Δεν αρκεί πια στη Μόσχα η μη ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ

Αν και υπάρχουν κάποιες ενδείξεις ότι επίκειται αποκλιμάκωση στο μέτωπο της Ουκρανίας, από την άλλη είναι εύλογη η εκτίμηση ότι η Μόσχα (ο Πούτιν) δεν θα δεχθεί τίποτα λιγότερο από τους όρους που έθεσε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και οι οποίοι δεν έχουν –τουλάχιστον προς το παρόν– γίνει δεκτοί από το Κίεβο. Προσεκτικές δηλώσεις και από τη ρωσική και από την ουκρανική πλευρά αφήνουν να εννοηθεί ότι έχουν ένα κίνητρο εξόδου από τη σύγκρουση.

Από τις δηλώσεις προκύπτει ότι στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων έχει επιτευχθεί μία κάποια προσέγγιση, έστω κι αν αυτή δεν προεξοφλεί κατάπαυση του πυρός. Ακόμα κι αν υπάρξει τέτοια συμφωνία, δεν σημαίνει ότι οι στρατηγικές συνέπειες της σύγκρουσης δεν θα είναι καταλυτικές, ότι θα σταματήσουν να επηρεάζουν την παγκόσμια ασφάλεια και ειδικότερα την ελληνική.

Ο υπογράφων είχε εκτιμήσει ότι η Ουάσιγκτον επιθυμούσε παράταση της σύγκρουσης, καθώς διαπίστωνε πως το κόστος για τη ρωσική πλευρά και προσωπικά για τον Πούτιν συσσωρευόταν. Ωστόσο, υπάρχουν δηλώσεις περί του αντιθέτου από τους Ουκρανούς, που βλέπουν καθημερινά τη χώρα τους να καταστρέφεται. Οι όροι, ωστόσο, για το Κίεβο είναι εξαιρετικά βαρείς και δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι ο Ζελένσκι θα τους αποδεχθεί, αν και σ’ αυτή τη φάση τίποτα δεν μπορεί να αποκλειστεί.

Η σημαντικότερη δήλωση ήταν του ίδιου του Ουκρανού προέδρου, με την οποία ουσιαστικά τερμάτισε τις φιλοδοξίες να καταστήσει τη χώρα του μέλος του ΝΑΤΟ. Η πόρτα είχε ανοίξει στη Σύνοδο Κορυφής της Συμμαχίας στο Βουκουρέστι το 2008 για τη Γεωργία και την Ουκρανία. Αμφότερες, όμως, πλήρωσαν βαρύ τίμημα, ενώ ο δυτικός παράγων δεν βρέθηκε εκεί για να τις υπερασπίσει στρατιωτικά απέναντι στα ρωσικά στρατεύματα.

Κρίση μακράς διάρκειας

Η σύγκρουση στη Γεωργία προέκυψε άμεσα. Αυτή όμως στην Ουκρανία κλιμακωνόταν διαρκώς για πολλά χρόνια. Ούτε η απώλεια της Κριμαίας, ούτε η απώλεια του ελέγχου της επαρχίας Ντόνμπας στην ανατολική Ουκρανία το 2014 μπόρεσαν να πείσουν το Κίεβο να αλλάξει πορεία. Το αποτέλεσμα είναι ο περαιτέρω εδαφικός ακρωτηριασμός της Ουκρανίας και, βέβαια, ο ενταφιασμός της προοπτικής ένταξης χώρας στο ΝΑΤΟ.

Το σκληρό κόστος που καταβάλει η Ουκρανία, φαίνεται πως θέτει σε κίνηση διαδικασίες μεγιστοποίησης και του κόστους που πληρώνουν η Μόσχα σε όλα τα μέτωπα. Η Δύση θα εξαντλήσει τα περιθώρια ασφυκτικής πίεσης στη Ρωσία, με σκοπό τον οικονομικό στραγγαλισμό της, σε συνδυασμό με κινήσεις “απαγόρευσης πρόσβασης” σε περιοχές του ευρωατλαντικού χώρου. Η “θερμοκρασία” θα διατηρηθεί σε πολύ υψηλά επίπεδα και πάντα θα υπάρχουν “παγίδες” αιφνίδιας εκτροπής και νέας κλιμάκωσης.

Το εάν η απόφαση του Πούτιν για εισβολή στην Ουκρανία, σε μια προσπάθεια να πείσει τη Δύση για τις κόκκινες γραμμές που έχει χαράξει, ήταν σωστή θα κριθεί από τις ρωσικές αντοχές και ειδικά στο οικονομικό επίπεδο από τη στάση που θα τηρήσει η Κίνα. Σε κάθε ευκαιρία, κορυφαίοι δυτικοί πολιτικοί και στρατιωτικοί ηγέτες προεξοφλούν ότι η εισβολή ήταν στρατηγικό λάθος και η Ρωσία θα πληρώσει πολλαπλάσιο τίμημα. Η Μόσχα έδειξε ότι δεν είχε εκτιμήσει ορθά τις συνέπειες σε όλα τα επίπεδα. Αυτό δεν σημαίνει, όμως, ότι είναι έτοιμη να “γονατίσει”.