Εκτός οι Ευρωπαίοι από την σταυροφορία του Τραμπ κατά του Ιράν

«Γαλλία, Γερμανία και Ηνωμένο Βασίλειο επέλεξαν να ευθυγραμμιστούν με τους Αγιατολάχ» δήλωσε με οργή ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών, αναφερόμενος στην άρνηση των ευρωπαϊκών χωρών να γίνει επαναφορά του συνόλου των οικονομικών κυρώσεων εις βάρος του Ιράν.

Είχε προηγηθεί η οδυνηρή διπλωματική ήττα της Ουάσιγκτον την περασμένη βδομάδα στον ΟΗΕ. Η αμερικανική διπλωματία εξασφάλισε μόλις τη στήριξη της Δομινικανής Δημοκρατίας (!) στο ψήφισμα της, για την παράταση του εμπάργκο όπλων στο καθεστώς της Τεχεράνης, που λήγει τον προσεχή Οκτώβριο. Η κυβέρνηση Τραμπ είναι πρόθυμη να συνεχίσει την πολιτική “μέγιστης πίεσης” εις βάρος του Ιράν, που εγκαινίασε σχεδόν από την πρώτη στιγμή της θητείας της.

Την συγκεκριμένη πολιτική όμως συμμερίζονται μόλις το Ισραήλ, η Σαουδική Αραβία και οι σουνιτικές μοναρχίες του Κόλπου (με εξαίρεση το Κατάρ και το Ομάν). Οι Ευρωπαίοι θεωρούν τυχοδιωκτική την πολιτική των ΗΠΑ, ακόμα και η συντηρητική κυβέρνηση Τζόνσον στην Βρετανία, που αποτελεί ένας από τους πιο στενούς σύμμαχους της κυβέρνησης Τραμπ.

Η στάση των ΗΠΑ σίγουρα είναι διπλά υποκριτική. Ήταν η κυβέρνηση Τραμπ που αποσύρθηκε μονομερώς από την Συμφωνία για το Πυρηνικό Πρόγραμμα του Ιράν, την στιγμή που όλα τα στοιχεία συνηγορούσαν πως η Τεχεράνη τηρούσε τις διατάξεις της, όσον αφορά των περιορισμό του απεμπλουτισμού ουρανίου. Επιπλέον, ο Τραμπ μονίμως φροντίζει να εξαιρεί από την πολιτική “μέγιστης πίεσης” τον κυριότερο σύμμαχο του Ιράν, την ερντογανική Τουρκία.

Πολιορκία με τον “νόμο Σίζαρ”

Καθ’ όλη την διάρκεια της κυβέρνησης Τραμπ, συνέβησαν αναρίθμητα “θερμά επεισόδια” (με κυριότερο την εκτέλεση του Ιρανού στρατηγού Κασέμ Σουλέϊμανί από τους Αμερικανούς, στις αρχές του έτους) που όμως δεν οδήγησαν σε πόλεμο τις ΗΠΑ με το Ιράν. Στις προτεραιότητες του Αμερικανού προέδρου δεν είναι ένας πόλεμος στην Μέση Ανατολή και ειδικότερα όσον αφορά το Ιράν, έχει δείξει πως θέλει πάση θυσία να τον αποφύγει.

Με εξαίρεση κάποια “ανοίγματα” του προς την Τεχεράνη (τα οποία χαρακτηρίζονται από την γνώριμη πλέον “δημιουργική ασάφεια” της εξωτερικής πολιτικής Τραμπ), ο Αμερικανός πρόεδρος εμμένει στην οικονομική πολιορκία τόσο του Ιράν, όσο και των συμμάχων του στην Μέση Ανατολή, ειδικά μετά την ψήφιση του “νόμου Σίζαρ” (που εφαρμόζεται από τα μέσα Ιουνίου). Ο “νόμος Σίζαρ” προβλέπει βαρύτατες οικονομικές κυρώσεις εις βάρος της Συρίας, ιρανικών, αλλά και λιβανέζικων εταιρειών που δραστηριοποιούνται στην Δαμασκό.

Όπως είχε αναφέρει σε διάγγελμα του ο ηγέτης της λιβανέζικης οργάνωσης Χεζμπολάχ, ο νόμος Σίζαρ έχει στόχο «να λιμοκτονήσει ο Λίβανος και η Συρία». Η πολύνεκρη έκρηξη στην Βηρυτό που ακολούθησε, έδωσε την χαριστική βολή στην οικονομία του Λιβάνου. Η χώρα πλέον αντιμετωπίζει ανοιχτά τον κίνδυνο λιμοκτονίας, όπως είχε προειδοποιήσει ο ηγέτης της λιβανέζικης οργάνωσης.

Στην επικοινωνία που είχε ο πρόεδρος Μακρόν με τον Αμερικανό ομόλογο του (μετά την έκρηξη στην Βηρυτό) τον είχε καλέσει «να επενδύσει τον Λίβανο», χαρακτηρίζοντας «αντιπαραγωγικές» τις αμερικανικές κυρώσεις του επίμαχου νόμου. Ο Γάλλος πρόεδρος ανέφερε μια πραγματικότητα, την οποία ο Τραμπ αρνείται πεισματικά να αποδεχθεί. Πως ο οικονομικός πόλεμος των ΗΠΑ έχει τελικώς το αντίθετο αποτέλεσμα από το επιδιωκόμενο, καθώς καταλήγει στην ενίσχυση του Ιράν και των συμμάχων του!

Αποτυχία της στρατηγικής Τραμπ

Ακόμα και εάν ο Τραμπ έχει κατανοήσει την αναποτελεσματικότητα της στρατηγικής του, δεν θα υποχωρήσει, για να μην δείξει “αδυναμία” εν όψει των επικείμενων εκλογών. Πιστός στην εμμονή του να ξηλώσει όλη την παρακαταθήκη του Ομπάμα, αποσύρθηκε από την Συμφωνία για το Πυρηνικό Πρόγραμμα του Ιράν, περιμένοντας πως το καθεστώς της Τεχεράνης θα πέσει ως “ώριμο φρούτο” με την επαναφορά των αμερικανικών κυρώσεων. Το αποτέλεσμα έδειξε πως απέτυχε παταγωδώς στις εκτιμήσεις του.

Παρά την πίεση, το ισλαμικό καθεστώς και το σιιτικό “τόξο” που έχει συγκροτήσει στην Μέση Ανατολή, δεν δείχνει να κλονίζεται. Επιπλέον, αν ο Τραμπ είχε στο νου του μία “συμμαχία των προθύμων” (ανάλογη του υιού Μπους στον δεύτερο πόλεμο του Ιράκ) οι ψηφοφορίες στον ΟΗΕ έδειξαν πως δεν το κατάφερε. Έμεινε μόνο με την υποστήριξη του Ισραήλ της Σαουδικής Αραβίας και της Δομινικανής Δημοκρατίας! Ο ίδιος δε φάνηκε αναξιόπιστος στα μάτια ακόμα και των πιο πιστών του συμμάχων, όταν έδειξε πως φοβάται έναν πόλεμο με το Ιράν.

Είχε χαρακτηρίσει «απλούς πονοκεφάλους», την εγκεφαλική διάσειση που υπέστησαν δεκάδες Αμερικανοί στρατιώτες, από τους πυραύλους που εκτόξευσε το Ιράν σε αμερικανικές βάσεις στο Ιράκ (ως αντίποινα για την εκτέλεση του Σουλεϊμανί). Όταν προηγουμένως  οι πετρελαϊκές εγκαταστάσεις της Σαουδικής Αραβίας είχαν βρεθεί στο στόχαστρο των drone των σιιτών ανταρτών Χούθι της Υεμένης, ο Τραμπ υπενθύμισε κυνικά στο Ριάντ πως οι ΗΠΑ «δεν εξαρτώνται πλέον από από το πετρέλαιο της Μέσης Ανατολής», εγκαταλείποντας ουσιαστικά το βασίλειο στο έλεος των ιρανόφιλων ανταρτών!

Εάν σε όλα αυτά προσθέσουμε και την αθώωση της Χεζμπολάχ για την πολύκροτη υπόθεση της δολοφονίας του πρώην Λιβανέζου πρωθυπουργού Ραφίκ Χαρίρι (το Διεθνές Δικαστήριο έκρινε ένοχο μόλις ένα μέλος της οργάνωσης, θεωρώντας όμως ότι έδρασε «αυτοβούλως»), οι ΗΠΑ δεν έχουν καμία νομιμοποιητική βάση να συνεχίσουν την “σταυροφορία” τους κατά του Ιράν, εκτός από τις εγωιστικές εμμονές του προέδρου τους.