Μπορεί ο Τραμπ να υπερβεί την πολεμική ατζέντα του βαθέους κράτους;

Το ερώτημα είναι αν θα αμφισβητήσει ο Τραμπ αυτό το “συνεχές” ή απλά θα αποτελέσει το πιο πρόσφατο εργαλείο για την εφαρμογή του; Για να απαντηθεί αυτή η ερώτηση, είναι απαραίτητο να ανατρέξουμε στο παρελθόν και να εξετάσουμε τον τρόπο με τον οποίο εξελίχθηκαν οι τελευταίες συγκρούσεις. Ο τριπλός στόχος: Ανάμεσα στις πρόσφατες εξελίξεις είναι η επίτευξη του τριπλού στόχου της μονοπολικής ηγεμονίας: Σβήσιμο της Συρίας απ’ το χάρτη, σοβαρό πλήγμα στη Χεζμπολάχ και περαιτέρω απομόνωση του Ιράν.

Η κατάσταση στη Συρία εξελίσσεται παρόμοια με αυτή στη Λιβύη, όπου οι δυτικοί σύμμαχοι διευκόλυναν τους μουσουλμάνους εξτρεμιστές να πάρουν τα όπλα του Καντάφι και να μετατρέψουν τη Λιβύη σ’ ένα κέντρο τρομοκρατίας που εξάγεται στη Μέση Ανατολή και στη Βόρεια Αφρική. Αυτούς τους εκπαιδευμένους τρομοκράτες έστειλαν στη Συρία για να πολεμήσουν τον Άσαντ. Από τη Συρία θα τους στείλουν στο Λίβανο (για να κτυπήσουν τη Χεζμπολάχ) και από εκεί στο Ιράκ (εναντίον των φιλο-Ιρανικών πολιτοφυλακών και παρατάξεων).

ΗΠΑ και Ισραήλ θέλουν να επωφεληθούν από τη σημερινή κατάσταση αβεβαιότητας στο Ιράν, το οποίο είναι απομονωμένο στρατιωτικά, στρατηγικά και διπλωματικά, καθώς έχασε έναν πολύ στενό και μακροχρόνιο σύμμαχο στη Συρία. Πράγματι, όταν η Συρία βγήκε από την εξίσωση, ένα από τα πρώτα πράγματα για τα οποία φρόντισε το Ισραήλ ήταν να καταστρέψει όλα τα συριακά συστήματα αεράμυνας και να δημιουργήσει ένα διάδρομο για απευθείας χτυπήματα στο Ιράν.

Οι παραπάνω εξελίξεις ανήκουν στο “συνεχές της πολεμικής ατζέντας” που καθορίζεται από τα γεράκια του κατεστημένου της Ουάσιγκτον και που στις μέρες μας επικεντρώνεται στο Ιράν (όσον αφορά τη Μέση Ανατολή), στη Ρωσία (όσον αφορά την Ευρασία), και φυσικά την Κίνα (όσον αφορά την Ασία-Ειρηνικό).

Τραμπ, τότε και τώρα

Είναι πολύ ενδιαφέρον το πως ο Τραμπ θα ανταποκριθεί στο “συνεχές της πολεμικής ατζέντας” του κατεστημένου της Ουάσιγκτον. Είναι εύλογο να ανατρέξουμε στην πρώτη θητεία του ως ένδειξη για τα πράγματα που έρχονται. Διεξήγαγε την προεκλογική του εκστρατεία αντιτιθέμενος στους πολέμους, οι οποίοι ήταν πόλεμοι του Ομπάμα, και όταν μετά έγιναν δικοί του πόλεμοι, ο Τραμπ συνέχισε κάθε έναν από αυτούς. Αν, λοιπόν, το παρελθόν αποτελεί ένδειξη για το μέλλον, μάλλον δεν διαφαίνεται κάποιο τέλος της ουκρανικής κρίσης στο εγγύς ή στο μεσοπρόθεσμο μέλλον.

Παρά την προεκλογική φανφαρολογία του, είναι αντικειμενικά δύσκολο για τον Τραμπ να απεγκλωβιστεί από την Ουκρανική κρίση. Ίσως υποχρεωθεί εκ των πραγμάτων να κάνει την Ουκρανία το δικό του πόλεμο δι’ αντιπροσώπων και μέσω των προσφιλών του κυρώσεων, για όσο το δυνατόν περισσότερο. Ο Τραμπ βασικά αντιμετωπίζει πιέσεις από διάφορες πλευρές:

• Στενοί σύμμαχοι του, όπως ο σκληροπηρυνικός γερουσιαστής Λίντσεϊ Γκράχαμ, έχουν πει ανοιχτά ότι «ο πόλεμος θα συνεχιστεί μέχρι τον τελευταίο Ουκρανό», προκειμένου να αυξηθεί όσο το δυνατόν περισσότερο το κόστος για τη Ρωσία, σε συνδυασμό με άλλες συγκρούσεις.
• Κάποιοι συνεργάτες του Τραμπ που έχουν στενές σχέσεις με το κατεστημένο της Ουάσιγκτον θέλουν να ασκήσουν μεγαλύτερη πίεση στο Κρεμλίνο για να το σύρουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Επειδή όμως γνωρίζουν ότι το κατεστημένο δεν θα επιτρέψει ποτέ διαπραγματεύσεις με όρους που είναι αποδεκτοί από τον Βλαντιμίρ Πούτιν, θα του παρουσιάσουν όρους “παγωμένης σύγκρουσης” που η απόρριψη τους είναι σίγουρη από τον Πούτιν.
• Υπάρχουν τα αφεντικά των μεγάλων εταιριών, όπως o πρόεδρος της BlackRock Λάρι Φινκ, που έχουν επενδύσει στην εκμετάλλευση του φυσικού πλούτου της Ουκρανίας και τονίζουν στον Τραμπ ότι “είναι πολλά τα λεφτά, Ντόναλντ”. Είναι κάτι που αγγίζει τις ευαίσθητες χορδές του Προέδρου.
• Τέλος, υπάρχουν και κάποιοι συνεργάτες του Τραμπ, όπως ο Στηβ Μπάνον, που τον συμβουλεύουν να απεγκλωβιστεί άμεσα από τον Ουκρανική κρίση, που είναι δημιούργημα του Τζο Μπάιντεν, πριν γίνει το δικό του Βιετνάμ.

Κατά τα άλλα, επί του πεδίου της μάχης, παρότι η μηχανή της νατοϊκής προπαγάνδας εργάζεται στο φουλ, δεν μπορεί να αλλάξει τη πραγματικότητα: Το Κίεβο ηττάται στο ανατολικό μέτωπο, γι’ αυτό ζητάει απελπισμένα την αποστολή νατοϊκών στρατευμάτων. Σε ανταπόκριση, οι νατοϊκοί συνιστούν στο Κίεβο τη συνέχιση της στρατηγικής “μέχρι τον τελευταίο Ουκρανό” με τη στράτευση ανηλίκων, καθοδηγούν πυραυλικά πλήγματα μεγάλου βεληνεκούς στο ρωσικό έδαφος (συχνά κατά αμάχων), ενώ δείχνουν να προετοιμάζονται για κάποιου είδους εισβολή στην Ουκρανία. Πιθανόν, στοχεύουν στη δημιουργία κάποιου είδους νεκρής ζώνης (όπως περίπου έκαναν στη Συρία), σε μια προσπάθεια να παγώσει η σύγκρουση και να αποτραπεί οποιαδήποτε περαιτέρω ρωσική προέλαση.

Οι ζόμπι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και ελίτ της Κομισιόν είναι έτοιμες να στηρίξουν τη σίγουρη αιματοχυσία που θα προκαλέσει η εισβολή στην Ουκρανία μόνο και μόνο για να αποδείξουν ότι υπάρχουν οι ίδιοι πολιτικά. Εξακολουθούν να μη ζουν την πραγματικότητα, όπως τη βιώνουν οι απλοί άνθρωποι. Αντίθετα, ζουν σε μια εικονική πραγματικότητα που τους έχει οδηγήσει σε μια εκτός ελέγχου φρενίτιδα αυταρχισμού, παράνοιας και ολέθρου.

Γεωπολιτική στρατηγική φθοράς

Αφήνοντας στην άκρη την πολιτική ρητορική, η πραγματικότητα είναι ότι υπάρχει πάντα το “συνεχές της πολεμικής ατζέντας” του κατεστημένου της Ουάσιγκτον που έχει ένα μεγάλο στόχο (Κίνα) και στη πορεία πολλούς δευτερεύοντες στόχους (Ρωσία, Ιράν κλπ). Στα πλαίσια της επίθεσης κατά του πολυπολισμού, η σύγκρουση με τη Ρωσία και το Ιράν αφορά τελικά την απομόνωση της Κίνας. Οι τοπικές αιματοχυσίες (Ουκρανία, Συρία κλπ.) είναι μέρος μιας γενικότερης γεωπολιτικής στρατηγικής φθοράς της Κίνας, που είναι η μεγάλη αντίπαλος της μονοπολικής ηγεμονίας σε παγκόσμιο επίπεδο.

Έχουν ήδη γίνει καθοριστικά βήματα προς την κατεύθυνση ενός θαλάσσιου αποκλεισμού της Κίνας που θα στραγγαλίσει την οικονομία της. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το ότι η κυβέρνηση Τζο Μπάιντεν αναδιαμόρφωσε ολόκληρο το σώμα των πεζοναυτών σε μια εξαιρετικά ευκίνητη πυραυλική δύναμη που μπορεί να πάει οπουδήποτε στην Ασία και τον Ειρηνικό για να δημιουργήσει σημεία ασφυξίας της κινεζικής ναυτιλίας.

Οι περισσότερες εξαγγελίες Τραμπ θίγουν κινεζικά συμφέροντα: Κατάληψη της Διώρυγας του Παναμά που εξυπηρετεί τη κινεζική ναυτιλία, εξαγορά Γροιλανδίας για να αποτρέψει τη δημιουργία του Αρκτικού “Δρόμου του Μεταξιού” που προτείνει η Κίνα, και αποσταθεροποίηση της Μέσης Ανατολής και κυρίως του Ιράν, βασικής πηγής υδρογονανθράκων για την Κίνα. Η Ρωσία μοιράζεται μακρά χερσαία σύνορα με την Κίνα από όπου μπορεί να της στείλει απευθείας φυσικούς πόρους, συμπεριλαμβανομένων των υδρογονανθράκων. Αυτό είναι κάτι που η μονοπολική ηγεμονία δεν μπορεί να εμποδίσει, για αυτό θα προσπαθήσει να προκαλέσει εσωτερική αναταραχή στη Ρωσία και να ανατρέψει την κυβέρνησή της.

Αν οι κοινωνίες ξεφύγουν από την πολιτική ρητορική που τις απομακρύνει από τη πραγματικότητα, θα μπορέσουν να δουν ξεκάθαρα τη μεγάλη εικόνα, που είναι το “συνεχές της πολεμικής ατζέντας” από τη μία αμερικανική κυβέρνηση στην άλλη. Τότε ίσως μπορέσουν να αντιταχθούν ή τουλάχιστον να μην συμμετέχουν σ’ αυτή.

Μπορεί αυτό να είναι δύσκολο, ειδικά για τους ανθρώπους που ταυτίζονται με κάποια πλευρά του πολιτικού συστήματος. Η μόνη ελπίδα είναι η ευαισθητοποίηση αυτών των ανθρώπων και η απαλλαγή τους από τις στρατηγικές έντασης στις οποίες τους έχει παρασύρει η συστημική προπαγάνδα εκμεταλλευόμενη τα ανθρωπιστικά αισθήματά τους. Ας αναλογιστούν ότι στο πλαίσιο της ίδιας προπαγάνδας οι μεγαλύτερες ανθρωπιστικές καταστροφές δικαιολογούνται με ανθρωπιστικούς όρους, ξεπερνώντας, έτσι, κάθε όριο παραδοξολογίας και ξεδιαντροπιάς.