Ένας καυγάς στον Λευκό Οίκο – Μία άλλη εποχή στον Κόσμο

Ξέρει από το παρελθόν ότι οι ΗΠΑ έχουν ανάγκη τους Ευρωπαίους αλλά για να τους γλείφουν τα παπούτσια, κάτι που όπως, δείχνει η συμπεριφορά τους, το κάνουν καλά. Με λόγια απλά: Όλο το Ουκρανικό βασίζεται σε μια απάτη – για να μη μασάμε τα λόγια μας. Δηλαδή ότι η Ρωσία σταμάτησε στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο στο Βερολίνο, επί Στάλιν, αλλά τώρα, επί Πούτιν, μετά την Ουκρανία, θα τα πάρει όλα σβάρνα και θα επιτεθεί στο Παρίσι, στο Λονδίνο, στο Βερολίνο κλπ. Το κατάλαβε και ο Μητσοτάκης και πήγε με τη σωστή πλευρά της Ιστορίας! Με τους χαμένους!

Ακόμα πιο απλά: Οι Ευρωπαίοι ξέρουν, αλλά και οι Αμερικάνοι ξέρουν ότι οι Δυτικοευρωπαίοι ούτε ήθελαν ούτε μπορούσαν να τα βάλουν με τους Ρώσους. Είχαν φροντίσει επιμελώς περί αυτού, οι Αμερικάνοι: Είχαν καταδιώξει επιμελώς, μεταπολεμικά, κάθε πολιτική δύναμη στην Ευρώπη που θα μπορούσε απλώς να σκεφτεί, μια έστω σχετικά αυτόνομη πορεία, φιλοδυτική αλλά με στοιχειώδη ευρωπαϊκή αυτοτέλεια. Μια πολιτική δύναμη φιλική, αλλά όχι υπόδουλη στην Ουάσιγκτον. Και το πέτυχαν έτσι ώστε ο μακαρίτης ο Μπρεζίνσκι να λέει ότι η Ευρώπη ήταν (από την εποχή του) προτεκτοράτο των ΗΠΑ.

Στην Ελλάδα έγινε εμφύλιος. Στην Ιταλία δεν υπήρχε το επιχείρημα των κομμουνιστών και το Ιταλικό ΚΚ δεν ηττήθηκε, αλλά παρά τον πλήρη συμβιβασμό του, οδηγήθηκε στη διάλυση ώστε να σβήσει κάθε ίχνος ζωντανής ιταλικής κουλτούρας και τελικά παρέδωσε το πνεύμα και διαλύθηκε. Και στη Γαλλία κυνηγήθηκε ο Ντε Γκώλ ανελέητα ώσπου πέθανε λίγο μετά τον Μάη του ’68, ηττημένος και αυτός. Η μάχη με τον Ντε Γκώλ άρχισε το 1940(!) όταν οι λεγόμενοι “πατέρες της Ενωμένης Ευρώπης” ο Ρόμπερτ Σουμάν και ο τραπεζίτης Ζαν Μονέ κάρφωναν τον Ντε Γκωλ στον Ρούσβελτ ότι είναι αντιαμερικάνος και «πρέπει να καταστραφεί» (αναλυτικά στο βιβλίο “Ο Αμερικανός φίλος” του Έρικ Μπράνκα).

Μία άλλη εποχή ξεκινά… 

Δεν ήταν θέμα ιδεολογίας, δεν φοβόντουσαν τους κομμουνιστές, οι ΗΠΑ τα είχαν βρει στη Γιάλτα μαζί τους, τούς είχε εκχωρηθεί η μισή Ευρώπη. Και παρεμπιπτόντως, ο Τραμπ δεν κάνει κάτι διαφορετικό από τον Ρούσβελτ. Τα βρίσκει τώρα (ξανά) με τους Ρώσους σε βάρος των Ευρωπαίων που φρόντισαν να τους κρατήσουν τόσο αδύναμους, όσο τους βρήκαν όταν τέλειωσαν με τους υπερφίαλους και διακεκριμένους για την ανοησία τους στα διεθνή, Γερμανούς.

Τίποτα διαφορετικό επί της ουσίας δεν κάνουν τώρα οι Αμερικάνοι, επειδή τίποτα διαφορετικό δεν κάνουν οι Ευρωπαίοι επί της ουσίας: Ηττημένοι και ρημαγμένοι ήταν στο τέλος του Πολέμου, άοπλοι (συγκριτικά με Ρώσους-Κινέζους) είναι τώρα. Και οπωσδήποτε αδύναμοι να τα βγάλουν πέρα όχι μόνο με τους Ρώσους, αλλά και με όλους τους άλλους, όπου οι Κορεάτες είναι η πρόγευση των Κινέζων. Το Πεκίνο ξέρει ότι μετά θα έρθει η σειρά του και μένει κολλημένο στη Μόσχα. Δεν θα έρθει ο Πούτιν να κατακτήσει το Παρίσι, του φτάνει να το έχουν οι Αμερικάνοι. Οι Ρώσοι θα ζουν καλά, όσο τα Γαλλάκια θα ζορίζονται, περιμένοντάς τους να έρθουν να κάτσουν στα ιστορικά γοητευτικά καφενεία τους, εκτός αν… ξυπνήσουν. Από ρομαντισμό –αναρωτιέμαι– άραγε κι εμείς μαζί τους;