Είμαστε σίγουρα στην σωστή πλευρά της ιστορίας;

Η παραίτηση Ζελένσκι από της προσχωρήσεως στο ΝΑΤΟ αποτελεί προϋπόθεση συνέχισης των διαπραγματεύσεων για την ειρήνευση της Ουκρανίας, μετά από τέσσερα καταστρεπτικά χρόνια για την Ευρώπη τω εν συνόλω της. Συνιστά όμως και Mea culpa, που έχει νομικές συνέπειες. Πώς θα “ξαφρίσει” τώρα η πρόεδρος της Κομισιόν, Ούρσουλα βάν ντερ Λάϊεν, τα 196 δισ. δολαρίων των ρωσικών, ιδιωτικών και δημοσίων κεφαλαίων, που είναι κατατεθειμένα στο Βέλγιο; Με την παραδοχή του Ζελένσκι ότι η πρόθεση να ενταχθεί η Ουκρανία στο ΝΑΤΟ ήταν μία αναιρούμενη ιδέα, δικαιολογεί πλήρως τα εθνικά αντανακλαστικά της Ρωσίας, που έχει κατ’ επανάληψιν υποστεί εισβολές από Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές (Σουηδούς, Γάλλους, Άγγλους και Γερμανούς δις).

Είναι σαν την Τουρκία, η οποία διεκδικεί, παρά την ήττα του 1913-14, και την “νίκη” της, με την συνθήκη της Λωζάνης, που καθόρισε τα 3 μίλια για χωρικά ύδατα της και εκχώρησε μόνο την Ίμβρο και την Τένεδο, δικαιώνει την Ελλάδα να εξοπλίζει τα υπόλοιπα 3.000 περίπου νησιά του Αιγαίου, αρχαιώθεν Ελληνικά. Το δικαίωμα της άμυνας είναι υποχρέωση για λαούς, που σέβονται την ιστορία και έχουν υπεύθυνους ηγέτες.

Εάν και η παρούσα ηγεσία είχε ιστορική συνείδηση της φθοράς, που προκάλεσε η Οθωμανική τυραννία επί 450 έτη στον Ελληνικό λαό και αναγνώριζε τις δύο γενοκτονίες, που επέφεραν οι Νεότουρκοι στους κατοίκους της Μικράς Ασίας (Χριστιανούς και Μουσουλμάνους ), θα αρνείτο πάσα συζήτηση με του Τούρκους πασάδες – ακόμη και εκείνη περί της υφαλοκρηπίδας. Ουδείς ελεύθερος άνθρωπος συζητεί τα δικαιώματα του και μάλιστα υπό την απειλήν του casus belli.

Ευθύνες για το Ουκρανικό 

Μεγάλες ευθύνες για τον Ουκρανικό πόλεμο υπέχουν και οι Ευρωπαίοι “συνεταίροι” μας, εκτός από τον Αμερικανό πρόεδρο, Τζό Μπάϊντεν, που διατηρούσε οικονομικά συμφέροντα στην Ουκρανία. Οι μεν Γάλλοι έχουν τον μικρό τους Βοναπάρτη για πρόεδρο, που ζει ακόμη στο 1815, οι δε Άγγλοι μόνον ο Ουΐστων Τσώρτσιλ συμπαραστάθηκε στους Ρώσους κι αυτό λόγω του Αδόλφου. Οι αμετανόητοι Γερμανοί δεν ξέχασαν το Πρωσικό κράτος, με πρωτεύουσα τον Καίνιξμπεργκ (νυν Καλίνινγκραντ) και σου λένε “στην αναμπουμπούλα, οι… αναθεωρητές χαίρονται”. Μετάνιωσαν που ο Χέλμουτ Κώλ δεν αγόρασε με άλλα 5 δις. μάρκα από τον Γκορμπάτσωφ, τον Ρωσικό θύλακα το 1989.

Τώρα τα πράγματα κάπως ξεκαθαρίζουν: Ο Αμερικανός διαπραγματευτής Στιβ Γουϊτκοβ συζητεί για το Ντομπάς, ο Ούγγρος ΥΠΕΞ, Πέτερ Σιγιάρτο, προβάλλει βέτο στις Ευρωπαϊκές έμμονες ιδέες περί “Ρωσικής άρκτου” και η νοστιμούλα Κάγια Κάλας αδίκως πάει να υπεξαιρέσει Ρωσική περιουσία. Ο Πρόεδρος Τραμπ απρόθυμα ζητεί από την Αμερικανική Γερουσία “εγγυήσεις”, που δεν τις χρειάζεται ο κωμικός (κατ’ επάγγελμα) Ζελένσκι, εάν καθίσει φρόνιμα. Εμείς τέλος, για άλλη μια φορά, βρισκόμαστε σε λανθασμένη σελίδα της Ιστορίας. Αυτά παθαίνουν όσοι πάνε στο Χάρβαρντ και είχαν καθηγητή τον Γιοσιχίρο Φουκουγιάμα (1952-), που φαίνεται να μην διάβασε τον Θουκυδίδη.