επικεντρώθηκαν στην ακύρωση της διπλωματίας, καταγγέλλοντας κάθε πιθανή διευθέτηση με τη Μόσχα ως επικίνδυνη εκτροπή από τη καταστροφή μιας χώρας που είναι εμπόδιο στην αμερικανική γεωστρατηγική ηγεμονία.

Κάθε συνομιλία Αμερικανών με Ρώσους αξιωματούχους θεωρήθηκε προδοσία. Από τους πρώτους που πλήρωσαν το “μάρμαρο” ήταν αξιωματούχοι της κυβέρνησης Τραμπ. Ο Σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας, στρατηγός Μάικλ Φλιν καταδικάστηκε για κακούργημα, επειδή είχε μια τηλεφωνική συνομιλία με τον Ρώσο πρέσβη στην Ουάσιγκτον όταν ανέλαβε τα καθήκοντά του. Προσπάθησαν να φυλακίσουν τον υπουργό Δικαιοσύνης Τζεφ Σέσσιονς επειδή είχε δύο περαστικές συνομιλίες με Ρώσους αξιωματούχους όταν ήταν στη Γερουσία. Μετά τη συνάντηση καλής θελήσεως των Τραμπ-Πούτιν στο Ελσίνκι, εξαπολύθηκε ένας χείμαρρος ύβρεων που, όπως παρατήρησε ο Μπιλ Βαν Όκεν, «αγγίζουν τα όρια μιας άμεσης έκκλησης προς τον στρατό και τις μυστικές υπηρεσίες να ανατρέψουν τον Πρόεδρο Τραμπ».

Σε δεύτερη φάση, το αφήγημα του “RussiaGate” ενσωματώθηκε στην Ουκρανική επιχείρηση για να υπηρετήσει τους γεωστρατηγικούς/γεωπολιτικούς σχεδιασμούς του “Βαθέως Κράτους” που συγκλίνουν στη στήριξη του “Κόμματος του Πολέμου”. Στόχος η επανάληψη της κούρσας των εξοπλισμών του Ψυχρού Πολέμου, αδιαφορώντας για το ανθρώπινο κόστος. Η αιματοχυσία στην Ουκρανία μεταφράζεται σε τεράστια χρηματικά ποσά στα ταμεία του στρατιωτικο-βιομηχανικού συμπλέγματος, αλλά έχει μια κρίσιμη διαφορά με τη ψυχροπολεμική περίοδο: Τότε, ΝΑΤΟ και Ρωσία απέφευγαν να βρεθούν αντιμέτωποι γιατί θα μπορούσε να κλιμακωθεί σε πυρηνική αντιπαράθεση, αντίθετα, σήμερα το ΝΑΤΟ ετοιμάζεται να στείλει στρατό στην Ουκρανία για να πολεμήσει τους Ρώσους, κάνοντας τη πυρηνική εμπλοκή αναπόφευκτη.

Η θεωρία του τρελού…

Δεν είναι μόνο ότι θέλουν πόλεμο, είναι ότι χλευάζουν το φυσιολογικό φόβο των πυρηνικών όπλων: Είτε ισχυρίζονται ότι δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας (τα πυρηνικά όπλα θα είναι περιορισμένης ισχύος, οι αντίπαλοι δεν θα προλάβουν να τα χρησιμοποιήσουν κλπ.), είτε ασπάζονται τη “Θεωρία του Τρελού” του Προέδρου Ρίτσαρντ Νίξον (είχε πει: «Την ονομάζω θεωρία του τρελού. Θα διαρρεύσετε στους Βορειοβιετναμέζους ότι δεν μπορούμε να συγκρατήσουμε τον Πρόεδρο όταν θυμώσει -και έχει το χέρι του στο κουμπί των πυρηνικών»). Είτε επιζητείται εξομάλυνση της πυρηνικής απειλής στα μάτια των δυτικών κοινωνιών, είτε είναι μια προσομοίωση της τρέλας σαν αντίβαρο στη πυρηνική απειλή, αμφότερες είναι ανεύθυνες και πολύ επικίνδυνες προσεγγίσεις.

Επειδή τα αμερικανικά ήθη τα αντιγράφουν πιστά οι ευρωπαϊκοί δορυφόροι τους, τα αγγλικά ΜΜΕ σήμερα επαναλαμβάνουν το “RussiaGate”, με στόχο τον Νάιτζελ Φάρατζ. Συνεχίζουν να προπαγανδίζουν ότι η Ευρασία αποτελεί υπαρξιακή απειλή για τη Δύση, αποκρύπτοντας ότι αυτός που έχει πραγματικά συντρίψει τις δυτικές κοινωνίες είναι ο νεοφιλελευθερισμός.

Το “RussiaGate” απέδειξε ότι, στην εποχή της εικονικής πραγματικότητας, μια πολιτική μίσους για εσωτερική κατανάλωση μπορεί να ενσωματωθεί σε μια παγκόσμια κρίση. Εξακολουθεί να παίζει ένα καίριο ρόλο στα πλαίσια του ευρύτερου ανταγωνισμού μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων για την κυριαρχία στην Ευρασία. Προς το παρόν, θέτει τις ΗΠΑ-ΕΕ εναντίον των Ρωσίας-Κίνας. Αλλά, αυτοί που βλέπουν μακριά πιστεύουν ότι, τελικά, ίσως να θέσει τις ΗΠΑ εναντίον της Ευρώπης, αν κάποια στιγμή η τελευταία επιλέξει την προοπτική της “Ενοποιημένης Ηπειρωτικής Ευρώπης”.