Φοβού τον γερμανικό αυταρχισμό

Η δήλωση για την ιταλική κρίση του Γερμανού Επιτρόπου για τον Προϋπολογισμό της ΕΕ Γκίντερ Έτινγκερ, σύμφωνα με την οποία «οι αγορές θα μάθουν στους Ιταλούς να ψηφίζουν σωστά», δεν αποκαλύπτει μόνο το τεράστιο έλλειμμα δημοκρατίας στους κόλπους της Ευρωζώνης και της ΕΕ και την υποκρισία των ευρωκρατών, αλλά και την ξεδιάντροπη πλέον έκφραση του γερμανικού αυταρχισμού. Διότι οι πάντες γνωρίζουν ότι οι αγορές είναι η Budensbank, η Deutsche Bank, ο ESM και η ECB. Όλη η Ευρώπη ανατρίχιασε με τον απροκάλυπτο κυνισμό του γερμανικού imperium.

Σε ορισμένους παρατηρητές η νευρικότητα που εκδηλώνει το Βερολίνο εξ αιτίας της πολλαπλής πίεσης που δέχεται σε πολλά μέτωπα θυμίζει τον πανικό του Χίτλερ έξω στο Στάλινγκραντ που έκανε μια σειρά τακτικών λαθών που τον οδήγησαν να διατάξει την ισοπέδωση της πόλης (80%) από τη Λουφτβάφε το καλοκαίρι του 1942 και κατόπιν την κατάληψή της. Τον Ιανουάριο του 1943, μετά από πολύμηνη αντεπίθεση των Ρώσων, ο στρατάρχης Φρίντριχ Πάουλους υποχρεώθηκε να παραδοθεί μαζί με άλλους 22 στρατηγούς και 91.000 στρατιώτες της 6ης Στρατιάς. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις αυτές το Βερολίνο θα στυλώσει τα πόδια σε όλα τα μέτωπα.

Από την άλλη, δεν μπορεί ακόμη να σταθμίσει κανείς αν ο πολιτικός ελιγμός που έγινε στην Ιταλία, η αποπομπή του Ραχόι στην Ισπανία και η κατάσταση στη Γαλλία, αλλά και οι ευαίσθητες ισορροπίες μέσα στην ίδια τη Γερμανία αποτελούν επαρκές περιβάλλον για να απεγκλωβιστεί η Ευρωζώνη και η ΕΕ από την επικυριαρχία του γερμανικού κεφαλαίου. Όμως φαίνεται ξεκάθαρα πως το ευρωπαϊκό «πλάσμα» παραμένει ζωντανό. Έτσι, ο Μακρόν έχει πλέον ισχυρά επιχειρήματα και πλάτες για να ανατρέψει το γερμανικό μοντέλο της Ευρωζώνης ή τουλάχιστον να το προσπαθήσει. Η μάχη είτε θα δοθεί τώρα, είτε θα θεσμοθετηθεί η επικυριαρχία του Βερολίνου, η οποία από γεωοικονομική θα μετατραπεί σε ευθέως πολιτική.

Αν και για το Βερολίνο πρώτιστη έγνοια τώρα είναι να παρασύρει την Ευρώπη σε αντιαμερικανικές ατραπούς με αφορμή τους δασμούς Τραμπ, δεν εγκαταλείπει κανένα από τους επιμέρους στρατηγικούς του στόχους, ιδιαίτερα στα Βαλκάνια. Αυτό το πατερναλιστικό ενδιαφέρον για το κλείσιμο της συμφωνίας με τα Σκόπια είναι το λιγότερο ύποπτο και αποτελεί συνέχεια της παρέμβασης του φιλελεύθερου Ελεύθερου Δημοκρατικού Κόμματος (FDP) για να μπλοκαριστεί το leasing των γαλλικών φρεγατών τύπου FREMM.

Η υποτροπή του «γερμανικού συνδρόμου»

Αποκαλυπτική του γερμανικού σχεδίου είναι και η διαβεβαίωση του «λαγού» του Βερολίνου Αυστριακού καγκελαρίου Σεμπάστιαν Κουρτς προς τον Αλβανό πρωθυπουργό Έντι Ράμα πως η Αυστρία θα βοηθήσει την Αλβανία να κλείσει τα σύνορά της με την Ελλάδα για να μην περνάνε παράτυποι μετανάστες! Ο Κουρτς είπε ότι η ΕΕ θα προσφέρει οικονομική βοήθεια στην Αλβανία και σε άλλες χώρες της ΕΕ να μπλοκάρουν το νέο δρόμο που χρησιμοποιούν οι παράνομοι μετανάστες από την Ελλάδα μέσω της Αλβανίας για να φθάσουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Υπενθυμίζεται ότι η Αυστρία είχε απαιτήσει την έξοδο της Ελλάδας το 2016 λόγω του προσφυγικού, ενώ κατέβασε στρατό στα σύνορα με την Ιταλία για τον ίδιο λόγο.

Όλα αυτά αποτελούν μια σαφή υποτροπή του «γερμανικού συνδρόμου», δηλαδή της εμμονικής προσήλωσης στην ιστορική ρεβάνς έναντι του φιλελεύθερου κόσμου, μια ιστορική πορεία που έχει χαρακτηρίσει τον γερμανικό κόσμο από την εποχή των ναπολεόντειων πολέμων και μετά, όπου τα δύο γερμανικά Ράιχ, το πρωσικό και το αυστριακό, δεν ακολούθησαν την πορεία εκδημοκρατισμού και κοινωνικής ανάπτυξης που χαρακτήρισαν τις άλλες μεγάλες ευρωπαϊκές βιομηχανικές δυνάμεις. Το λεγόμενο «ειδικό μονοπάτι» (sonderweg) που ακολούθησε ο γερμανικός χώρος διατηρώντας την ισχύ και τα προνόμια των μεγάλων γεωκτημόνων (jungers), είναι κατά πολλούς ιστορικούς η αιτία της αυταρχικής αντιμετώπισης του κόσμου που άλλαζε και η οποία οδήγησε τελικά τον γερμανικό χώρο στην άβυσσο.

Σήμερα, είναι πια σαφές και στους πλέον συντηρητικούς, εiδικά μετά το Brexit ότι η Γερμανία αδυνατεί να κατανοήσει τις πολιτικές και κοινωνικές αλλαγές που συντελούνται στην Ευρώπη, με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζει το καινούργιο ως εχθρικό και να προκαλεί συνεχώς αντισυσπειρώσεις, καταστάσεις που φοβόταν σαν τον διάβολο ο καγκελάριος Μπίσμαρκ.